کابینه ی جدید شامل ۱۰ وزیر تازه کار
رضا مریدی، اولین وزیر ایرانی تبار تاریخ آمریکای شمالی
کاتلین وین، نخست وزیر لیبرال انتاریو، دوشنبه ی این هفته نزد فرماندار کل استان، دیوید آنلی، سوگند خورد و کابینه ی جدید ۲۷نفره اش را معرفی کرد. این کابینه شامل ۱۰ نفر از نمایندگان است که برای اولین بار وزیر می شوند. یکی از آن ها، دکتر رضا مریدی، نماینده ی ریچموند هیل، است که اکنون وزیر تحقیقات و نوآوری شده و می رود تا اولین وزیر کابینه ی ایرانی تبار در تاریخ آمریکای شمالی باشد.
وین، که در ضمن اولین نخست وزیر زن و همچنین اولین نخست وزیر هم‌جنس گرای استان است، با اعتراف به اشتباهات سلف لیبرال خود گفت: «ما باید خطاهایمان را بپذیریم، برایشان مسئولیت قبول کنیم و با همدیگر همکاری کنیم تا تضمین کنیم دوباره تکرار نشوند.»
او افزود: «من فراموش نکرده ام که من اولین زنی هستم که برای پذیرش این سمت سوگند یاد می‌کنم و این کار را با حمایت زنی که عاشق او هستم انجام می دهم.» منظور او جین روتویت، شریک زندگی خانم وین، بود.
کابینه ی خانم کاتلین وین با ۲۷ وزیر که ده تن از آنان به تازگی وارد کابینه شده اند، آغاز به کار کرد
در حالی که دالتون مک گینتی با توجه به نیاز به احتیاط مالی کابینه ی خود را به ۲۳ نفر کاهش داده بود، وین با افزایشی چشمگیر آن را به ۲۷ وزیر ارتقا داد. او در این مورد گفت: «کابینه ی من کمی بزرگتر از قبلی است و این به خاطر تلاش جدی است که باید انجام شود.»
نه تنها آن نامزدهای رهبری که در روز پرشور کنوانسیون از او حمایت کردند، بهترین سمت های کابینه را به دست آورده اند که تک تک ده نماینده ی مجلس که حامی او بودند سمت هایی در کابینه دریافت کرده اند.
چارلز سوزا، نماینده ی جنوب میسیساگا که تنها دو دوره انتخاب شده، کلیدی ترین سمت کابینه را در اختیار می‌گیرد و وزیر دارایی می‌شود. پیش از این وزیر داراییِ مک گینتی، دوایت دانکن، از کرسی خود در ویندزر استعفا داده بود. سوزا که بر خلاف وین به جناح راست حزب تعلق دارد در روز کنوانسیون با حمایت از وین (به جای پوپاتلوی جناح راستی) همه را غافلگیر کرد و پیروزی او را تضمین ساخت. از همان زمان انتظار می رفت این مدیر سابق بانکِ رویالِ کانادا، مهم ترین وزارتخانه را در اختیار بگیرد و در آخر هم همین شد.
دفتر وین روز دوشنبه گزارش تورنتو استار را که گفته بود ساندرا پوپاتلو انتخاب اول وین برای وزارت دارایی بوده، رد کرد. مقامات لیبرال گفتند سوزا گزینه ی اولِ وین بوده است. اما تورنتو استار همچنان از قول منابع درونی حزب لیبرال می‌گوید آن ها چهار روز تمام کوشیده اند پوپاتلوی ویندزری را راضی کنند در حوزه ی دانکن که حالا خالی شده نامزد شود و به مجلس و کابینه بازگردد. پوپاتلو اما ترجیح داده به شغل چند میلیون دلاری خود در خیابان بی برگردد.
خانم کاتلین وین نخست وزیر جدید انتاریو در کنار آقای دیوید اونلی فرماندار انتاریو
سوزا اکنون باید با کسری بودجه ی ۹/۱۱ میلیارد دلاری سر کند که دولت اقلیت لیبرال وعده داده تا سال مالی ۱۸-۲۰۱۷ از میان ببرد.
دو نامزد دیگری که به حمایت وین کنار رفتند، اریک هاسکینز و گلن موری، دو تا از بهترین سمت های کابینه را در اختیار می‌گیرند.
