شهروند ۱۲۲۹ پنجشنبه ۱۴ می ۲۰۰۹
طراحی دکور یا صحنه در تئاتر و سینما یکی از مهمترین عوامل تاثیر پذیری اثر بر روی تماشاگر است که غالبا هم این حرفه مهم از دید تماشاگران پنهان می ماند. اما این موضوع در تئاتر از اهمیت بیشتری برخوردار است . زیرا که در سینما گاهی از لوکیشنهای طبیعی استفاده می کنند اما همان لوکیشن باید در صحنه تئاتر توسط طراح صحنه و یا دکور بازسازی شود. چندی پیش با یکی از قدیمی ترین طراحان دکور تئاتر در ایران که به تورنتو آمده بود آشنا شدم و وقتی به خاطراتش از چگونگی ورود به این حرفه و ابداعاتی که در دکور برای تعداد بی شماری نمایشنامه در ایران کرده بود آشنا شدم، وظیفه خود دانستم تا با معرفی این پیشگام حرفه دکورسازی برای تئاتر ایران به نوعی از زحمات او قدر دانی کوچکی به عمل آورده باشیم.
مصطفی اژدری متولد ۱۳۱۲ بروجرد است. از سال ۱۳۲۹ طراحی دکور را در تئاتر فردوسی تهران با نمایشنامه شاه صفی کار نصرت الله محتشم آغاز کرد. پس از مدتی به تئاتر تهران رفت و با ساخت دکور برای نمایش خسیس اثر مولیر و به کارگردانی رفیع حالتی به فعالیتهایش در این حرفه ادامه داد. برای اولین بار با الهام از ساختمان اپرای تهران که دو سال قبل از انقلاب به بانک رهنی تغییر کرد، بالا و پایین رفتن دکور از طریق آسانسور را ساخت.
در سال ۱۳۳۸ به پاریس رفت و به مدت یکسال با سالن کمدی فرانسه و پاله دو شایو در طراحی دکور آموزش دید. در پایان همان سال به تهران برگشت و سالن تئاتر دهقان را بنا کرد. در همان سال با خانم پری گلریز هنرپیشه تئاتر ازدواج کرد و برای ادامه کار برای شرکت نفت به مسجد سلیمان رفت. او دو سال طراح تزیینات باشگاههای شرکت نفت مناطق نفت خیز بود. پس از آن به تهران بازگشت و دفتر تزیینات دکورروم را در ساختمان پلاسکو بنا نهاد.
اژدری پس از وقفه ای طولانی در سال ۱۳۵۹ در تئاتر نصر(تهران) به عنوان مدیر فنی برای دومین بار مشغول به کار شد که در همین زمان با دعوت مجدد از نصرت الله وحدت نمایشنامه جاده زرین سمرقند را به روی صحنه بردند.
چند سال پیش، از فعالیتهای هنری این پیشکسوت در اداره تئاتر تجلیل به عمل آمد.
مصطفی اژدری طی دوران فعالیت حرفه ای خود با هنرمندانی چون: نصرت الله محتشم، معزالدیوان فکری، علی اصغر گرمسیری، هوشنگ سارنگ، موسیو استپانیان، دکتر نامدار، نصرت الله وحدت، ناصر ملک مطیعی، ایرن، اکبر مشکین، توران مهرزاد و مهین دیهیم همکاری کرده است.
