شهروند – آرش عزیزی: کارگران «ال سی بی او» به سوی اعتصاب خیز برداشته اند.
اتحادیه ی نماینده ی ۷۰۰۰ هزار کارگر «اداره ی کنترل الکل انتاریو» (ال سی بی او) گفته است برای افزایش فشار بر مدیریت، ماه آینده از اعضایش رای اعتصاب می‌گیرد.
کارگران در حال مذاکره بر سر قراردادی جدید هستند. مدیریت شرکت می خواهد دستمزد آن‌ها را تا چهار سال متوقف کند و مجموعه امتیازهای دیگری نیز ازشان بگیرد. این باعث خشم این کارگران شده که بخشی از «اتحادیه کارگران بخش عمومی انتاریو» (موسوم به آپسو، OPSEU) هستند.
احتمال اعتصاب کارکنان ال سی بی او می رود
دنیس دیویس، سخنگوی آپسو، تاکید کرد که حتی اگر کارگران رای آری بدهند این لزوما به معنی اعتصاب نیست و اتحادیه همچنان به ادامه ی مذاکرات متعهد است. دیویس در بیانیه ی خبری که روز شنبه منتشر کرد گفت: «ما هرگز با قصد اعتصاب پای میز چانه زنی نمی رویم اما کارفرمای ما باید آستین هایش را بالا بزند و مذاکراتی واقعی و صادقانه انجام دهد.»
مدیریت «ال سی بی او» در بیانیه ای که به رسانه ها ایمیل شد گفت نمایندگان کارگران تنها ۱۰ ساعت مذاکره ی چهره به چهره کرده اند و سپس اعلام کرده اند می خواهند رای اعتصاب بگیرند. مقامات این شرکت دولتی می‌گویند در راستای برنامه ی ریاضت‌کشی اقتصادی دولت انتاریو، کاهش دستمزد و مزایای کارگران دولتی از ملزومات است.
جولین بنسون، کارگر پاره وقت «ال سی بی او» و از فعالین واحد ۵۱۰۸ آپسو، اما با این منطق مخالف است.
او، که قصد دارد ماه آینده به اعتصاب آری بگوید، در گفتگو با شهروند گفت: «انجماد دستمزدها و ریاضت کشی اقتصادی به این معنی است که ثروتمندان و قدرتمندان می توانند هر وقت خواستند ضرر کنند و بدهی بالا بیاورند و دولت باید خرج شان بدهد و خودش وارد بدهی شود. آن‌گاه با برنامه ی ریاضت کشی اقتصادی سراغ مردم می آیند و از مردم می خواهند پول بحران شان را بدهند.»
بنسون تاکید کرد که برای او مساله فقط عدم افزایش دستمزد خودش و همکارانش نیست. او گفت: «ما می خواهیم بگوییم به نظر ما اقتصاد ما، مشاغل ما، زندگی ما، و همه چیز جامعه مان نباید تحت انقیادِ نیازهای اقتصادی گروه بسیار اندکی از افراد بسیار ثروتمند باشد. دلیل این‌که ما در این بحران اقتصادی گیر کرده ایم پذیرش این نوع تفکر است و اگر به آن ادامه دهیم وارد بحران های بزرگ تر هم می شویم.»
بنسون از جمله ۶۰ درصدِ کارگران «ال سی بی او» است که به صورت پاره وقت کار می کنند. این‌که آن ها هر هفته چند ساعت کار کنند (و در نتیجه دستمزد هفتگی شان) کاملا بسته به تصمیم مدیریت است و در نتیجه بیش از بقیه نسبت به حملات به دستمزدها و مزایا آسیب پذیر هستند.
