شهروند – آرش عزیزی جوایز تونی، که هر سال در بزرگداشت دستاوردهای صنعت تئاتر نیویورک اهدا می شوند، هفته ی گذشته برای ۶۷امین سال اهدا شد. «کینکی بوتز» (Kinky Boots) موزیکال شادی که سیندی لاپر، خواننده ی پاپ که تازه قدم به برادوی گذاشته، ترانه هایش را نوشته، ستاره ی درخشان شبِ یکشنبه بود و شش جایزه را به خود اختصاص داد. از جمله بهترین موزیکال، بهترین موسیقی اصلی و بهترین مرد نقش اول.
جایزه ی بهترین نمایش اما به «وانیا و سونیا و ماشا و اسپایک»، اثر کمدی کریستوفر دورانگ، رسید. «ماتیلدای موزیکال» و «پیپین» هر کدام چهار جایزه بردند و دو نمایش دیگر، «چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد؟» و «ننس» هر کدام سه جایزه.
مشهورترین کسی که سرش بی‌کلاه ماند البته تام هنکز بود که ورود تازه اش به برادوی فعلا لایق تونی تشخیص داده نشد.
رسانه های کانادا بیش از هر چیز به نمایش «پیپین» و ارتباطات کانادایی آن اشاره کردند. یکی از برندگان، آندره آ مارتین ۶۶ ساله بود که جایزه ی بهترین بازیگر اصلی زن موزیکال را به خاطر «پیپین» دریافت کرد. او، که در این نمایش نقش مادربزرگ پیپین را بازی می‌کند، در واقع شهروندی کانادا ندارد و آمریکایی است اما بیش از هر چیز به خاطر موفقیتش در تلویزیون و تئاتر این کشور شناخته می‌شود. مارتین همچنان شهروند آمریکا است گرچه شوهرش شهروند کانادا است و دو پسرش نیز شهروندی مشترک هر دو کشور را دارند.
آندره آ مارتین
ریچارد آزونیان، منتقد تئاترِ تورنتو استار، در مقاله ای نه تنها بر کانادایی بودن مارتین تاکید کرد که با اشاره به سایر عوامل کانادایی این نمایش، همین را عامل موفقیت آن دانست.
نیل پاتریک هریس، بازیگر محبوب، برای چهارمین بار مجری مراسم تونی بود و اجرایش مورد تحسین گسترده قرار گرفت. بخصوص افتتاحیه ی خیره کننده ی مراسم با اجرای او و با نقش‌آفرینی ده ها رقصنده و خواننده (و از جمله مایک تایسون، مشت زنِ شهیر) حسابی مورد توجه قرار گرفت.
تونیِ امسال اما در ضمن به خاطر درخشش بی سابقه ی زنان و سیاه پوستان مورد توجه قرار گرفت.
علاوه بر لاپر، هم دایان پائولوس و هم پم مک کینن جایزه ی بهترین کارگردانی را بردند. این از دفعات نادر تاریخ است که بهترین کارگردان موزیکال و بهترین کارگردان نمایش هر دو زن هستند. (آخرین مورد آن در سال ۱۹۹۸ بود.)
در ضمن، از هشت جایزه ی بازیگری، چهار مورد آن به آفریقایی ـ آمریکایی ها رسید.
