شهروند – آرش عزیزی نام ریچموند هیل که می‌آید «فقر» اولین واژه ای نیست که به ذهن می رسد. مثل بقیه ی حومه های شمالی تورنتو، این شهر را بیشتر با خانواده های نسبتا مرفه و خانه های ویلایی آنچنانی تداعی می‌کنند. بسیاری از ایرانیانِ ساکن این شهر نیز از این قشر هستند.
اما این واقعیت ریچموند هیل نیست. بسیاری از مردم این شهر با فقر دست و پنجه نرم می‌کنند.
اخیرا مساله ی ساخت مسکن اجتماعی، یعنی مسکن ویژه ی فقرا، در این شهر خبرساز شده است. قرار است پروژه ی جدیدی از مسکن‌های اجتماعی (که کرایه ی آن به نسبت نیازِ نیازمندان پایین‌تر از نرخ بازار است) در خیابان یانگ ساخته شود و گروهی از شهروندان، و از جمله حداقل یک نفر از اعضای شورای شهر، به این اعتراض دارند.
کار به قدری بالا گرفت که روزنامه ی تورنتو استار نیز گزارش نسبتا مفصلی در این مورد منتشر کرد و با شماری از مخالفان و موافقان گفتگو کرد.
البته حتی مخالفان نیز منکر نیاز به مسکن اجتماعی بیشتر در این شهر نمی‌شوند.
جمعیت ریچموندهیل اکنون نزدیک به ۲۰۰ هزار نفر است و طولانی ترین زمان انتظار برای مسکن اجتماعی در میان شهرهای منطقه ی یورک را دارد. در حال حاضر بیش از ۶۹۰۰ نفر در انتظار گرفتن جایی در مسکن های اجتماعی هستند. افراد نیازمند گاه بیش از ده سال منتظر دریافت مسکن می‌مانند.
ساختن مجموعه ی جدید در خیابان یانگ با استقبال وسیع نیازمندان روبرو شده است مخالفان می‌گویند اولا با جای قرار دادن آن در خیابان یانگ مخالف هستند، دوم زمینی که با پول دولت برای این کار خریداری شده زیادی گران قیمت است.
مجموعه ی جدید واقع در خیابان یانگ (در تقاطع با کرازبی) قرار است شامل مسکن های اجتماعی به اضافه آپارتمان هایی با نرخ بازار و خانه ی امن ویژه ی جوانان باشد.
کارمین پره لی، نماینده ی شورای شهر، مهم ترین مخالف مجموعه به شمار می‌رود. او می‌گوید ساختن پروژه ای اینچنینی نزدیک سایر مسکن‌های اجتماعی موجود به «تمرکز» می انجامد.
قرار بود شورای شهر ریچموند هیل دوشنبه ی این هفته در مورد ارتفاع و تراکم طرح ساخت مجموعه رای‌گیری کند. پره لی گفته بود دوباره قراری را به میان می آورد که خواهان کنار گذاشتن این طرح و «مشورت بامعنی» با جامعه در مورد آن است.
پره لی در پاسخ به منتقدانی که می‌گویند پروژه ی کنونی به هیچ وجه با محلات بدنام تورنتو مثل ریجنت پارک یا جین و فینچ قابل مقایسه نیست می‌گوید: «خوب، هنوز چنین نشده اما می شود.»
پروژه های فوق الذکر از مجموعه های قدیمی تورنتو هستند که به علت تمرکز فقر و جرم و جنایت بدنام هستند. پس از عدم موفقیت پروژه های اینچنینی بود که شهرسازان دست به رویکرد جدیدی زدند که در آن تلاش می شود محلات بیشتر مخلوط باشند تا مجزا بر اساس درآمد.
پره لی با اشاره به تجربه ی «جنسیس پلیس»، پروژه ی مشابهی در ریچموند هیل، گفت: «این جور جاها همیشه پر از پلیس است، تقریبا هر رو روز. شرایط جذب پلیس هر چه که باشد قرار است دو برابر شود.»
سیلویا پترسون، مدیر عمومی مسکن در منطقه ی یورک، اما با پره لی موافق نیست. او می‌گوید هیچ آماری نیست که نشان دهد حضور پلیس و جرم و جنایت در این منطقه بیش از سایر نقاطِ یورک است.
دیگر موضوع مورد اعتراض پره لی و مخالفان اما بهای ۶/۷۵ میلیون دلاری است که شهرداری بابت خرید زمین پروژه در یانگ و کرازبی پرداخته است. او می‌گوید می‌شد جای ارزان تری را هم پیدا کرد که همچنان روی خط حمل و نقل باشد.
پترسون تاکید می‌کند که جستجوی گسترده ای با این هدف صورت گرفته که نقطه ای مرکزی انتخاب شود که در ضمن خدمات اجتماعی ارائه کند. جایی که در ضمن نزدیک به حمل و نقل و مراکز خرید باشد.
طبق آمار شهرداریِ منطقه ی یورک، در حال حاضر، نرخ اتاق های یک خوابه ی بدون سکنه در ریچموند هیل حدود ۱ درصد است و متوسط اجاره بیش از ۱۰۰۰ دلار. در نتیجه بسیاری افراد سالمند و سایر افراد نیازمند بیش از نیمی از درآمد خود را خرج کرایه می‌کنند. این یعنی فقر مزمن.
دیو بارو، شهردار ریچموند هیل، تاکید کرد: «خیلی‌ها در جوامع ما هستند که به هر دلیلی به آن مرفهی که وقتی با ماشین از میان شهر رد می‌شوی، به نظر می آید، نیستند.»
بارو خواهان پیش بردن پروژه ی خیابان یانگ است و به نظر می‌رسد بخش اعظم شورای شهر ریچموند هیل نیز با او موافق باشند. بعید است قرارِ پره لی به اکثریت آرا برسد و تصویب شود.
او تاکید کرد نیاز به مسکن اجتماعی چیز جدیدی نیست اما افزایش جمعیت که بخش اعظمی از آن را سالمندان و مهاجران تشکیل می‌دهند بر این نیاز افزوده است.
مایکل کازنی، استاد شهرسازی در دانشگاه رایرسون، به استار گفت متوجه مخالفت بعضی مردم محل هست چرا که فقر و بی خانمانی معمولا در حومه‌ها مثل شهرها به چشم نمی آیند و همین است که بعضی مردم متوجه مشکلات واقعا موجود نیستند.
