تقویت قوای روحانی اقتباس از نویسندگان بهایی

خوانندگان گرامی همان طور که در دو هفته گذشته راجع به یکی از آثار حضرت بهاءالله به نام (کلمات مکنونه) نوشتیم به فرموده حضرت بهاءالله این کتاب (کلمات مکنونه) چکیده و جوهر جمیع آیات نازل شده در کتب مقدسه ادیان گذشته است. کلمات مکنونه مَرکَب سیر ِمعنوی ماست که ما را از این خاکدان فانی به گلزار روحانی می رساند. کلمات مکنونه سرود عشق است، همچنین سرود شادمانی است، سرود آرزومندی است، و سرود امید و اطمینان است. این گنجینه اسرار یعنی کلمات مکنونه، فقط در زمینه عرفان نیست فقط برای خواندن و لذت بردن و سیر در عوالم روحانی نیست بلکه برای عمل نیز هست، برای تنظیم زندگی روزانه ما نیز هست. خوانندگان عزیز آثار مقدسه بهایی از این قبیل که ذکر گردید تنها مخصوص بهائیان نیست خطاب به جمیع اهل عالم است امیدواریم که برای همه ما این فرصت میسر گردد که با مطالعه کلمات مکنونه خود و دیگران از آن نصایح بهره مند شویم.

حضرت بهاءالله  در کلمات مکنونه می فرمایند:ای دوست در روضه¹  قلب جز گل عشق مکار و از ذیل بلبل حب و شوق دست مدار. مصاحبت ابرار را غنیمت دان و از مفارقت اشرار دست و دل هر دو بردار.

در این بیان خداوند مهربان ما آدمیان ناتوان را به ای دوست خطاب فرموده براستی این چه عنایتی ست و این چه فضل و موهبتی ست که آفریدگار ما که هستی ما از اوست و دادار جهان است آفریننده زمین و آسمان است ما را از سر ِ عشق و محبتی که به ما دارد به بیان ای دوست مخاطب فرموده.

اگر فرمانده لشگری سرباز ساده ای را بگوید که تو دوست منی، اگر استادی به شاگردش ای دوست من خطاب کند، ملاحظه فرمائید که آن سرباز و آن شاگرد چقدر احساس فخر و مباهات می نمایند تا چه رسد به این که حق که کمال مطلق است ما را که معدن نقایصیم به دوستی خویش بخواند. اهمیت این خطاب بیشتر بر ما معلوم می گردد وقتی ببینیم خداوند خود را نیز به کلمه دوست خطاب فرموده و کلمه دوست از اسماء و صفات ذات الهی است بارها در آثار حضرت بهاءالله زیارت کرده ایم که فرموده است: به نام دوست یکتا یا به نام دوست بی نام و نشان یا در لوحی دیگر از الواح حضرت بهاءالله چنین بیان دلنشینی صادر شده که می فرماید : ای بندگان سخن دوست شیرین است کو کسی که بیابد، کجاست گوشی که بشنود، نیکوست کسی که امروز با دوست پیوندد و از هر چه جز اوست در رهش بگذرد و چشم بپوشد تا جهان تازه بیند و به مینوی پاینده راه یابد.

خوانندگان عزیز وقتی که خداوند یگانه توانا خود را دوست ملقب کرده و ما را نیز به کلمه دوست خطاب فرموده است چه رابطه زیبایی بین حق و خلق، بین آفریننده و آفریده ایجاد می شود. چقدر انسان در چنین حالتی احساس نزدیکی به خدا را می نماید. پس از آن که خدا که دوست حقیقی است ما را نیز دوست خطاب فرموده ملاحظه فرمایید چه احساس نزدیکی بین ما و خداوند مهربان ایجاد می گردد. آن دوست یکتا به ما از روی محبت نصیحت می فرماید که در گلزار دل خویش در روضه قلب، جز گل عشق نکاریم و از تغنیات بلبل حب و شوق خویش را محروم نسازیم. قلب چنان که می دانید عرش تجلی الهی است در این موضوع در فقرات دیگر کلمات مکنونه نیز حضرت بهاءالله چنین فرموده اند: ای پسر خاک جمیع آنچه در آسمان ها و زمین است برای تو مقرر داشتم مگر قلوب را که محل نزول تجلی جمال و اجلال خود معین فرمودم….

در عالم ظاهر آنچه دو دوست را به یکدیگر پیوند می دهد و نزدیک می کند عشق و محبت است. حال حضرت بهاءالله در این کلمات مکنونه به کمال لطف به ما می فرماید که در گلشن دل گل عشق دوست را بنشانیم تا همواره از رنگ دلاویز و بوی مشک بیزش مشام جان ما معطر گردد و نیز می فرماید که از دامن بلبل حب و شوق دست برندارید. عشق و شوق لازم و ملزم یکدیگرند نه آن که مترادف یکدیگر باشند. وقتی دل ما به نور عشق جمال معشوق منّور شد شوق دیدارش و شوق رسیدن به کوی وصالش در ما حاصل می شود و می توان گفت که ثمره محبت شوق است. هر کسی که عاشق شد آتش شوق وصال در دلش زبانه می کشد و حرارتش او را در راه کوی محبوب به حرکت می آورد و عاشق در راه شوق سالک سبیل عشق می گردد و برای آن که رهرو دیار عشق از راه محبت دور نشود می فرماید که با ابرار و نیکوکاران مصاحبت نماید و از اشرار دست و دل هر دو بردارد.

چنان که در مقدمه اشاره شد این کتاب که به همان گونه که شامل مطالب روحانی و عرفانی است محتوای دستورهای عملی نیز هست مثلاً در اینجا دستور خداوند پرهیز از مرافقت اشرار است ما همه در مدت دراز زندگی خویش تجربه کرده ایم که راهزن دین و دل در مسیر حیات ما بسیار است و چنان که تاریخ نشان داده است غالباً شخص یا اشخاصی به جهت خودخواهی یا کج فهمی یا غلبه حسد و طمع و هر دلیل دیگری زهر شک و تردید در جام ایمان مردمان ریخته اند و ادیان الهی را به انشقاق و اختلاف دچار ساخته اند و در اینجا خدواند همچنان که پدر و مادر مهربانی به جگر گوشه خویش سفارش می کند که با بچه های بی ادب و ولگرد معاشرت ننماید آن دوست حقیقی ما خدواند یکتای ما از ما تقاضا می نماید که ایمان و وجدان خویش را از تأثیرات شوم بدکاران و بدخواهان محفوظ و مصون داریم. حضرت بهاءالله در بیان دیگر می فرماید: ای بندگان از خواهش های خود بگذرید و آنچه من خواسته ام آن را بخواهید. راه بی راهنما مروید و گفتار هر راهنما را نپذیرید. بسیاری از راهنمایان گمراهانند و راه راست را نیافته اند. راهنما کسی است که از بند روزگار  آزاد است و هیچ چیز او را از گفتار راست باز ندارد.

خوانندگان گرامی آرزوی ما چنین است که همه ما در راه محبت الهی پویا گردیم و از شرّ نفوس بدخواه و گمراه خود را رهایی دهیم و برای یکدیگر دعا کنیم که به محبت و عنایت الهی به آن چه برای ما مقدر گشته و از ما خواسته اند عامل گردیم.

۱- روضه: گلزار