«ای آن که شنیدنِ تو
خود
موسیقی ست…»
ویلیام شکسپیر
صدا نسیمِ سَحرگاه است
و گردشِ پروانه
کنارِ جویباری تنها…
صدا تَرَنُمِ ابریشم
و خوابِ نیلوفر
به رویِ سینۀ مُرداب…
صدا سلامِ بامدادی
و عطرِ مُلایمِ زَنبَق
و چایِ تازه دَمِ داغ…
صدا لرزشِ برگِ درخت ها در باد
و موج ریزه هایِ برکه ای شفاف
میانِ جنگلِ انبوهِ کاج و صنوبر…
صدا تَعَلُقِ تَسکین
ترانه ای زیبا
که آشناست برایت…
صدا حکایتِ شیرین و شادِ کودکی
و عَطرِ کوچه هایِ اَقاقیایِ نوجوانی
و خاطراتِ خوشِ کوه پیمایی…
صدا پرندۀ خوش لَحن
نشسته رویِ شاخۀ نازُک
نگاه می کند به آسمانِ آبی…
صدا سلامتِ سبز
و سبزه زار، سرسبزی
و رویش و طراوت و پویش…
صدا صَلابتِ کوه
و مهربانیِ ابر
و بویِ خاکِ پس از باران…
صدا تُنگی بُلور
پُر از گواراییِ خُنکِ آب
برایِ از راه رسیده ای خسته در نیمروزِ تابستان…
صدا تماشایِ ستاره هایِ درخشان
درازکشیده بر بام هایِ کویر
و گُم شدن در کهکشان هایِ دور، دور…
صدا، صدایِ آشنایِ رفاقت
و دوستی و همدلی و صفا
در این زمانۀ بد…
صدا حدیثِ آرمان و آرزو
و روزهایِ روشنِ برابری
رهایی و صداقت و برادری…
صدا کلامِ کاملِ فضیلت است
و اعتبارِ عزّت و شَرَف
شهامت و شجاعت و دلاوری…
صدا حُضورِ آرامش
و هدیه ای که قشنگ است
و بوسه و نوازشِ آرام…
صدا، صدایِ عشق و عاشقانه هایِ دلنشین
تبادُلِ دل و تحمُلِ فراق
و همدلی، یکی شدن، به رَغمِ راهِ دور…
بیست تا بیست و پنجمِ اوتِ ۲۰۱۱
صدا، همان نوای آشنایی باشد. پچ پچه ای تکرار شونده درگوش ما که خود جزیی از همان هستیم و نمی شنویم. صدا زمزمه ای به رفاقت یا یافتن، دیگری را یافتن و در اندوه او غرق شدن و با شادی اش شکفتن. صدا، گاه – تمام معنای آدمیزاد بودن.
بسیار سپاس ازاین دلنشین شعر دل نوشته ، آقای زراعتی عزیز