آیا شما آدم رفیق بازی هستید؟
براتون عمق و ارزش دوستی هاتون مهمتره یا “تعداد” دوستانتان در صفحه فیس بوک؟
اصلا به دوستی اعتقاد دارید؟
به نظرم دوست خوب و دوستی واقعی داشتن یکی از بزرگ ترین نعمت هایی است که کسی می تواند در زندگی اش داشته باشد و تجربه اش کند و منظورم از دوستی، از همان نوع بی قید و شرط است. از آن نوعی که بدانی اگر درصحرای کربلا هم گیر افتاده باشی و احتیاج به کمک داشته باشی می تونی رویش حساب کنی که خودش را از آن طرف دنیا برساند بهت، و همینطور کاملا باور دارم که آدم ها را می شود از دوستانشان شناخت و تصمیم گرفت می شود بهشان اطمینان کرد یا نه!
کسانی هستندکه زندگی بدون دوست برایشان بی معناست، از طرف دیگر بعضی “دوستی” را به چشم معامله نگاه می کنند و سود و زیانش را می سنجند و بعد جلو می روند، بعضی ها هم فکر می کنند “دوست بازی و این قرتی بازی ها یعنی چه؟ زندگیتو بکن و کاری به کار بقیه نداشته باش! “
ولی هرکس که باشید و هر عقیده ای که داشته باشید، فکر نمی کنم بتونید منکر “تاثیر” وجود (یا عدم وجود) موجودی به اسم “دوست” در زندگی انسان باشید. چه خوب، چه بد، به هر حال دوستی در زندگی همه ما اثرگذار است.
یک فیلم فرانسوی دیدم به اسم Mon Meilleur Ami که یعنی “بهترین دوستم”.
داستان از اینجا شروع می شود که مرد ثروتمندی که فکر می کند همه چیز در زندگی دارد، شبی برای همکارانش از مراسم تدفینی صحبت میکند که تنها عده اندکی برای خاکسپاری آمده بودند.
همکارانش به طعنه می گویند که برای مراسم خاکسپاری خود او حتی یک نفر هم نخواهد آمد چون با این که از هر لحاظ در رفاه کامل به سر می برد، ولی تنهاست و هیچ دوست صمیمی ندارد. مرد گفته شان را رد می کند و اصرار دارد که دوست صمیمی ای دارد و سر یک گلدان عتیقه بسیار گران قیمت با شریکش شرط می بندد که دوستش را تا ۱۰ روز به بقیه معرفی کند.
حالا مرد ۱۰ روز وقت دارد که بگردد و دوستی صمیمی پیدا کند.
همانطور که با یک تاکسی تمام خیابان های پاریس را می چرخد و سراغ آشناهای قدیم می رود (که هیچ کدام حاضر نمی شوند رابطه دوستانه ای با او برقرار کنند)، دوستی آرام و آهسته ای بین او و راننده تاکسی شکل می گیرد و … بقیه اش هم مطابق معمول تعریف نمی کنم که اگر کسی مایل بود برود فیلم را بگیرد و ببیند و خودش داستان را تمام کند.
فیلم، داستان قشنگی دارد.
خیلی واقعی است و از آن فیلم هایی است که اگر آخر شب ببینید، راضی می تونید بروید بخوابید. مگر این که به سبک همین آقای توی فیلم، فرد تنهایی باشید و در این صورت نمی دونم که با دیدن فیلم به فکر فرو می روید یا نه، فکر می کنید که این نوعی فیلم علمی تخیلی بوده، چون هیچ کس به دوست احتیاج ندارد!
اگر این عقیده را دارید که هیچ، ولی اگر این جور فیلم ها را که با داستانش واقعا تحت تاثیر قرار می گیرید دوست دارید، پیشنهاد می کنم این ها را هم حتما ببینید:
۱. The Kite Runner
۲. Beaches
۳. Gran Torino
۴. The Bucket List
۵. Louise & Thelma
داستان همه شان درباره “دوستی” است.
برای من “دوستی” حسی است که انگار پشتت گرم است، کسی هست که قضاوتت نمی کند، کسی هست که بهش اطمینان داری و می دونی که جان و مال و روحت باهاش در امان است.
می تونی از ترس های بی اساس و مسخره ات براش بگی، درددل هاتو بکنی و از مشکلاتت بگی و از مشکلاتش بپرسی و خلاصه تا صبح بشینید و هی حرف بزنید و هی چای بنوشید و کیف کنید.
الان که برایتان می نویسم توی هواپیما نشسته ام و از پیش بهترین دوستانم به سمت تورنتو برمی گردم.
همون حس رضایتو دارم که بعد از دیدن یک فیلم خوب یا تموم کردن یک کتاب فوق العاده به آدم دست می ده.
رضایت از داشتن دوستی هایی که عمقش به اندازه طی کردن مسافت کالیفرنیا تا تورنتوست. آن هم پیاده.
برای شما هم دوستی های عمیق آرزو می کنم .
