شهروند ۱۲۳۶ پنجشنبه ۲ جولای ۲۰۰۹
دقیقا اوایل تیرماه سال ۵۷ بود. آن زمان وقت های بیکاری خود را در یک انتشاراتی روبروی دانشگاه کار می کردم و به چاپ کتابهایی که با جلد سفید و بدون نام ناشر چاپ می شد، برای بالا بردن فرهنگ و آگاهی مردم کمک می کردم، نوشته ها را به چاپخانه می بردم و شب تا صبح آنها را چاپ و سپس به صحافی می بردم و صحافی می کردم و بعد جلوی دانشگاه پخش می کردیم.
روز جمعه بود با چند تن از دوستان از کوه برمی گشتیم، من در آن زمان سرباز بودم، به نزدیک خانه که رسیدیم دیدم چند نفر جلوی ساختمان ایستاده اند. به دوستان هم اتاقی گفتم فکر می کنم که ساواک خانه را محاصره کرده بهتر است که جلوی خانه پیاده نشویم. دوستانم معمولا در این مواقع به حرفهای من گوش می کردند. ما حدود ۱۰۰ متر جلوتر رفتیم و یک نفر را فرستادیم ببینیم وضعیت از چه قرار است. به محض اینکه دوست ما به در خانه رسید او را دستگیر کردند. ما هم همه فرار کردیم، اما افراد مسلح ما را دنبال کردند و ۱۰۰ متر جلوتر دستگیر کردند. من بلافاصله گفتم من مسافر هستم و این آقایان مرا از درکه به اینجا رسانده اند. مامور گفت چکاره هستی؟ گفتم، ارتشی (در واقع من سرباز بودم نه ارتشی). گفت، در بین راه به تو چیزی نگفتند؟ گفتم، نه. گفت، برو. من هم چند متری آهسته رفتم و بعد آنچنان فرار کردم که فکر می کنم اگر رکورد دو ۱۰۰ متر را می گرفتند من رکورد می آوردم. البته لباس سربازی من در منزل بود. آنها از صبح به منزل، یورش آورده بودند با فندک زیر پرده ها گرفته بودند و یک آتش سوزی ساختگی راه انداخته بودند. پولهای نقد ما را دزدیده بودند و کتابهایی را که برای پخش داشتیم همه را توقیف کردند و چهار نفر از دوستان و هم اتاقی ها را دستگیر کردند. تمام این خاطره را برای این گفتم که مقایسه ای داشته باشم با زمان حال. تحلیل من در آن زمان این بود که حکومت آخرین روزهای خود را می گذراند. با وجودی که سرباز بودم مدت بیست روز سر خدمت حاضر نشدم و بعدا هم که رفتم مرا دستگیر کردند و چند روزی شکنجه های ضد اطلاعات ارتش، ولی امیدی که به پایان حکومت داشتم آنچنان انرژی ای به من می داد که از هیچ چیز ترسی به خود راه نمی دادم. دوستانم هم بعد از چند ماه با آزادی بی قید و شرط همراه بقیه زندانیان سیاسی آزاد شدند.
مردم عزیز ایران! جوانان برومند! من به شما افتخار می کنم. شما از آن موقع ما خیلی جلوتر هستید. اعتراض مدنی و مسالمت آمیز شما تیتر اول خبرگزاری ها و رسانه های بزرگ جهان است. به هوش باشید که ما سی سال را باختیم. ما برای رهایی از دیکتاتوری شاه قیام کردیم، ولی کسانی سوار این سیستم شدند و ما را کنار گذاشتند. سعی کنیم که حرفهای همدیگر را بشنویم. همدیگر را تحمل کنیم. بحث پرچم را کنار می گذاریم. قبل از اینکه فرزندی خود را ثابت کنیم سر میراث دعوا نکنیم.
