۷مارچ تا ۱۴ مارچ ۲۰۱۳

رهیدن از زنجیرها

بیانیه ی کانون نویسندگان ایران به مناسبت هشت مارس

اخبار روز: هشت مارس روز جهانی زن در حالی فرا می رسد که زنان در جای جای جهان همچنان در اسارت قوانین، رسوم و فرهنگ مردسالاری به سر می برند. با این همه، سال گذشته در ایجاد وحدت میان مردمان جهان برای مبارزه با ستم، تبعیض و فرودستی زن گام هایی بزرگ برداشته شد. هنوز می توان طنین صدای میلیونها زن و مرد را در کشور هند شنید که یکی از قربانیان تجاوز جمعی را “دختر هند” نام نهادند و برای ابراز انزجار از توهین آشکار و جنایتکارانه به زن، پا به خیابان گذاشتند و شهرهای هند را از فریاد اعتراض خود پر کردند؛ هنوز می شود مارش جنبش یک میلیارد نه به خشونت علیه زنان، و صدای میلیونها انسان برابری طلب در شهرهای مختلف جهان را شنید که با فریاد «نه به خشونت علیه زنان” و با شعار برقصیم و زنجیرها را پاره کنیم، به خیابان آمدند. اینها فقط دو فراز از پیشروی های جنبش زنان در چند ماه اخیر است. این حرکت ها، که در مناسبت های دیگر نیز در یک سال گذشته انجام گرفته است، نشان می دهد زنان در کشورهای مختلف به اشکال و در اندازه های متفاوت تحت ستم قرار دارند و همین امر به اعتراضات مخالفان زن ستیزی ماهیتی جهانی بخشیده است. جهانی بودن هشت مارس و جهانشمول بودن حقوق زنان را در مضامین مشترکی درمی یابیم که همه ی طرفداران رهایی و برابری زن و مرد در همه جای جهان فریاد می کنند. ویژگی دوران اخیر فقط در گستردگی اعتراض ها نیست، بلکه در متحد بودن آنها نیز هست.

زنان در ایران تحت ستم های فردی و اجتماعی بیشتری قرار داشته اند. این ستم در گذر بیش از سی سال هر روز افزون تر شده است. اما به موازات فزونی حمله به حقوق زنان مبارزه ی آنها نیز اوج گرفته است. از سال ۵۷ تا کنون گستره و عمق این مبارزه وسعت یافته و به رغم تمام مقابله های حاکمان برای خاموش کردن صدای این جنبش و به رغم تقلاهایشان برای سانسور کردن و حذف صدای زن از جامعه، جنبش حقوق زن توانسته است دستاوردهای نسبتا قابل توجهی کسب کند. هم اکنون زنان ِ بسیاری در عرصه های گوناگون، به ویژه در عرصه ی ادبیات و هنر، برای رهایی خود از قید قوانین، سنت ها، سیاست ها و فرهنگ اسارت آور و سرکوب گر جاری فعال اند و در بیشتر جنبش های اجتماعی نقشی جدی دارند. نگاهی به زندان های سیاسی و حضور پر تعداد زنان در این زندان ها نشان می دهد که آنها بر احقاق حقوق خود مصرند و این موج را سر باز ایستادن نیست. موجی که بارها پیوستگی خود را به دریای جنبش جهانی رهایی زن نشان داده ؛ به آن نیرو بخشیده و از آن نیرو گرفته است. جامعه بدون آزادی زنان آزاد نخواهد شد.

کانون نویسندگان ایران هشتم مارس روز جهانی زن را به زنان و مردان آزادی خواه ایران و جهان، خاصه زنان اهل قلم، تبریک می گوید و همراه همیشگی کوشش زنان نویسنده برای گسترش آزادی بیان در همه ی عرصه هاست.

کانون نویسندگان ایران

۱۶/اسفند/۱٣۹۱ – ۶ /مارس/

مخالفت ایران با تلاش‌های سازمان ملل برای توقف خشونت علیه زنان

مردمک: دیپلمات‌ها گفته‌اند که ایران در کنار واتیکان و برخی از کشورهای مذهبی مخالف تلاش‌های سازمان ملل برای رعایت استاندارهای جهانی در زمینه توقف خشونت علیه زنان و کودکان است.

دیپلمات‌های حاضر در پنجاه و هفتمین نشست کمیسیون سالانه سازمان ملل در مورد «جایگاه زنان» در نیویورک به خبرگزاری فرانسه گفته‌اند که در پیش‌نویس بیانیه نهایی این کمیسیون بر این عبارت تاکید شده که “مذهب، عرف یا سنت نباید به بهانه‌ای برای خشونت دولت‌ها علیه شهروندان تبدیل شود” .

