شماره ۱۲۱۶ ـ پنجشنبه ۱۲ فوریه ۲۰۰۹
همانطور که می دانید رژیم جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ یعنی سالهای ۶۱ تا ۶۳ و بویژه تابستان ۶۷ در کمتر از ۲ ماه هزاران نفر از آزادیخواهان، برابری طلبان، سوسیالیستها، کمونیستها و بهترین فرزندان مردم را در دادگاههای چند دقیقه ای و با سئوالاتی مانند اینکه مسلمانید؟ نماز می خوانید؟ به خدا و روز قیامت اعتقاد دارید؟ جریان سیاسی خود را محکوم می کنید؟ و حتی سئوالاتی مانند اینکه آیا حاضرید در جوخه اعدام همرزمانتان شرکت کنید؟ قتل عام کرد و آنها را در گورهای دسته جمعی در گورستان خاوران که رژیم در آن زمان آن را گورستان کفار یا لعنت آباد می نامید، چال کرد.
از این جنایت ماهها گذشت تا خانواده ها توانستند با عمق و چگونگی این فاجعه تا حدودی آشنا شوند.
در آن زمان هنوز بخشی از مردم به رژیم توهم داشتند و واژه های عقب مانده ی مذهبی و قرون وسطائی رژیم از قبیل کافر، منافق و ملحد بر تعداد محدودی تاثیر داشت، ولی هر چه از آن تاریخ گذشت کم کم توهم مردم ریخت و خانواده ها کم کم به هم پیوستند و تا حدودی متحد و متشکل شدند و صدای اعتراض خودشان را هم در داخل و هم در خارج به گوش جهانیان رساندند.
همینجا یادآور می شوم “خاوران” تنها گورستان جمعی ایران نیست بلکه شناخته شده ترین آن است و ما در کانون خاوران تاکنون ۲۳ گور جمعی را در ایران شناسائی کرده ایم و تعداد واقعی گورها و قربانیان رژیم چه بسا با سرنگونی کامل رژیم مشخص شود.
در گلزار خاوران خانواده ها به یاد عزیزانشان درختچه و گل می کاشتند، سنگ و یا نمادی می گذاشتند و گور فرضی عزیزانشان را به این شکل مشخص می کردند. رژیم هم هر از چند گاهی یورش برده و این درختچه ها و گل ها را با بولدوزر خراب و با خاک یکسان کرده است و این داستان سالهاست که هم چنان ادامه داشته است.
و اینک، جمهوری اسلامی در فاصله ی ۲۰ تا ۲۷ دی ماه ١۳۸۷ ( ۹ تا١۶ ژانویه ۲۰۰۹) بار دیگر اقدام به تخریب گلزار خاوران کرده است. روشن است که این اقدام به قصد محو آثار و نمادهایی است که نشان از جنایات ضد بشری اش دارد.
اینجا یکی از مراکز و اسناد جنایت رژیم است، رژیم از طرفی تمایل به از بین بردن کامل آن دارد، از طرف دیگر خانواده ها و مردم آزادی خواه میخواهند این مرکز و این سند را هر چه وسیعتر و بیشتر به مردم ایران و جهان نشان بدهند.
اینجا نماد مقاومت و مبارزه نسلی است که به رژیم قرون وسطائی اسلامی به قیمت جانشان نه گفتند و اکنون مرکز مقاومت و تجمع خانواده هایی است که راه و یاد آن عزیزان را گرامی می دارند.
هر سال در نوروز و در سالگرد قتل عام ۶۷ و مشخصا جمعه اول شهریور مردم و خانواده ها در این محل جمع میشوند و سرودهای انقلابی و سرود انترناسیونال می خوانند. خانواده ها در این چندسال مصمم تر، متحدتر و متشکل تر اعتراض خودشان را به رژیم اعلام کرده اند.
اینک اما ترس مردم و خانواده ها ریخته، توازن قوا فرق کرده و رژیم در انظار بین المللی بیشتر افشاء شده است. خاوران کم کم دارد ـــ تقریبا مانند “میدان مه” آرژانتین که هر شنبه خانواده های سر به نیست شدگان و قربانیان رژیم های پیشین در این میدان جمع میشوند و به یاد عزیزانشان صدای اعتراض خود را به جهانیان میرسانند ــ در سطح جهان مشخص و معروف میشود.
فرق امروز با گذشته این است که در آن زمان سازمان های بین المللی یا خبر نداشتند و یا به شکلی چشم پوشی می کردند، اما در حال حاضر فشار مردم و خانواده ها چنان زیاد شده و همچنین رژیم در سطح بین المللی چنان افشاء شده که خود سازمان عفو بین الملل نیز در این مورد بیانیه صادر کرده و نه تنها این عمل رژیم را محکوم کرده، بلکه خواستار اعزام گزارشگر ویژه حقوق بشر به ایران و تحقیقات مستقل در این مورد شده است.
من فکر می کنم که اتحاد و همبستگی خانواده ها، خبررسانی مرتب به داخل و خارج و مقاومت دسته جمعی مردم میتواند رژیم را بیشتر به عقب براند. خانواده ها نباید تنها به خودشان و نزدیکانشان بسنده کنند. باید بدانند که عزیزان خفته در خاوران ها عزیزان همه ی مردم هستند و در دل هر انسان شریفی جای دارند.
ما در کانون خاوران از همه ی مردم آزادیخواه در هرکجای جهان میخواهیم تلاش کنند خاوران را که رد پا و سندی از یکی از بزرگترین جنایات رژیم اسلامی است و پرونده و جزئیات آن هنوز بررسی و روشن نشده، دست نخورده باقی بماند. بنابراین از همه ی مردم آزادیخواه انتظار داریم که از هر طریقی که می توانید در همصدایی و همدلی با خانواده ها و بستگان زندانیان سیاسی قتل عام شده در دهه ۶۰ نسبت به این جنایت تازه اعتراض کنید. اعتراض گسترده ی ما می تواند رژیم اسلامی ایران را به عقب نشینی وادارد.
باید رژیم را مجبور کرد که هیئت گزارشگران ویژه سازمان عفو بین الملل را در این رابطه به ایران راه بدهد تا با خانواده ها صحبت کنند. باید این خار را در چشم جمهوری اسلامی تا سرنگونی کامل آن نگه داشت.
آدرس سایت کانون خاوران:
