از زیرزمین های تاریک تهران تا سالن های مجلل آمریکا/ محمود شریکر

محمود شریکر ـ گروه راک هایپرنوا سه سالی ست که از زیرزمین های تهران به روی زمین در آمریکا نقل مکان کرده است. این گروه از چهار جوان بااستعداد…

شهروند ۱۲۶۵ ـ پنجشنبه ۲۱ ژانویه۲۰۱۰

گفت وگو با "رام" خواننده گروه هایپرنوا

گروه راک هایپرنوا سه سالی ست که از زیرزمین های تهران به روی زمین در آمریکا نقل مکان کرده است. این گروه از چهار جوان بااستعداد در عرصه ی موسیقی راک به نام های رام، کامی، کودی و جم در سال ۱۳۷۹ (۲۰۰۰ میلادی)، زمانی که موسیقی مجالی برای نفس کشیدن پیدا کرده بود، تشکیل شد.

در آمریکا نفر پنجمی به گروه پیوست به نام Aaron Johnson و پس از اولین اجراها مورد توجه مردم، مطبوعات و رسانه های آمریکا قرار گرفتند. در سایت آنها می توانید نظراتی که در نشریات و رسانه های معتبر آمریکا در مورد آنها آمده، ببینید و بخوانید. این توجه فقط به خاطر اینکه آنها گروهی از جوانان ایرانی هستند و از ایران آمده اند، نیست، بلکه به خاطر اجرای خوب آنها و ترانه های زیبایی ست که می نویسند.

۲۸ ژانویه ۲۰۱۰ این گروه به دعوت Link Music Lab در هتل DRAKE اجرا خواهند داشت.

در همین پیوند از خواننده گروه "رام" درباره ی چگونگی تشکیل گروه Hypernova و رسیدن تا به اینجا پرسیدم. او در یک گفت وگوی صمیمانه پاسخ مرا داد که در زیر می خوانید:

***

سال ۲۰۰۰ بود که من با جازیست گروهمون "کامی" در سربازی دوست شدم. البته از قبل همدیگر را می شناختیم ولی دشمن هم بودیم، توی سربازی اتفاقی در یک پادگان افتادیم. البته سربازی واقعی که نبود، بیشتر معافی بود تا سربازی. اونجا چون آشنای دیگری نبود با هم دوست شدیم و شروع کردیم با هم راجع به موزیک راک صحبت کردن و اینکه چه موسیقی دوست داریم. آن موقع همه مون Grunge وAlternative و Punk و بیشتر سبک های کلاسیک تر گوش می دادیم.

خلاصه به هم پیشنهاد دادیم که باهم یک Band راه بیندازیم. کامی خودش گروه دیگری داشت، از من پرسید که چه سازی می زنم، من هم گفتم ساز نمی زنم، و گفت حالا که ساز نمی زنی بیا تو خواننده شو چون انگلیسی بلدی. خلاصه سر این قضیه ما یک شبه خواننده شدیم(با خنده).

به هر حال ما گروه خودمان را تشکیل دادیم و در تهران موسیقی زیرزمینی می زدیم. چند سالی گذشت و ما هم مرتبا اعضای گروه را عوض می کردیم و پس از چند سال با پنج نفر گروه Hypernova را تشکیل دادیم و شروع کردیم خیلی جدی تر کار کردن. تا قبل از آن فقط به صورت تفریحی و سرگرمی کار می کردیم، یعنی چون واقعا در تهران کار دیگری نبود جز موزیک زدن، یعنی تنها با موسیقی مان می تونستیم با بیرون ارتباط برقرار کنیم.

خلاصه خیلی جدی شروع کردیم تمرین کردن و فکر کردیم که شاید بشود این را کرد کار و شغل اصلی مان و آرزویمان این شد که یک روز موزیسین بشیم. فکر کردیم دنیا به اندازه ی کافی مهندس و دکتر و وکیل دارد. یکی از خوبی های کار هنری این است که آدم ساعات خودش را دارد.

کم کم در موسیقی زیرزمینی شناخته شدیم و برای یک فستیوال به اروپا دعوت شدیم. این فستیوالی بود درباره موسیقی زیرزمینی ایران که گروه های دیگری هم در آن حضور داشتند از جمله Zed Bazi و آبجیز و اوهام و چند تا بچه های دیگر ایرانی که این طرف و آن طرف دنیا بودند.

آنجا که بودیم برای یک فستیوال به نام South by South West اقدام کردیم و اصلا فکر نمی کردیم که ما را قبول کنند. یک نمونه کار واقعا ضعیف براشون ارسال کردیم و چند ماه بعد در تهران یک ایمیل گرفتیم که گفته بود قبول شدید و بیایید موزیک بزنید. روزی که این خبر را گرفتیم یکی از شادترین روزهای زندگی مان بود برای اینکه می توانستیم برویم آمریکا و با خیال راحت موسیقی کار کنیم و سفر کنیم ولی کلا آمدن به آمریکا هم آسان نبود بویژه ویزا گرفتن خیلی سخت بود. در دوبی رد شدیم چون اثبات کردن اینکه ما یک گروه موسیقی هستیم خیلی سخت بود. مثلا چه جوری می شود که یک گروه راک ایرانی برای سفارت آمریکا هویت خودش را اثبات کند؟ خیلی کار سختی ست و آن روز که ویزای مان رد شد یکی از غم انگیزترین روزهای زندگی ما شد.

بالاخره تونستیم سناتور جک شابر آمریکایی را داخل ماجرایمان کنیم و او یک نامه نوشت برای سفارت آمریکا در دوبی و ما برای بار دوم به آنجا رفتیم و این بار موفق شدیم.

پس از گرفتن ویزا، یکسره به نیویورک آمدیم. اولش نمی دانستیم باید چه کار کنیم. نه آشنایی داشتیم و نه دوستی که کمک مان کند. یعنی همه ی پولمان را همان هفته ی اول خرج کردیم، ولی در همان برنامه ی اول نیویورک تایمز و MTV برنامه ی ما را پسندیدند و درباره ی ما نوشتند و با ما مصاحبه کردند. چنین عکس العملی برای ما غیرمنتظره بود و همین باعث شد که ما مورد توجه مردم قرار بگیریم و کلی درهای دیگر به رویمان باز شد. ما هم بیشتر تمرین می کردیم و خیلی بهتر شدیم و رفتیم لس آنجلس و آنجا هم خیلی به ما کمک کردند، در واقع ما را زنده نگه داشتند، چون ما هیچ چیزی نداشتیم و همین باعث شد که ما بتوانیم این همه وقت اینجا دوام بیاوریم و برنامه های بیشتری اجرا کنیم و دو تور هم در سراسر آمریکا گذاشتیم و الان سه سال است که در آمریکا هستیم و با یک کمپانی ضبط آمریکایی هم قرارداد امضا کردیم و اولین گروه راک ایرانی هستیم که با شرکت پخش آمریکایی کارگرفته و خود این باعث شد که در را بر روی بقیه هم باز کنیم و خودمان هم به این کار خیلی افتخار می کنیم. چون ما از همون اول هدفمان این بود که وجه دیگر ایران، یعنی وجه مثبت آن را، به جای آن وجه کلیشه ای منفی به غیر ایرانی ها و آمریکایی ها نشان دهیم و موفق هم شدیم، چون موسیقی واقعا مرزها را می شکند و مردم را به هم نزدیک می کند و همه آن را درک می کنند.