به گفته دیپلمات‌ها ایران، واتیکان و روسیه تلاش کرده‌اند که این عبارت را در پیش‌نویس بیانیه نهایی کمیسیون حذف کنند.

دیپلمات‌ها افزوده‌اند که ایران، واتیکان و روسیه هم‌چنین با مفاهیم «تجاوز شوهر یا شریک زن به او» مخالفت کرده‌اند.

اینگا مارته تورکیلدسن، وزیر برابری جنسیتی نروژ، گفته است: خشونت علیه زنان باید در مقوله حقوق بشر قرار گیرد و به مذهب و فرهنگ ارتباطی ندارد.

این وزیر نروژی تاکید کرده است که کشورهای مسلمان، واتیکان، نیروهای مذهبی محافظه‌کار در آمریکا و اروپا و کاتولیک‌ها زنان را از دستیابی به حقوق جنسیتی بازمی‌دارند.

این گزارش با استناد به آمارهای سازمان ملل و بانک جهانی گفته است که علت مرگ بیشتر زنان در میانگین سنی ۱۵ تا ۴۴ سال جنگ و سرطان و حوادث نیست، بلکه آنها به‌خاطر رفتار خشونت‌آمیز جان خود را ازدست می‌دهند.

مریم مجتهدزاده، مشاور رئیس جمهور ایران در امور زنان، در واکنش به پیش‌نویس بیانیه این کمیسیون سازمان ملل گفته است که این کمیسیون باید به «تفاوت فرهنگی» احترام بگذارد.

 

مادران پارک لاله ایران:

روز جهانی زن را گرامی می داریم!

۸ مارس در تمامی کشورها، روز اعتراض عمومی زنان علیه ستم و نابرابری است. بیش از ۱۳۰ سال پیش در چنین روزی زنان کارگر کارخانه های نساجی شهر نیویورک برای اعتراض به شرایط غیر انسانی و نابرابر خود در محیط کار تظاهرات کردند، اما پاسخ اعتراض آرام و مدنی آنها سرکوب وحشیانه پلیس بود. از آن به بعد حرکت اعتراضی زنان ادامه یافت تا سرانجام در سال ۱۹۱۱ میلادی کلارازتکین زن مبارز آلمانی ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زنان پیشنهاد کرد و در سال ۱۹۷۷ یونسکو ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناخت. از آن سال به بعد زنان این روز را با برپایی مراسم گوناگون گرامی می دارند تا به خودشان و تمامی زنان جهان یادآوری کنند که برای داشتن جهانی بهتر و بدون تبعیض و تحقق خواست های عدالت خواهانه شان، راهی طولانی در پیش است و مبارزه ای مستمر و پیگیر را طلب می کند.

در سرزمین ما  ایران نیز زنان سال هاست که برای پاره کردن زنجیرهای ستم و بردگی و بر پا کردن پرچم آزادی و برابری در تلاش هستند، تلاش هایی که همواره با سرکوب گسترده رژیم های دیکتاتوری همراه بوده است. گستردگی و افزایش قوانین ضد زن در ایران، بخصوص در جمهوری اسلامی به اهرمی برای تضییع حقوق زنان بدل شده است و زنان سرزمین مان هنوز در موارد زیادی در خانواده، اجتماع، محیط کار، محل تحصیل و غیرو مورد خشونت و تبعیض قرار می گیرند. تبعیضی که هر روزه در تمامی لایه های بالایی و پایینی شهرها و روستاها شاهدش هستیم، ولی زنان مبارز ایرانی با شیوه های مختلف، فریاد آزادی خواهی خود را بلند کرده اند و در هر حرکت اعتراضی و دادخواهانه در صف اول مبارزه حضور دارند.

زنان ایرانی خواهان جهانی دیگر هستند، جهانی که زنان از حقوق انسانی برابر با مردان برخوردار باشند و هیچ انسانی به واسطه تبعیضی که از طرف حکومت یا جامعه به او تحمیل می شود، به ویژه به دلیل جنسیت خود مورد ظلم و ستم قرار نگیرد و همه انسان ها در صلح و آزادی زندگی کنند و از تمامی امکانات جامعه به عدالت بهره مند شوند.

