گفتاری در تاریخ آئین بهائی/از تولد تا رسالت (۵)
باری اگرچه عامۀ مردم به جای تحقیق در گفتار باب یا به اذیت و تحقیر پرداختند و یا پیامش را ناشنیده انگاشتند، اما جمعی از جویندگان حقیقت که دیده و دل به نور عدل و انصاف روشن داشتند کمر جهد و همت بربستند و از نعمت های بیکران خداوند روی بربتافتند.
نکتۀ شایان توجه اینجاست که در روزگار پیشین نخستین کسانی که به راستی گواهی دادند و پیروی از پیامبران می کردند مردمی بودند عامی و عاری از حکمت و دانش زمان. اما در عصر تابش و پیدایش آئین باب و بهاءالله از افق ایران علاوه بر ایمان مردمان عادی چهارصد تن از زبده ترین علما و محققین زمان به زمرۀ مؤمنین این آئین پیوستند. و چه بسا بزرگانی که پیش از اقرار به این دو برگزیدۀ پروردگار حتی از دیناری نمی گذشتند و به کمترین فداکاری تن درنمی دادند و در نهایت رفاه و راحت و جاه و شوکت و امن و امان می زیستند، اما پس از عرفان و ایمان این مؤمنان به بلاهای گوناگون مبتلا گشتند و به فرجام جان در ره دوست یگانه فدا نمودند. چنین گذشت و فداکاری و چنین حمایت و جان نثاری از جانب بزرگان و ناموران و دانشوران و دانایان زمان در هیچ دوری و روزگاری سابقه و نظیر نداشته است.
باری رسالت پر شوکت و صولت حضرت باب شش سال و چندی دوام یافت و سرانجام این دوران کوتاه و پرماجرا به شهادت این پیامبر جوان در سن ۳۱ سالگی منتهی گشت.
باید متذکر شد که جان باختن و هستی نثار نمودن یکتا تمنای حضرت باب بود. چنانچه از آغاز دعوت خود می فرمود که آرزوئی جز فدا شدن در راه پیامبر بعدی (حضرت بهاءالله) ندارم.
در پایان این فصل مضمون برخی از سخنان حضرت باب که خطاب به هیجده نفر از اصحاب و حامیان اولیه اش که به حروف حّی خوانده شده اند برای نمونه ذکر می شود.
ای یاران عزیز من، شما در این زمان منادی نام خدا هستید و گنجینه اسرار او. شایسته شما چنان است که خود را به صفات پروردگار بیارائید. و در گفتار و رفتار نشانۀ تقوی و قدرت و جلال او باشید. اجزاء جسم شما باید به بلندی مقصد و پاکی اعمال و صدق ایمان و برتری خلوص شما شهادت دهند، زیرا امروز روزی است که خداوند در کتاب خود قرآن به آن اشاره فرموده. “در آن روز بر دهان آنها مهر خواهیم گذاشت با این حال دست های آنها با ما گفتگو خواهند کرد و پاهای آنها به اعمال آنها شهادت خواهند داد” (ترجمه) دربارۀ کلمات مسیح به پیروانش هنگام اعزام آنها به جهت گسترش آئین الهی تفکر کنید. با چنین کلماتی آنها را به قیام و انجام وظیفه تشویق فرمود. “شما مانند آتشی هستید که در تاریکی شب بر قله کوهی افروخته شده. بگذارید نور شما در برابر دیدگان مردمان تابان و درخشان باشد. پاکی سیرت و صفای اعمال و وارستگی شما باید به حدی باشد که مردمان جهان به وسیلۀ شما پدر آسمانی را که گنجینه پاکی و لطف و صفاست بشناسند و به او تقرب جویند.
بقیه در هفته آینده
خوانندگان عزیز: در صورتی که راجع به این تعالیم و یا تعالیم دیگر آئین بهائی سئوالاتی داشتید می توانید به پیام گیر ما به شماره
۷۴۰۰ـ ۸۸۲- ۹۰۵ تلفن فرموده تا جواب سئوالات شما داده شود .
