نامه خوانندگان
نامه تازه نرگس محمدی از زندان اوین و شرح آن چه ماموران حکومت فقاهتی بر سر او و بچه هایش در بیرون و درون زندان آورده اند، دل و روان هر انسانی را به درد می آورد. آنچه ماموران حکومت فقاهتی بر سر نرگس محمدی و خانواده اش آورده اند، می توان به جرأت گفت با کم و زیادهایی تجربه زندانیان سیاسی و خانواده هایشان است. با این وضع برای توده ایرانی مهاجر خواندن خبرها و گزارش ها از آنچه در کشورمان می گذرد، کافی نیست. ایرانیان بیرون از کشور بایستی پشتیبانی از فعالان حقوق بشر و زندانیان سیاسی در کشور را در نظر داشته باشند.
میلیون ها ایرانی برای فرار از شر حکومت فقاهتی دست به مهاجرت زده اند. عده بسیار زیادی از مهاجران مانند من در تظاهرات و اعتصاب های سال ۵۷ علیه حکومت شاه شرکت داشته اند. آن تظاهرات و اعتصاب ها باعث فروریزی حکومت شاه و افتادن حکومت به دست مشتی آخوند سیاست زده، هیئت مؤتلفه و یک مشت فرصت طلب شد. ما تظاهرات کنندگان سال ۵۷، نه تنها زندگی ملتی در روند توسعه اقتصادی و پیشرفت اجتماعی را به باد دادیم، بلکه تاکنون باعث زندگی رنج آور برای دو نسل پس از انقلاب هم شده ایم. برای نمونه، خانم محمدی در زمان انقلاب دختری ۸ ـ ۷ ساله بوده است، ولی امروز او و افرادی مانند او هزینه گران اشتباهات ما را در زندان های حکومت فقاهتی می دهند. اگر ما کمی وجدان و انصاف داشته باشیم نمی توانیم و نباید دست روی دست بگذاریم و تنها به خواندن خبرهای شوم از کشورمان بسنده کنیم.
یکی از کارها که هزینه ای از خرید یک کارت پستال، یک تمبر و نوشتن چند خط بیشتر ندارد، فرستادن کارت پستال به نام و آدرس زندانیان سیاسی در ایران است. کمپین ها در دنیای مجازی جای خود دارد. فیزیکی و قابل لمس بودن کارت پستال اثر دیگری دارد. از همین رو چنانکه در یک هفته و حتی در یک ماه صد هزار کارت پستال به نام یک زندانی به ایران برسد، حکومت فقاهتی نمی تواند بدون ملاحظه از کنار آن بگذرد. فرستادن کارت پستال یا نامه به زندانی روحیه می دهد چون او را از تنهایی و غربت زندان بیرون می آورد. کارت پستال اعتراضی به مقام های حکومتی تفهیم می کند که زندانی تنها نیست. برای فرستادن کارت پستال هم لازم نیست نام فامیل نوشته بشود. نام فرد، ذکر شهر و کشور کافی است. در پایین کپی کارت پستالی است که من برای نرگس محمدی فرستاده ام.
با درود به سربازان آزادی در ایران