۸ مارس (۱۸ اسفند ۱۳۹۱) را در شرایطی گرامی می داریم که زنان ایرانی از طرف حکومت سراپا تبعیض و تحقیر جمهوری اسلامی به شدت تحت فشار هستند و از هرگونه برگزاری مراسم و سخنرانی و یادآوری آشکار این تبعیض مضاعف محروم اند و هر روز دامنه محدودیت و محرومیت بر آنها در تمامی سطوح جامعه بیشتر و بیشتر می شود ولی استواری و حق طلبی زنان ایرانی در این دوران سیاه و سخت چه در بیرون زندان ها و چه در درون زندان ها نشان داده است که زنان لحظه ای از مسیر دادخواهی عقب نشینی نخواهند کرد. هم چنین یادآور می شویم که افزایش بازداشت و دستگیری و دیگر محرومیت ها، حتی شکنجه و سنگسار و اعدام، هیچ گاه باعث نشده مادران و زنان این سرزمین از پیگیری خواسته های حق طلبانه خود ناامید شوند، بلکه آنان را در راه خود  مصمم تر کرده است.

 ما مادران پارک لاله ضمن تاکید بر سه خواسته همیشگی خود: آزادی همه زندانیان عقیدتی و سیاسی،  محاکمه و مجازات آمرین و عاملین همه جنایات صورت گرفته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، لغو مجازات اعدام؛ یاد و خاطره و راه همه زنانی که به دلیل پیگیری خواسته های انسانی خود کشته یا زندانی یا از زندگی اجتماعی و فردی محروم شده اند را گرامی می داریم.

ما تلاش می کنیم انعکاس صدای مادران و خانواده های زجر کشیده ای باشیم که می خواهند فریاد آزادی خواهی و عدالت جویی خود و فرزندان شان را به گوش جهانیان برسانند و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نخواهیم کرد. ما هم چنین می خواهیم صدای دادخواهانه زنان و مردانی باشیم که برای رسیدن به جهانی عاری از خشونت و جنگ و نابرابری و بی عدالتی مبارزه می کنند و در راه این مبارزه طولانی دست همراهی تمامی آزادی خواهان و عدالت جویان کشورمان را به گرمی می فشاریم و به آنان نوید می دهیم که جهان دیگری نیز با همراهی تمامی دادخواهان ممکن است.

مادران پارک لاله ایران / ۱۲ اسفند ۱۳۹۱

یورش تازه به مطبوعات و روزنامه‌نگاران ایران

رادیو زمانه: هفته‌نامه آسمان و ماهنامه‌های تجربه و مهرنامه به صورت هم‌زمان توقیف شدند. همچنین محمدمهدی امامی ناصری، مدیر مسئول روزنامه مغرب و علی‌رضا آقایی‌راد دبیر سرویس سیاسی این روزنامه نیز بازداشت شدند.

تارنمای تابناک روز چهارشنبه ۱۶اسفندماه نوشت، گفته می‌شود “در اتفاقی هم‌زمان، سه نشریه  آسمان، تجربه و مهرنامه با رویکرد اصلاح‌طلبی که تا اندازه‌ای با چهره‌های کلیدی مشترکی اداره می‌شدند و در فضای کنونی جزو بازوهای مهم رسانه فعلی اصلاح‌طلبان بودند، توقیف شدند.”

 هنوز در مورد علت توقیف این سه نشریه مشخص نشده است.

 پیش ازاین، اکبر منتجبی، سردبیر هفته‌نامه آسمان و حسین یاغچی از ماهنامه مهرنامه در پی بازداشت دسته‌جمعی تعدادی از روزنامه‌نگاران رسانه‌های ایران بازداشت و پس از مدتی آزاد شدند.

در حال حاضر محمدجوادروح از دبیران ماهنامه مهرنامه همراه با احسان مازندرانی، خبرنگار روزنامه اعتماد هنوز در زندان به‌سر می‌برند.

 تارنمای بولتن‌نیوز، نزدیک به نهادهای امنیتی ایران مردادماه سال جاری موضع‌گیری هفته‌نامه آسمان به مسائل سوریه همان موضع “بی‌بی‌سی، صدای آمریکا، رویترز، رژیم صهیونیستی، آل سعود و دیگر رسانه‌های بیگانه” دانست و نوشت: “مواضع مسئولان این هفته‌نامه صد درصد موافق با کسانی که به فکر کاستن از اقتدار جمهوری اسلامی ایران هستند.”

این دومین یورش در طی یک ماه اخیر به روزنامه‌نگاران و جامعه مطبوعاتی ایران است

بولتن‌نیوز همچنین در اردیبهشت‌ماه با انتشار مطلبی در مورد ماهنامه تجربه نوشت: “این ماهنامه یکی از مجموعه نشریاتی است که توسط حلقه‌ تکنوکرات به سرکردگی محمد قوچانی منتشر می‌شود.”