هاسکینز، نماینده ی تورنتو و پزشکِ درگیر در فعالیت های بشردوستانه، وزیر وزارتخانه ی جدیدی به نام «توسعه ی اقتصادی، بازرگانی و اشتغال» می شود که با این عنوان عریض و طویل حتما از پربودجه ترین ادارات دولت خواهد بود.
موری که به عنوان وزیر دانشگاه ها سوژه ی اعتراضات متعدد جنبش دانشجویی بود اکنون وزیر حمل و نقل و زیرساخت می شود که آن نیز یکی از مهم ترین سمت های کابینه است. در واقع این دو وزارت خانه ی کلیدی مدت ها بود با هم ترکیب نشده بودند.
اما یکی از مهم ترین سمت هایی که نگاه همگی به آن بود وزارت آموزش و پرورش بود. از دشوارترین وظایف وین، که خود سابقه ی وزارت آموزش و پرورش را دارد، حل غائله با معلمان استان خواهد بود. در صورت عدم موفقیت او در این راه، اتحادیه های کارگریِ نماینده ی معلمان می‌توانند دولت وین را با چالش هایی جدی مواجه کنند.
در همین راستا است که وین سخت ترین مجازات درون کابینه را برای لورل بروتن، وزیر آموزش و پرورش، کنار گذاشت که با تصویب لایحه ی ۱۱۵ که اعتصاب معلمان را غیرقانونی می‌کرد خود را از چشم آن ها انداخته بود. جای بروتن را لیز سندلز، نماینده ی گوئلف، می گیرد که برای اولین بار وارد کابینه می شود. سندلز پیش از این سابقه ی ریاست «انجمن هیئت امنای مدارسِ انتاریو» را دارد. بروتن به پایین رتبه ترین وزارتخانه ی دولت یعنی وزارت رابطه بین دولت ها تنزل داده می شود.
وین از باب کیارلی، شهردار سابق اتاوا و وزیر زیرساخت، خواسته وزارت انرژی را به عهده بگیرد. کیارلی که از پرتجربه ترین های حزب است اکنون جای کریس بنتلی را می گیرد که به علت افتضاحات مالی حول لغو نیروگاه ها در میسیساگا و اوکویل (که ۲۳۰ میلیون دلار خرج برداشت) از سمت خود استعفا داده است.
برد دوگوئید، نماینده ی اسکاربورو و وزیر توسعه ی اقتصادی و بازرگانی (که در زمان ماجرای نیروگاه ها وزیر انرژی بود) اکنون وزیر تعلیم، کالج ها و دانشگاه ها می شود.
خانم کاتلین وین به عنوان اولین نخست وزیر زن انتاریو سوگند یاد کرد
از جمله مسائلی که وین خواسته نشان دهد متوجه آن ها است، مسائل روستایی ها و بومیان است. وین، که به خاطر تورنتویی بودن خود مورد حمله ی خیلی از روستایی ها قرار گرفته، باید در ضمن بکوشد رابطه ی خود را با مردم شمال انتاریو، که در انتخابات قبلی وسیعا علیه لیبرال ها رای دادند، ترمیم کند.
نخست وزیر، که در سخنرانی پیروزی خود هم اعلام کرده بود فقط «تورنتویی» نیست و نخست وزیر تمام انتاریو خواهد بود، سمت وزارت کشاورزی را شخصا به عهده می‌گیرد. او در ضمن وزارت مسائل بومیان (که پیش از این خود به عهده داشت) به دستیار پارلمانی و حامی شاخصش، دیوید زیمر، نماینده ی ویلودیل (حوزه ای ایرانی نشین) می دهد.
یاسر نقوی، نماینده ی اتاوا و مدیر اجرایی حزب، اکنون وزیر کار می‌شود تا در سن ۴۱ سالگی از ستاره های درخشان و جوان حزب باشد.
علاوه بر این افراد زیر برای اولین بار وارد کابینه می شوند:
– ترزا پیروتزا، نماینده ی ویندزر، که هنوز دو سال هم از حضورش در مجلس نمی‌گذرد وزیر خدمات کودکان و جوانان می شود.
– مایکل کوتو، نماینده ی دان ولی شرق (تورنتو)، که او نیز دوره ی اولش را از سر می‌گذراند وزیر شهروندی و مهاجرت می شود.
