از سلسله مقالات تقویت قوای روحانی اقتباس از نویسندگان بهایی

خوانندگان گرامی در مقالات گذشته در خصوص یکی از آثار حضرت بهاءالله به نام کلمات مکنونه نوشتیم. این بار حضرت بهاءالله در مورد مدارا و بردباری در این کتاب چنین می فرماید: ای برادران با یکدیگر مدارا نمائید و از دنیا دل بردارید. به عزت افتخار ننمائید و از ذلت ننگ مدارید. قسم به جمالم که کل را از تراب خلق نموده ام و البته به خاک راجع فرمایم.

مدارا و بردباری از مسائل و مباحثی ست که در این عصر در جامعه شناسی و علوم اجتماعی در باره اش بسیار تحقیق کرده و می کنند. مردمان هر چه درجه تمدن شان کمتر و جهل شان بیشتر باشد همزیستی با دیگران برایشان مشکل تر است. این عدم بردباری یعنی طاقتِ یکدیگر را نداشتن و خود را برتر از همسایه انگاشتن و فکر و اندیشه خویش را بر دیگران تحمیل نمودن دردی ست جانکاه که با آن مردم جهان روی آسایش نمی بینند. ریشه این بیماری را در غرور و تعصب باید جست و در آنچه من دارم و می کنم و می اندیشم از دیگری بهتر است، حقیقت پیش من است، نژاد من سفید است و برتر از نژاد سیاه است، بهشت از آن من است… این گونه طرز تفکر چه آتش هایی را در جهان برپا کرده و هنوز می کند. این چه جهالت است و چه غفلت که انسان توقع داشته باشد که دیگران مثل ما باشند و مثل ما فکر کنند و اگر نباشند و نکنند مردودند و دشمن عنودند. ملاحظه فرمائید در عالم ظاهر دو انسان نیست که عیناً شکل هم باشند. همچنین در مقامات معنوی دو انسان را نمی توان یافت که عیناً مثل هم فکر کنند و یک نوع سلیقه داشته باشند. در مسائل خلقت به یک گونه بیاندیشند حتی اگر در ظل یک دین باشند نمی توان انتظار داشت در مسائل دین خود با هم کیش خویش هم عقیده باشند. اگر بردباری و تحملِ افکار دیگران در خانواده ای نباشد اساس محبت و یگانگی بین افراد آن خانواده برهم می خورد. اگر جامعه ای با استبدار رأی اداره شود آن جامعه از رشد و ترقی بازمی ماند. ملاحظه در قرون وسطی نمائید که چقدر دانشمندان بودند که نتایج تحقیقات شان با اعتقادات مراجع رسمی دینی یا کشوری تفاوت داشته و آنان را به عنوان کفر و زندقه آزردند حتی کشتند و به آتش انداختند. حضرت بهاءالله با تعالیم خود به جهانیان هشدار داده که تحمل و شکیبایی و رفق و مدارا با یکدیگر پردازیم و جامه غرور از تن بیاندازیم. فقط آنچه را که خود می پنداریم درست ننگاریم، در نهایت حلم و مدارا تحقیق کنیم و با دیگراندیشان عادلانه به مشورت بنشینیم.

حضرت بهاءالله می فرمایند: به راستی می گویم غافل ترین عباد کسی است که در قول مجادله نماید و بر برادر خود تفوق جوید. بگو ای برادران به اعمال خود را بیارائید نه به اقوال. و نیز می فرمایند: جامه غرور را از تن برآرید و ثوب¹ تکبر از بدن بیاندازید.

حضرت بهاءالله شارع دیانت بهایی در باره دین خود چنین می فرماید: امروز کیش یزدان پدید آر، جهاندار آمد و راه نمود، کیشش نیکوکاری و آئینش بردباری. این کیش زندگی پاینده بخشد و این آئین مردمان را به جهان بی نیازی رساند.

خوانندگان گرامی این آئین بردباری امروز جامعه ای بین المللی بوجود آورده که پیروانش از هر نژاد و از هر قوم که قبلاً هر یک دینی داشته یا به کلی بی دین بوده اند با یکدیگر متحد ساخته و امروز بهائیان به بردباری و نیکوکاری در هر کشوری که هستند معروفند. حال آن که بسیاری از افراد این جامعه قبلاً نسبت به یکدیگر به کلی بی اعتنا بودند اما حال بر اثر ایمان به کیش یزدان که امروز پدیدار است و با زیارت آیات کتب مقدسشان چنین تربیت شده اند که هر جا که هستند همه را آشنا بینند و بیگانه نشمرند. حضرت بهاءالله می فرمایند: وصیت می کنم شما را به رأفت و رحمت و حلم و امانت و صدق که شاید عالم تیره به عنایت سراج های اخلاق مرضیه و اعمال طیبه روشن و منیر گردد.

حضرت عبدالبهاء جانشین حضرت بهاءالله چنین می فرمایند:که ( الفت با جمیع افراد انسانی در نهایت صدق و مهربانی و آشتی و راستی و حقیقت پرستی) باشد. آئین بهایی به پیروانش دستور داده است که غیر بهائیان را کافر و زندیق و مستحق عذاب و زجر و عتاب ندانند. این است که بهائیان در سراسر عالم در انتشار پیام محبت کوشا هستند و در راه وحدت عالم انسانی پویا و از خداوند طلب تأئید می کنند.  این مقاله را با قسمتی از مناجات حضرت عبدالبهاء خاتمه می دهیم.

بزرگ پروردگارا کل را تأئید فرما و توفیق عطا کن تا سبب آسایش جهان آفرینش گردد و شرق و غرب را آرایش بخشند. سبب الفت و اتحاد عالم گردند و خادم نوع بشر شوند. جمیع امم را به دل و جان دوست حقیقی گردند و کافه² ادیان را در نهایت روح و ریحان یار روحانی شوند. کلمات بیگانگی محو کنند و آواز یگانگی در جهان منتشر فرمایند. خداوندا کل را در پناه خویش پناه ده و به الطاف بی پایان شادمان و کامران فرما. تویی مقتدر و توانا و تویی بیننده و شنوا.

۱- ثوب: لباس

۲- کافه: همه