 محمد قوچانی از روزنامه‌نگاران ایران است که در رویدادهای پس انتخابات بحث‌برانگیز دهمین دوره ریاست جمهوری در ایران مدتی در بازداشت به‌سر برد.

این تارنمای وابسته به نهادهای امنیتی ایران، محمد قوچانی را یکی از مجرمان امنیتی “فتنه‌ ۸۸ “و لیدر موج جدید “نویسندگان لیبرال” عنوان کرد و نوشت وی از ذکر نام خود در بین مسئولان نشر مجله تجربه، خودداری کرده و دوستان فعالش را در سمت‌های مرتبط قرار داده است.

 تارنمای صراط نیز خردادماه گذشته ماهنامه مهرنامه و هفته‌نامه آسمان را یاری رسان به روند تولید فکر در بدنه اصلاحات و بازسازی این جریان عنوان کرده بود.

 از سوی دیگر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) امروز از بازداشت محمدمهدی امامی ناصری، مدیر مسئول روزنامه مغرب و علی‌رضا آقایی‌راد دبیر سرویس سیاسی این روزنامه خبر داد.

 امیرموسی کاظمی، سردبیر روزنامه‌ مغرب به ایسنا گفت: “عصر روز چهارشنبه از طرف دادستانی در دفتر این روزنامه حضور پیدا کردند و محمدمهدی امامی ناصری و «علی‌رضا آقایی‌راد را بازداشت کردند.”

وی دلیل این بازداشت را نوشتن مطلبی با تیتر “ادب مرد به ز دولت اوست” توسط علی‌رضا آقایی‌راد دانست که در شماره‌ دهم این روزنامه به چاپ رسید.

 کاظمی افزود تاکنون هیچ حکمی مبنی بر جلوگیری از انتشار روزنامه نرسیده است و در این شرایط، روزنامه به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

 روزنامه مغرب از آغاز شهریورماه سال جاری به کیوسک روزنامه‌ها آمد و رویکردی انتقادی نسبت به دولت داشت. این روزنامه یک بار نیز در آذرماه توقیف شده بود.

هوگو چاوز درگذشت

 

بی بی سی: هوگو چاوز، رئیس جمهوری ونزوئلا، پس از ماهها دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان، درگذشت.

نیکلاس مادورو، معاون رئیس جمهوری ونزوئلا، بعد از ظهر روز سه شنبه (پنجم مارس – ۱۵ اسفند) به وقت محلی، از طریق تلویزیون ملی این کشور، مرگ آقای چاوز را تایید کرد.

چاوز که تنها ۵۸ سال سن داشت، در دو سال گذشته برای معالجه بیماری خود بارها به کوبا سفر کرده بود.

او اگر چه چند روز پیش به کاراکاس بازگشته بود اما در انظار عمومی ظاهر نشده بود.

روزهای مهم زندگی چاوز

ـ هوگو چاوز ۲۸ ژوئیه سال ۱۹۵۴ به دنیا آمد. پدر و مادرش معلم بودند. آنها شش فرزند دیگر هم داشتند و نسبتا فقیر بودند.

ـ چاوز جوان در سال ۱۹۷۵ از مرکز علوم نظامی ونزوئلا فارغ التحصیل شد

ـ دو سال بعد، در سال ۱۹۷۷ او همراه جنبش های انقلابی در کشورش شد و اسلحه به دست گرفت.

ـ در سال ۱۹۸۱، هوگو چاوز دوباره به آکادمی نظامی ونزوئلا بازگشت، این بار در قامت استاد علوم نظامی

ـ در سال ۱۹۹۲ تلاش او برای بر اندازی دولت کارلوس آندرس پرز، رئیس جمهوری وقت، با شکست روبرو شد و به همین علت به زندان افتاد.

ـ پس از دو سال تحمل زندان، در سال ۱۹۹۴ او حزب خود را تحت عنوان جنبش جمهوری پنجم بازسازی کرد.

ـ در سال ۱۹۹۹ و پس از پیروزی در انتخابات سال ۱۹۹۸، برای نخستین بار رئیس جمهور ونزوئلا شد.

ـ در سال ۲۰۰۲ کودتایی که برای سقوط او ترتیب داده شده بود با شکست روبرو شد و چاوز پس از دو روز به قدرت بازگشت.

ـ در سال ۲۰۱۱، برای نخستین بار اعلام شد که او به بیماری سرطان در ناحیه لگن مبتلاست.

