لایه های خشونت های پنهان در زندگی روزمره ی زنان
شهروند ـ فرح طاهری: روز جهانی زن از مناسبت هایی است که جامعه ی ایرانی تورنتو هیچگاه نسبت به آن بی توجه نبوده و همیشه چندین برنامه و جشن به این مناسبت از سوی سازمان های فعال در این جامعه برگزار می شود و گاه همزمانی این برنامه ها، علاقمندان را وادار به انتخاب می کند.
یکی از برنامه ها از سوی اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ شاخه ی تورنتو برگزار شد که سخنران آن لیلی پورزند، فعال حقوق زنان بود.
در آغاز جلسه، اپیزود اول فیلم “روزی که زن شدم” ساخته مرضیه مشکینی به نمایش درآمد.
لیلی پورزند
در ادامه میترا صفاری از سوی برگزارکننده، بیانیه ی “اتحاد” را که برای روز جهانی زن تهیه شده بود، خواند و سخنران برنامه را معرفی کرد.
لیلی پورزند در ایران حقوق قضایی خوانده. تمرکز کارش زنان بوده و با مجله ی زنان مدتی کار کرده. مدیر چند پروژه ی تحقیقاتی در مورد تطبیق کنوانسیون رفع تبعیض از حقوق زنان در ایران بود. بعد از مهاجرت در سال ۱۹۹۹، رشته مطالعات زنان را در دانشگاه یورک ادامه داد و فوق لیسانس را در دانشکده حقوق اوزگود خواند و در سال ۲۰۱۰ فارغ التحصیل شد. موضوع پایان نامه اش برابری جنسیتی از نظر حقوقی و اجتماعی بود. پورزند در مرکز زنان منطقه ی یورک مشغول کار است.
لیلی پورزند، سخنرانی اش را با تحلیل کوتاهی از این فیلم آغاز کرد و ضمن تشکر از آقایان برای حضور در جلسه با نمایش یک اسلاید از زنی که دست و پا و سر و بدن اش هرکدام یکی از وسایل خانه را تشکیل می دادند، ادامه داد و از همه خواست که در مورد این تصویر نظر دهند. بیش از سی تن در این جلسه شرکت داشتند و تقریبا اکثریت مشارکت کردند و گفت وگویی فعال بین سخنران و حاضران درگرفت.
طرح مانا نیستانی به مناسبت روز زن
پس از اینکه اکثر افراد نظرات خود را دادند، پورزند گفت: یکی از مسائلی که به چشم نمی آید، انتقادهای مستمری ست که خودمان از خودمان به عنوان زن، یا مادرمان، شوهرمان و یا بچه مان از ما می کنند، مثل اینکه با کار بیرون و بعد خرید و بعد صرف وقت، غذایی درست کردی، ولی بچه می گه اَه این چیه درست کردی. یا اینکه بچه مریض میشه، همسرت بهت انتقاد می کنه که چون تو میری سر کار، بچه تو مهدکودک مریض میشه. این انتقادات مستمر توقع ما را از خودمان بالا می بره و می خواهیم سوپر وومن شویم و فکر می کنیم همه کار می توانیم بکنیم ولی نمی توانیم.
پورزند در پرداختن به خشونت های پنهان از تحقیر، تمسخر، ایجاد احساس گناه کردن، سکوت ممتد، توهین به خانواده یا پیشینه ی خانواده… با ذکر مثال هایی گفت و افزود، فرقی نمی کند چه زن و چه مرد، این رفتار از هر طرف که باشد نکوهیده است.
مشاور مرکز زنان گفت، خیلی از زنها یاد می گیرند با سکوت، با برنخاستن و حرف نزدن و نه نگفتن، در طول زندگی، کم کم نقش تحمیق پذیری را به خود بگیرند. خیلی از ما این نقش را می پذیریم. ما سکوت را یاد می گیریم و کم کم به نظر می آید هرچه افتاده تر باشیم و نه گفتن را فراموش کنیم، زن بهتری هستیم. اما این واقعیت ندارد. و این به ضرر خود زن، شریک زندگی اش و بچه هاش هست.
به گفته ی سخنران، یکی از خشونت های پنهان حسادت و منزوی کردن است. خیلی وقت ها خشونت های کلامی، جسمی، جنسی و خیلی از قتل هایی که حتی در همین کانادا اتفاق می افتد و بالای ۶۵ درصد قربانیان زنان هستند، دلیلش حسادت است که عشق را توجیه می کند.
پورزند گفت، غیرت دلیلی بر عشق و وفاداری نیست و راه های سالم تری وجود دارد که باید روی آن کار کرد. متهم کردن به عدم وفاداری از دیگر جنبه های خشونت پنهان است.
سخنران با نمایش اسلایدهایی به موارد دیگر خشونت پنهان اشاره کرد و نیمی از وقت جلسه را نیز به پرسش و پاسخ و گفت وگوی حاضران در جلسه اختصاص داد که شیوه ی خوبی برای مشارکت فعال شرکت کنندگان بود.
این جلسه ۱۰ مارچ۲۰۱۳ در یکی از سالن های مرکز امور شهری نورت یورک و با حمایت نشریه شهروند برگزار شد.