– رضا مریدی، که با دو بار انتخاب از خیلی ها باتجربه تر است، با توجه به سابقه ی خود به عنوان دانشمند هسته ای، وزیر تحقیقات و نوآوری می شود.
خانم کاتلین وین نخست وزیر انتاریو، دکتر رضا مریدی وزیر تحقیقات و نوآوری و آقای دیوید اونلی فرماندار کل انتاریو در مراسم رسمی ایراد سوگند
– ماریو سرجیوی متولدِ ایتالیا، نماینده ی یورک غربی (تورنتو)، که از سال ۱۹۹۵ در مجلس بوده اما هرگز به کابینه راه نیافته، وزیر سالمندان می شود.
– دیوید اورازیتی، نماینده ی سو سن مری، که سه دوره انتخاب شده، وزیر منابع طبیعی می شود.
– جف لیل، نماینده ی پیتربورو، وزیر مسائل روستایی می شود.
– تریسی مک چارلز، نماینده ی پیکرینگ- اسکاربوروی شرق، وزیر مسائل مصرف‌کنندگان می شود.
– لیندا جفری، وزیر سابق کار و از حامیان ارشد وین، وزیر مسائل شهری و مسکن می‌شود که از وزارت خانه های مهم است. او در ضمن رئیس جلسات کابینه خواهد بود.
– مایکل گراول، وزیر منابع طبیعی، وزیر توسعه ی شمال و معادن می‌شود. وزیر سابق دارای این سمت، ریک بارتولوچی، نماینده ی سادبری، بود که گفته در انتخابات بعدی نامزد نخواهد شد.
– دب متیوز، یکی از روسای کمپین وین، همچنان سمت کلیدی وزارت بهداشت را در اختیار خواهد داشت و در ضمن معاون اول نخست وزیر می‌شود که نشان از نقش محوری او می دهد.
به غیر از متیوز، سایر وزرایی که در نقش سابق خود باقی می مانند از این قرارند: جان میلوی؛ رئیس گروه نمایندگان لیبرال در مجلس، مدلین میلور؛ وزیر امنیت محلی و خدمات تادیبی، جان گرتسن؛ دادستان کل، جیم بردلی؛ وزیر محیط زیست و مایکل چان؛ وزیر گردشگری/ فرهنگ و ورزش. (چان در سمت جدید خود، در صورت در قدرت ماندن لیبرال ها، باید ناظر بر برگزاری بازی های پان آمریکن ۲۰۱۵ تورنتو باشد.)
هاریندر تاخار، که در رقابت انتخاب رهبر، سوم شد، همچنان وزیر خدمات دولتی خواهد ماند و به اضافه رئیس اداره ی مدیریت می شود.
تد مک میکین، وزیر کشاورزی اکنون وزیر خدمات محلی و اجتماعی می شود.
بردلی، گرتسن و تاخار تنها بازمانده های کابینه ی اول مک‌گینتی در سال ۲۰۰۳ هستند.
وین اکنون باید به وعده ی خود عمل کند و تا پیش از روز ۱۹ فوریه (یعنی هشت روز پس از سوگند خوردن به عنوان نخست وزیر) مجلس را افتتاح کند. وزرای جدید روزهای بسیار شلوغی را پیش رو خواهند داشت چرا که باید خدمه استخدام کنند، دفتر خود را عوض کنند و به سرعت با زمینه های کاری جدید خود آشنا شوند.
مهمترین چالش وین این خواهد بود که وعده های خود برای مترقی بودن از نظر اجتماعی را همراه با وعده ی خود برای حذف کسری بودجه و کنترل خرج دولت عملی کند. انتاریو در حال حاضر ۱۲ میلیارد دلار کسری بودجه دارد و بدهیِ انباشت شده ی آن بالغ بر ۳۶۰ میلیارد دلار است. در صورتی که وین قصد از میان بردن این کسری را داشته باشد باید دست به برنامه های ریاضت کشی اقتصادی بزند که مسلما از محبوبیت دولتش خواهد کاست. او در ضمن دارای دولت اقلیت است و دو نفر از نمایندگان حزبش نیز همین هفته ی پیش استعفا داده اند. یعنی تنها با جلب حمایت یک حزب دیگر (ان دی پی یا محافظه کار) است که وین می تواند از مجلس برای ادامه ی کار رای اعتماد بگیرد. در صورت رای مخالف هر دو حزب، انتاریو عازم انتخابات می شود.