ـ در ماه اکتبر سال ۲۰۱۲، چاوز که چند باری برای جراحی و خارج کردن غدد سرطانی به کوبا سفر کرده بود، دوباره در انتخابات ریاست جمهوری برنده شد.

ـ دسامبر گذشته، برای بار چهارم به کوبا رفت تا زیر تیغ جراحان برود.

ـ ماه فوریه گذشته، به ونزوئلا بازگشت تا درمان خود را در زادگاهش ادامه دهد.

ـ هوگو چاوز روز پنجم مارس سال ۲۰۱۳ و پس از اختلال شدید در سیستم تنفسی درگذشت.

هوگو چاوز در دوران زمامداری خود توانست تغییرات زیادی در قوانین اجتماعی و وضعیت بهداشتی و آموزشی ونزوئلا به وجود آورد. با این وجود، بخش مهمی از مردم این کشور از بیکاری و فقر فزاینده ناراضی بودند؛ چرا که معتقدند ثروت ناشی از نفت هم نتوانسته بود وضعیت معیشتی آنها را بهبود بخشد.

وفاداری به معاون چاوز

دقایقی پس از تایید خبر مرگ چاوز، ارتش ونزوئلا با انتشار بیانیه ای اعلام کرد با تمام قوا آماده حفاظت از تمامیت ارضی و کنترل امنیت کشور است. در این بیانیه، ارتش همچنان بر وفاداری و متابعت خود از نیکلاس مادورو، معاون هوگو چاوز تاکید کرده است.

بنابر قانون اساسی ونزوئلا، پس از مرگ رئیس جمهوری، رسما رئیس مجلس مسئولیت امور را تا هنگام برگزاری انتخابات جدید برعهده می گیرد. بدین ترتیب، دیوسدادو کابیو، رئیس مجلس ونزوئلا اکنون مسئولیت های چاوز را برعهده خواهد گرفت.

 

واکنش‌های بین المللی به مرگ چاوز

با انتشار رسمی خبر فوت رئیس جمهوری ونزوئلا، مقام های عالیرتبه کشورهای همسایه به این خبر واکنش نشان دادند.

در آرژانتین، کریستینا فرناندز کرشنر، رئیس جمهوری، پس از شنیدن خبر مرگ آقای چاوز، همه برنامه های خود را به حالت تعلیق در آورد. خانم کرشنر و همسرش هر دو از دوستان صمیمی هوگو چاوز بودند.

خانم کرشنر، به همین مناسبت سه روز عزای عمومی در آرژانتین اعلام کرده است.

در واکنشی دیگر، جیمی کارتر، رئیس جمهور سابق آمریکا، در اظهار نظری گفت: “هوگو چاوز به خاطر ادعاهای جسورانه و خودکامه‌اش و نیز تلاش هایش برای استقلال دولت های آمریکای لاتین، در یادها خواهد ماند.”

باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا هم با انتشار بیانیه‌ای کوتاه اعلام کرد که کاخ سفید “در این لحظات بحرانی پس از مرگ آقای چاوز، پشتیبانی و حمایت خود از مردم این کشور را اعلام می کند و امیدوار است که روابط سازنده میان دولت‌های دو کشور بهبود یابد.”

در میان سیل واکنش‌ها به مرگ هوگو چاوز، بیانیه شان پن، هنرپیشه سرشناس هالیوود در این رابطه جالب توجه است.

شان پن که از دوستان صمیمی چاوز بود، ساعاتی پس از انتشار خبر مرگ او در بیانیه ای کوتاه گفت: “ونزوئلا و انقلاب این کشور تحت رهبری نیکلاس مادورو به حیات خود ادامه خواهد داد. مردم آمریکا یک دوست بزرگ را از دست دادند؛ دوستی که حتی از داشتن‌اش بی خبر بودند. اما فقرای جهان یک قهرمان را از دست دادند. من مراتب ثاثر و تالم خود را از مرگ رئیس جمهور چاوز اعلام می کنم و با خانواده او و مردم ونزوئلا ابراز همدردی می کنم.”

 

بنابر آنچه تاکنون مقام‌های ونزوئلا اعلام کرده اند، جسد چاوز روز چهارشنبه (ششم مارس) به آکادمی نظامی کاراکاس منتقل خواهد شد و تا روز جمعه برای بازدید مردم و طرفدارانش آنجا خواهد ماند. قرار است مراسم خاکسپاری رئیس جمهوری فقید ونزوئلا روز جمعه (هشتم مارس) برگزار شود.