نظرسنجی نشان می‌دهد: خدمات درمانی محبوب است، سلطنت خیر
شهروند- آرش عزیزی: اگر نظرسنجی اخیری که از مردم کانادا در سراسر کشور صورت گرفته را باور کنیم خدمات درمانی همگانی و رایگان برای کانادایی‌ها بسیار مهم‌تر است تا تاج و تخت سلطنت. نتیجه‌ای که علاوه بر ملکه الیزابت احتمالا باعث ناخشنودی نخست‌وزیر راست‌گرای کشور که مدت‌ها است سعی در تبلیغ سلطنت دارد، نیز می‌شود.
به گزارش کندین پرس، نظرسنجی «انجمن مطالعات کانادایی» (مستقر در مونترِآل) جهت بررسی میزان غرور کانادایی‌ها به برخی نمادها و دستاوردهای کشور انجام گرفت.
این نظرسنجی به صورت اینترنتی و با پرسش از ۲۲۰۷ نفر توسط شرکت بازاریابی لگر صورت گرفت. از این میان ۹۴ درصد خدمات درمانی همگانی را منبع مهمی برای غرور دسته‌جمعی می‌دانند و ۷۴ درصد به آن لقب «بسیار مهم» داده‌اند. با این حساب، این دستاورد تاریخی جنبش کارگری کانادا در صدر مهم‌‌ترین‌ها قرار گرفت.
در عوض کار به سلطنت که می‌رسد نظرها خیلی متفاوت است. تنها ۳۹ درصد مردم آن‌را عامل غرور شخصی یا جمعی می‌دانند و ۵۹ درصد می‌گوید ککشان آنقدرها هم در این مورد نمی‌گزد. تازه ۳۲ درصد هستند که می‌گویند سلطنت «به هیچ وجه، مهم نیست.» هیچ مورد دیگری رای به این بالایی در این زمینه کسب نکرد.
این یافته‌ها بخصوص در پرتوی این واقعیت جالب هستند که دولت محافظه‌کار استفن هارپر در هفت سال گذشته با نسخه‌ی ناسیونالیستی خود تلاش بسیاری در تشویق سلطنت و احیای آن به عنوان نمادی کانادایی کرده است. علاوه بر سلطنت، ارتش، قطب شمال و ورزش مهم‌ترین نمادهایی بودند که هارپر تبلیغ کرده است.
البته تمام استراتژی‌های تبلیغاتی هارپر نیز شکست نخورده است. مثلا پیغام همیشگی دولت او در مقایسه‌ی وضعیت نسبتا مساعد اقتصاد کانادا با سایر کشورهای غرب موفق از آب در آمده. عملکرد اقتصادی کانادا یکی از چهار مورد برتری است که کانادایی‌ها نسبت به آن افتخار می‌کنند.
جک جدوب، مدیر اجرایی «انجمن مطالعات کانادا»، با ابراز غافلگیری از بالا بودن رضایت از عملکرد اقتصادی با توجه به چالش‌های موجود، آن‌را از موفقیت‌های تبلیغات هارپر دانست.
دیگر موارد صدرنشین «شهرت کانادا در جهان» و منشور حقوق و آزادی‌ها بودند.
۶۰ درصد از مردم «منشور» را «بسیار مهم» می‌دانند و ۹۰ درصد «مهم.» این در حالی است که دولت محافظه‌کار امسال حاضر نشد ۳۰امین سالگرد تصویب آن‌را جشن بگیرد و به انتشار بیانیه‌ای مطبوعاتی در این مورد بسنده کرد. همین دولت در عوض ۲۸ میلیون دلار خرج برگزاری جشن ۲۰۰امین سالگرد جنگ ۱۸۱۲ کرده است.
اما با این همه تلاش، هارپر باز هم ناکام بود و این جنگ نزدیک ته فهرست قرار داشت (گرچه بالاتر از سلطنت.) در کنار این جنگ، سیاست رسمی دوزبانه بودن کشور و تصویب قانون اساسی در سال ۱۹۸۲ (از مهم‌ترین میراث‌های دولت‌های لیبرال) نیز توسط ۶۱ درصد از مردم تا حدودی مهم یا بسیار مهم تلقی شدند.
هر سه البته مخالفانی جدی هم داشتند بخصوص سیاست دو زبانه بودن که ۳۶ درصد گفتند برایشان اهمیت چندانی ندارد. همین حرف را ۳۰ درصد در مورد جنگ ۱۸۱۲ و ۲۵ درصد در مورد تصویب قانون اساسی زدند.
سیاست «مولتی‌کالچرالیسم» هم وضع بهتری نداشت. البته ۶۸ درصد همچنان آن‌را منبع غرور می‌دانند، اما ۲۹ درصد مخالفند.
در وسط این بالایی‌ها و پایینی‌ها نمادهای آشنا قرار دارند. پرچم و پاسپورت کانادا مایه‌ی افتخار ۸۴ درصد مردم هستند و سرود ملی مایه‌ی افتخار ۷۸ درصد. ارتش، با ۷۶ درصد محبوبیت، کمی از فدرالیسم پیشتر است. طرفه آن‌جا که هاکی، که به ورزش ملی بودن محبوب است، نیز جای مهمی به خود اختصاص نداد و تنها ۴۸ درصد مردم آن‌را مایه‌ی افتخار می‌دانستند. هشت بازی تاریخی ۱۹۷۲ بین شوروی و کانادا نیز تنها مایه‌ی افتخار ۴۰ درصد بودند.
کارشناسان به این نکته اشاره کردند که به جز بعضی موارد که مسلما در کبک برخورد متفاوتی با آن‌ها شد (مثل سیاست رسمی دوزبانه بودن، سرود ملی و جنگ ۱۸۱۲) بیشتر برخوردها در سراسر این کشور پهناور یکسان بوده است. از این رو می‌توان صحبت از اجماع وسیع کانادایی‌ها در این موارد کرد.
