شهروند- آرش عزیزی: کانادایی ها در میان مردم کشورهای توسعه یافته بیشترین زمان انتظار برای اتاق های درمان اضطراری را تجربه می‌کنند. این یافته های گزارش بین المللی جدیدِ «موسسه ی کانادا برای اطلاعات بهداشتی» است که پنجشنبه ی هفته ی گذشته منتشر شد.
در این گزارش که تورنتو استار جزئیات آن را منتشر کرده است می خوانیم که در کانادا، یک بیمار از هر ۱۰ بیمار بیش از هشت ساعت منتظر اتاق اضطراری خواهد بود، در حالی که متوسط زمان انتظار بیش از چهار ساعت است.
زمان انتظار در بیمارستان های کانادا طولانی ست
کتلین موریس، مدیر بخش «تحلیل نظام ها و مسائل نوظهور» در موسسه ی فوق الذکر به استار گفت: «کانادا در میان ۱۱ کشور (توسعه‌یافته) در زمینه ی انتظار برای انتقال به بخش اضطراری آخر شد.»
موریس افزود: «وقتی به گزارش بین المللی نگاه می کنیم در تمام کشورها، به جز کانادا، میزان بیمارانی که بیش از چهار ساعت در انتظار مانده اند کمتر از ۲۰ ساعت است.»
اختلاف بین کشورها به طرز شگفت‌انگیزی وسیع است.
مثلا حدود نیمی از کانادایی ها باید بیش از چهار ساعت منتظر اتاق درمان اضطراری باشند در حالی که این نرخ در کشورهایی همچون بریتانیا، هلند یا آلمان کمتر از ۵ درصد است و در هیچ یک از ۱۱ کشور مورد مطالعه بیش از ۲۰ درصد نیست.
انتاریو و آلبرتا تنها استان های کشور هستند که داده های جامع در مورد زمان انتظار تهیه می کنند. اما موریس گفت موسسه ی متبوعش با استفاده از این آمار به اضافه تحقیقاتی که گاه در سایر استان ها انجام شده نتایج را برای کل کشور محاسبه کرده است.
موریس افزود بسیاری از کانادایی ها به خاطر عدم دسترسی سریع به پزشکان خانوادگی خود مجبور به استفاده از خدمات اضطراری می شوند.
زمان انتظار برای اتاق های اضطراری از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ در واقع بهبود یافته است و در انتاریو ۲۲ درصد برای بیمارانی که امراض جدی دارند و ۱۵ درصد برای بقیه کاهش داشته است.
اما زمان انتظار طولانی بیماران برای دیدار با پزشکان خانوادگی و پزشکان متخصص از سال ۲۰۰۴ تا به حال تغییر چندانی نیافته است.
موریس گفت بیش از نیمی از مردم نمی توانند ظرف یکی دو روز با پزشک خانوادگی خود دیدار کنند. او تاکید کرد که این اوضاع در ۱۰ سال گذشته مدام گزارش شده و تغییر نکرده است.
در عین حال زمان انتظار برای دیدار با پزشکان متخصص معمولا بیش از سه ماه است و در این زمینه نیز پیشرفتی حاصل نشده است.
کارشناسان می‌گویند راه بهبود موقعیت تعیین هدف از سوی آژانس‌های دولتی بهداشت است، مشابه اقداماتی که برای مثال در زمینه‌ی جراحی‌های جایگزینی مفصل انجام شد.
