انقراض یکم
کاش ساعت به باستان می چرخید
تا نسلی از ببرهای سبز منقرض از عقربه ها بیرون می زد
در حاشیه ی دستانم زایمان فراموشی ست
و زیر ناخن هام تکه های تقویم غروب می کند…
دیگر نه ها می کنم
گراناز موسوی
نه از کمینه به بوق سگ می روم که بگویند: شرّت کم!
نه تا پدرم از در بیاید از پا در می آیم
نه تا به پادری برسم پدرم در می آید که: گورت گم!
در پاگرد جمعه های تاق و جفت
هنوز چشمانم را که می بندم
دیروز در جانم کج می شود
به افق حافظه ام
شرق
می کوبد
در مغرب گذرنامه ام
مهر و اذان
به افق پایتخت پای پیاده و خنده های جرواجر
کوچه های نگمه و بوق و تقلا
میدان های دربست و انتظار
چارراه چه کنم که حوصله ی حادثه نداشت…
کاش بلغور باستان می پیچید در گلویم و از سر می نوشتم
در این سرنوشت
دست هایم خط خطی و دست خطم باطل بود
دبستان پر از سیاه چال و شایعه بود و نسل
مثل ردیف مدادهای سیاه
کاشی های سفید را خال خال می کرد
در حافظه ی جیغ های خط خورده
گرگ بود و هوا نه
تناب بود و لِی لِی نه
و ما لیل به لیلی تکلیف می شدیم
سیاه می پیچید دور گردنم تا مبصر شوم
مادر هنوز کنار شمعدانی ها بود:
مرده شوی نجس و مکروه
که پاورقی های تان زیر هژده ممنوع است
جنی شده بودیم
کال و کف
اعتصاب به استغفرالله پیوندِ مغزِ استخوان می خورد
و نسل ما عین ببرهای سبزِ منقرض
با سینمای صامت روی هم می ریخت
تا تو ولدالزنا شاعر شوی!
مرده شوی منورالفکر و تبرک!
نه! دیگر کسی در مغربِ این افق اذان نمی خواند
رویاهایم روی رف
کنار پرهای کلاغ جا ماند
و یادم رفت خاکم را از حافظه بتکانم
نام تمام ماه ها تیر بود و
حالا اردی بهشت را مه گرفته است
در پاورقی آمده بود:
استمناء مکروه و سزای لواط
پرت است
انقراض دوم
دیگر آفتاب جعدم را به پشیزی نمی خرد
دیر است
موهای کلافه ام
خطر
حرف های توی قوطی
جَر
و آیه هایی که توی گوشم ریخت
نه حافظم کرد و نه برایم دامن شد
آن سوی آژیر
سقلمه
گشت
حافظه ام روایتِ مه و محرم و سفر و تیر است
سیاهه ی نام های زیرِ هژده
هزار و سی صد و وای:
دختری که توی مشتِ روزنامه ها می گشت
در
کتانیِ کف سبز و جین های پاره پوره
زیر و زبر
پسری که دورِ ونک کار! کار می کرد و
پیراهنم را پر از ایست!
پَر….
پس این چوب خط کی پر می شود که از دبستانم
جز زمستانی مدام نمانده که هی تجدید می شود
نه! دیگر آفتاب هم به جایم نمی آورد
دیر است و جعدی سپید
چک های برگشتیِ تاریخ را به سی سالگی ام سنجاق می کند
انقراض سوم
درخت یعنی دار و در یعنی دور
در چمدان بید می زنم و باد
از جمجمه های عتیق و لغت نامه های پاره می آید
جایی که شمس مرامی شبیه قالی داشت
حیرتش را چند خط یکی خواندم و حالی شدم که هجیِ این سرگذشت
خیلی پیش تر از هواپیما
نبشته بر قطع رحلی بود:
جرمم به هیچ آبِ توبه از کاغذهای جوهری ام شسته نمی شود
غیرتم از سکه افتاده و حافظه ام که از مشیانه می آمد
در محله ی جمشید به تراخم نشسته است
پیشانی ام حکایت لو رفتن است و مفتش و شعبان
اعتراف می کنم
جرمم همین جیغِ منقرض است
گه گاه نشت می کند
یقه می گیرد
عاق می شود
و هوای کتک خورده به دردِ آدمِ تعطیل هم نمی خورد
اما در ادامه ی این روایت
سر از زمین جدا می شود
میدانِ سنگ در اطرافِ قلعه
کرور کرور به تماشای اعدام مشیانه می رود:
مستاجرانِ زخم و راویانِ جنون
آدم به آدم
سنگ به سنگ
در کار ِکشتِ شقایق در شقیقه اند!
فلسطین یعنی همین زمین
که چکمه پوش رعشه و فلفل است
چه بد که عبری نمی دانم
حالا چه طور به مناقصه ی خدای یهوه باید رفت؟
در ظهر ِمیانه ی شهریور
میرداماد
عروسِ شبِ تیر است
من زبان سختِ این قصه از برم
در انتهای این مکتوب
به دلم برات شده سودابه با جلیقه ی ماهوت
مچم را روی پله های طیاره می گیرد
به سرگذشتم خلخالی تازه می بندد
باز باران با ترانه
از دار و جنگل و گیلان
به نیمکت های کلاسِ چهار می رسد
خانه یعنی کدام در که به درم نکند
به دارم نزند
به دورم نبرد؟
به بارانی که با ترانه
بام
بام
بر چمدانم ضرب می گیرد
آدلا– ۱۳۸۹
بازنویسی-۱۳۹۰
–
خانم موسوی در این شعرها فقط دارند راه رفته یکی از شاعران مشهور هفتاد را بازتولید می کنند و دیگر هیچ
کاش سرایندۀ این قطعات خودش هم در جوار شعرش حضور داشت در تشریح نوشتارش
کاش سرایندگان ما تصمیم می گرفتند خوانندگان را شگفت زده وسپس بمباران نمی کردند و یا بالعکس
کاش بعضی از شاعران ایرانی به زور ِبازو و فنون پیچیدۀ جوجوتسو دریا دریا موضوع راداخل ِ فنجانی کوچک نمی چپاندند
کاش گراناز موسوی گرامی این قطعات را اینقدر دست کاری نمی کرد وهمان شکل نوشته آمده درتاریخ ِ ۱۳۸۹ را با کمی تدبیرارایه می داد که از صداقتش حال کنیم
بر این گمانم که ( حافظۀ جیغ منقرض ) افراط درمصیبت ِ تصنعی ست قاطی تعقیدهای بدقلق .
با این همه هنوز گراناز نازنین با چنین چیزهایی (چارراه چه کنم که حوصله ی حادثه نداشت…) و (و یادم رفت خاکم را از حافظه بتکانم ) و( دختری که توی مشتِ روزنامه ها می گشت ) و بیت هایی کم وبیش چونان و دیگر درخشان است.
مهدی رودسری
زیبا سرودید ..سپاس از نوشیدن شعرتان سر مست شدم…بانوی گرامی پارسی…///