پیوسته یک نفر را می بینم همان یک نفر را
او مرا نمی بیند
رضا براهنی
حتی نگاه می کند گاهی درست توی مَردُمَکِ چشمم انگار
اما مرا نمی بیند
همین اطراف توی همین شهر دَمِ دستم انگار می پلکد
گاهی به تصادف حتی انگار دنبالم می گردد
حرف می زند انگار با من اما مرا نمی بیند
چه قدر خوب است آدم بداند کسی در تاریکی دنبالِ دست او می گردد
چه قدر آدمِ عاشق تنهاست!
بویژه اگر قلمش را دستِ کسی سپرده باشد که
نهایتاً این گفته را فقط با نگفتنِ آن خواهد گفت
وقتی که گفت، گفته را در ذهنش خط خواهد زد
و خط زدن حتی شبیه ختم گرفتن هم باشد پایان کار نیست
و تازه هر پایانی تجدیدِ مطلعی ست
ما از کنار گور معشوقی، که تازه خاک شده
هرگز به خانه برنمی گردیم که معشوق خانه را عوض کرده
که خانه زیر زمین رفته
و آنگاه شاعر می خواهد یادش باشد
که از بدوِ خلقت تنها بوده
و خط زدن فقط نوعی یادآوری ست
حتی اگر به خود یا به دیگری نگفته باشد تنهاست
حتی اگر یادش نباشد تنهاست
چنان تنهاست
که انگار از همان آغاز جهان فقط خودِ او بوده
آدم دیگری با او نبوده
جهانی که در آن زیسته
چه قدر واقعی خواهد شد پس از کنار رفتنِ او
چه قدر هیچ چیز در این جهان فراوان خواهد شد پس از کنار رفتنِ او
بالا یا پایین رفتنش به حال خدا و خلق خدا فرقی نمی کند
و حالا چه حرفی، چه پاسخی دارد شاعری که چهره اش را
به سوی غروبی طولانی تر از سراسر عمرِ جهان و عمرِ- بنی آدم- و بنی شعور
گرفته ست!
چه قدر بیهوده است انسان
اگر این جمله را نگوید، ننویسد، سئوال را نپرسد:
آیا نشانه ای که در آن چشم های درخشان
با نگاهی از پریشانی
به مُرده – ریگ نهاده بود،
آیا، آیا، حالا بهایی دارد؟
چیزی در این جهان زیباتر از خودِ زیبایی نیست
افسوس! مفت می خرد سراسر گیتی زیبایی را!
آیا بهایِ آن فقط گفتن این حرفهاست؟ فقط حرف است!
با چشم بسته من این نکته را گفتم
با چشم مرده نیز خواهم گفت
با دستهای بسته در آن سو نیز همیشه خواهم گفت
گدایی کوبۀ درِ قصرِ پادشاهی را به صدا درآورده
پادشاه خواب بوده، گمان می کند که خواب می دیده یا عوضی شنیده
گدای بیچاره گذاشته رفته
و ما منتظریم تا تکلیف روشن شود
گدای دیگری از راه رسیده خسته و کوفته و تشنه
ـ بی اختیار بی اعتقاد به هر چیزی حتی به پادشاه ـ
و کوبۀ در را فقط یک بار به صدا درآورده
و شاه در را شخصاً و فوراً به روی این گدای دوم گشوده
و کیسۀ زر را به دست او سپرده در را بسته حرفی نزده
و برگشته، رفته شاه که بیکار نیست!
رفته تا از باکره ای نُقلی و چینی که قوَاده ای چرب زبان او را
از کاخِ پادشاه چین در پکن فراری داده، آورده، کام بگیرد
و چنین امری گذشتن از گردنۀ صعب العبوری ست
و این نکته ای ست که خاقان چین و باکره بهتر از همه می دانند
و ما از این عوالمِ مخفی و نامخفی همیشه در غفلت بودیم
گفتنِ این حرفها بسیار ساده است کمی دردآور
و به ما هم چندان مربوط نیست
و می پرسید، پس چرا باید گفت؟
کسی نیست نیست کسی نیست
که دنبال آن گدای دوم برود
کسی نیست که حق آن گدای اول را
از گدای دوم بگیرد،
ببرد آن را به دست گدای اول برساند
این نکته را نه پادشاه چین می داند
نه آن گداها می دانند
نه آن دختری که تا ساعتی پیش باکره بود، می داند
نه آن قوَادۀ چینی و شریکش در چین می دانند
و امپراتور چین هم شش نفر را خفه کرده، چون کنیزکش را دزدیده اند
فقط ما می دانیم که آن کیسۀ طلا حقِ گدای اول بود
من پیوسته یک نفر را می بینم همان یک نفر را
این اوست او که مرا نگاه می کند اما مرا نمی بیند
بعدالتحریر:
وقتی که شعر را برای دوستی خواندم گفت:
“انگار تو یک رمان را به شعر کوتاهی تبدیل کردی.”
گفتم:”گمان می کردم حدیثِ گفتن این شعر را به شکل همین شعر بیان می کردم.”
جناب دکتر بسیار زیبا بود
آیا بهایِ آن فقط گفتن این حرفهاست؟ فقط حرف است!
ارادتمندم