زندگی پس از مرگ و بقای روح

در باره بقای روح و اثبات آن در آثار بهایی مطالب مفصل موجود است که در این مختصر همین قدر می گوئیم که روح انسانی باقی است. در عوالم بی نهایت الهی به ترقیات کمالیه خود ادامه خواهد داد. کیفیت آن را ادراک نتوانیم کرد و از حد تصور و ادراک ذاتی ما بیرون است. برای آن که تا حدی این امر بر ما مکشوف باشد حضرت بهاءالله فرموده که فرق این عالم با آن عالم مثل فرق عالم جنین و این عالم است . در توضیح این مثال در آثار دیگر بهایی آمده است که همچنان که بچه در رحم مادر باید خود را آماده زندگی در این عالم نماید ما نیز باید با تحصیل فضایل انسانی و اکتساب مقامات معنوی، خود را آماده زندگانی جاودانی در مسیر بی پایان  خویش به سوی کمال مطلق نمائیم.در خطابه ای از حضرت عبدالبهاء چنین آمده است: در آغاز حیاتش انسان در عالم رحم بود و در عالم رحم استعداد و لیاقت ترقی به این عالم حاصل کرد و قوایی که در این عالم لازم بود در آن عالم تحصیل نمود. چشم لازم داشت در این عالم در عالم رحم حاصل نمود. گوش لازم داشت در این عالم در عالم رحم پیدا کرد. جمیع قوایی که در این عالم لازم بود در عالم رحم تحصیل کرد…. پس در این عالم نیز باید تهیه و تدارک عالم بعد را دید و آنچه در عالم ملکوت محتاج، باید تهیه و تدارک در اینجا بیند.همچنان که در عالم رحم قوایی که در این عالم محتاج به آن است پیدا نمود همچنین لازم است که آنچه در عالم ملکوت لازم یعنی جمیع قوای ملکوتی را در این عالم تحصیل بکند. راه تدارک آن قوای ملکوتی در کلمات پیامبران نمودار گشته و سعادت ابدی انسان در طاعت (عبادت و فرمانبرداری) و اطاعت آن مظاهر الهی است.

آئین بهایی به ما چنین می آموزد که این چند روزه حیات ما در این جهان فانی که پر از مشقت و زحمت است آخرین منزل هستی ما نیست اگر چنین بود ناگهان این کیهان اعظم که در دل هر ذره اش آفتابی نهان و تحت نظم و قانون دقیق است همه بیهوده می شد.

هر چند ما جهان دیگر را به چشم ظاهری نمی بینیم باز باید استعداد روحانی خویش را در این عالم پرورش دهیم تا روح ما بعد از صعود به عالم بالا دچار نغض نباشد و بتواند از مدارج بالاتری به سیر ابدی خویش ادامه دهد نه آن که با بال شکسته قصد پرواز به عرصه سیمرغ نماید.

روح انسانی چون از این خاکدان فانی به جهان رحمانی پرواز نماید پرده برافتد و حقایق آشکار گردد جمیع این امور مجهوله معلوم شود و حقایق مستوره محسوس گردد. ما به این جهان آمده ایم که پر و بالِ روحانی برویانیم تا بتوانیم به قله ارتفاع عشق پرواز کنیم و در آشیان ابدی رحمانی خویش مقر گیریم. بهائیان رابطه خود را با عزیزانی که از بند این جهان آزاد شده اند محفوظ می دانند و برای ارتقاء آنان دعا و مناجات های بسیار دارند که نمونه ای از آن در خاتمه این مقال درج می کنیم.

…. هر چند مصیبت فرزند فی الحقیقه بسیار جگرسوز است و فوق طاقت بشر و لاکن انسان آگاه و بینا یقین می داند که فرزند از دست نرفته است بلکه از این جهان به جهان دیگر شتافته و در جهان الهی او را خواهد یافت و آن وصلت ابدی است اما در این جهان لابّد ِ بر فراق و شدت احتراق لهذا محزون مباش دلخون منشین ناله مکن فریاد و فغان منما زیرا اضطراب و بیقراری سبب تأثر روح او در جهان الهی است. آن طفل عزیز از جهان پنهان به تو خطاب می نماید که ای مادر مهرپرور شکر خدا را که از آن قفس تنگ و تاریک رهایی یافتم و چون مرغان چمن به جهان الهی پرواز نمودم جهانی وسیع و نورانی و همواره سرور و شادمانی پس ای مادر نوحه منما و ناله مکن از گم گشتگان نیستم محو و فانی نشدم قالب جسمانی بگذاشتم و در این جهان روحانی عَلم برافراختم بعد از این فرقت وصلت اندر وصلت است مرا در آسمان ایزدی غرق انوار خواهی یافت. عبدالبهاء عباس