تاریخ پررنج مردم کشورمان، ایران، شاهد برگ‌های بسیاری از مبارزه و مقاومت و شورش و در مقابل شکنجه و سرکوب و کشتار است.
شهروند ۱۲۵۳ پنجشنبه ۲۹ اکتبر ۲۰۰۹
تاریخ پررنج مردم کشورمان، ایران، شاهد برگ‌های بسیاری از مبارزه و مقاومت و شورش و در مقابل شکنجه و سرکوب و ک
شتار است. این تاریخ پرتلاطم هنوز هم جریان دارد و از این رو پرداختن به آن تنها علاقه‌ی مورخان نیست و امرِ روزِ فعالان نیز هست.
از این رو است که پرداختن به درس‌های کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ از جمله وظایف پیش روی دیاسپورای ایرانی در تورنتو و سایر شهرها بوده است که هرگز فراموش نشده است. همانطور که رژیم با کشتارهایش نتوانست عقاید ۶۷ای‌ها را به خاک بسپارد، نباید گذاشت یاد و خاطره و حقایق آن تابستان نیز فراموش شود و طبیعی است که تورنتوی ایرانی‌نشین نقش مهمی در این میان داشته باشد.
شنبه‌ی دو هفته پیش، ۱۷ اکتبر، نورت یورک، قلب جامعه‌ی ایرانی تورنتو، میزبان رویدادی بود که به دعوت "حقوق بشر و دمکراسی برای ایران" با همکاری کانون خاوران برگزار می‌شد. در این دیدار دو تن از بازماندگان تابستان ۶۷ با هم از نظامی گفتند که ۳۰ سال است بر پایه‌ی اعدام و کشتار و شکنجه زنده مانده است و امروز دارد آخرین تقلاها را در دست جنبش مردمی می‌کند.
ایرج مصداقی و محمد اصلانی، دو زندانی سابق سال ۶۷ و فعالان معروف سیاسی، به تورنتو آمده بودند تا از زوایای مختلف به تابستان ۶۷ بپردازند.
مراسم با استقبال بسیاری مواجه شده بود و سالن ادیتوریوم کتابخانه با حضور جمعیتی که گاه از شهرهای دوری مثل هال
یفکس خود را به تورنتو رسانده بودند، پر بود.
ایرج مصداقی به پرسش هایی که بسیاری از خود می کنند پرداخت و به برخی از پرسش ها اشاره کرد، از جمله سه دهه جنایت رژیم چه پشتوانه ای دارد؟ موتور حرکت این جنایات چیست؟ چرا بی پروا و بی محابا انجام می گیرد، بویژه این چند ماهه جلوی دوربین تلویزیون و انظار جهانی؟
او با اشاره به این که در دهه شصت چیزی به نمایش درنیامد و حتی از تظاهرات ۳۰ خرداد ۶۰ تنها یک عکس سیاه و سفید از بالا وجود دارد، گفت: ندا دریچه ای شد که جهان از آن دریچه به جنایات اینها نگاه کند. کارهایی که اینها امروز می کنند ادامه ی راهی ست که خمینی آغاز کرد. او سال ۵۸ گفت قلم ها را می شکنیم، دارها را در انظار برپا می کنیم یعنی "اشد علی الکفار" و خامنه ای هم می گوید، شدید باشید با دشمنان.
مصداقی در ادامه گفت، جنایات ایدئولوژیک قبل از انجام باید توجیه شود. در دهه ی شصت شکنجه دیگر شکنجه نیست بلکه یک آئین عبادی ست. آنها وضو می گرفتند و شکنجه می کردند. وقتی شکنجه به تعزیر تبدیل می شود، طبیعی است که شکنجه گر هم می شود بنده ی صالح خدا و وقتی مقام انسانی را از زندانی می گیرند و عنوان کافر می دهند، دستشان برای هر کاری در قبال او باز می شود.
گفتار مهدی اصلانی، که مجری او را از "خانواده بزرگ فداییان خلق ایران" معرفی کرد، بیشتر ادبی بود و تاثیر بسیاری بر حاضران گذاشت. کتاب آقای اصلانی "کلاغ و گل سرخ" در اروپا چاپ شده و این اواخر در تورنتو مورد توجه خیلی‌ها قرار گرفته بود. زیبایی صحبت آقای اص
لانی از این‌جا می‌آمد که به طرزی منسجم توانسته بود گزارش‌های شیوا و کوبنده از واقعیات تابستان ۶۷ را با تحلیل سیاسی آن واقعه، خاطرات خودش از روزهای زندان و قطعات ادبی راجع به آن روزها مخلوط کند. به طوری که حاضران را یک ساعتی میخکوب کند و چنان‌که خودش می‌گفت به "مسافرتی در راهروهای مرگ" و "جاده‌ی شمشیر" بروند.
اصلانی در صحبت خود تابستان ۶۷ را"هنجار جنایت در حکومت فقها" خواند و تاریخ جنایات رژیم را به قبل و بعد از تابستان ۶۷ تقسیم کرد. صحبت او، چیزی که خود "گزارش جنایت غریب" می‌خواند، از زیباترین سخنرانی‌های اینچنینی محسوب می‌شد.
رویدادِ روز شنبه طیف بسیاری از فعالان چپ و ناظران علاقه‌مند از سنین و گروه‌های مختلف را گرد هم آورده بود. گروه‌هایی همچون سازمان انقلابی کارگران ایران (راه کارگر)، حزب کمونیست کارگری ایران، کمیته همبستگی با مادران جانباختگان در ایران و گروه حقوق بشر و دموکراسی در ایران از جمله گروه‌هایی بودند که با میز کتاب به طور سازمانیافته حضور داشتند، اما نگاهی به جمعیت نشان می‌داد که چهره‌ها و گروه‌های بسیار دیگری نیز حاضر بودند.
تابستان ۶۷ از نکات سیاه تاریخ بشریت است و از تورنتو انتظار می‌رود به مرکز جهانی مهم‌تری برای رویدادهای حول این واقعه بدل شود.
برگزاری هفته‌ی سالیانه‌ای که گروه‌های وسیع و مختلف در همکاری با هم رویدادهایی در مورد تاریخ جنایت در جمهوری اسلامی و همبستگی با جنبش انقلابی کنونی در ایران انجام دهند، شایسته است جزو اهداف ایرانیان این شهر قرار بگیرد.
