الیویا چاو
سخنرانی الیویا چاو، نماینده مجلس عوام کانادا، در دانشگاه تورنتو به مناسبت چاپ کتابش “سرگذشت من”
نام الیویا چاو این روزها بیشتر شنیده می شود. دو سال پیش که رهبر محبوب حزب نیودمکرات کانادا، جک لیتون، درگذشت، الیویا چاو را سیاهپوش همسرش در مراسم دیدیم. پس از آن او برای مدتی از ظاهر شدن در رسانه ها کناره گرفت و جز چند باری که در زمینه های مختلف اظهارنظر کرد، دیگر خبری از او نبود تا اینکه بحث انتخابات شهرداری تورنتو پیش آمد و اسم الیویا چاو یک بار دیگر به عنوان شهردار احتمالی تورنتو بر سر زبان ها افتاد.
خانم چاو کوشنده ی سیاسی و نماینده ی پارلمان از حزب نیو دموکرات (ان دی پی) کانادا از حوزه ی ترینیداد ـ اسپاداینا پست های مختلفی همچون؛ عضو شورای شهر تورنتو و نمایندگی در مجلس عوام کانادا را به عهده داشته است و چندین بار به عنوان بهترین عضو شورای شهر انتخاب شده است.
چاو به تازگی کتابی با عنوان سرگذشت من “My journey” منتشر کرده که داستان زندگی و چالش هایش به عنوان مهاجر و فعال سیاسی را دربر می گیرد.
روز دوشنبه ۱۳ ژانویه ۲۰۱۴ ساعت ۱۲ در سالن اجتماعات دانشگاه تورنتو خانم چاو به عنوان سخنران، به عنوان مهمان کلاس هزار نفره ی “دموکراسی و جنگ” ـ که یکی از کلاس های پایه ای علوم سیاسی محسوب می شود ـ، از زمانی که با خانواده اش تازه وارد کانادا شده بود صحبت کرد. او همچنین از اهمیت شهرها در توسعه ی پایدار کشور گفت و به فعالیت ها و کمپین هایش در این زمینه پرداخت.
الیویا چاو در ۱۳ سالگی همراه پدر و مادرش از هنگ کنگ به امید یک زندگی بهتر به کانادا مهاجرت کرد. پدرش فرد تحصیل کرده ای بود ولی پس از سعی و کوشش بی نتیجه برای پیدا کردن شغل، مجبور شد مانند بسیاری دیگر از مهاجران به مشاغل روزمزد مثل دیلیوری پیتزا و تاکسی بپردازد. او پس از مدتی به دلیل فشارهای روحی دچار اختلال روانی شد. پدرش با خراب تر شدن حالش به کتک زدن مادرش روی آورد. وقتی چاو از این ها می گفت من بی اختیار یاد سرگذشت خودم و بسیاری از دوستان ایرانی ام افتادم که با وجود داشتن مدارک تحصیلی بالا و تجربه ی کاری مجبور به کار کردن در بوتیک های لباس، کافی شاپ و رستوران و از این قبیل مشاغل شده اند. بعضی از آنها قرص افسردگی می خورند و برخی در ماندن و رفتن دو دل هستند.
مادر الیویا نیز که در زندگی قبلی خدمتکار داشت، مجبور شد در زندگی جدید خودش به عنوان خدمتکار کار کند. خود الیویا در کنار درس به عنوان پیشخدمت رستوران و فروشنده کار می کرد تا خرج تحصیلش را تأمین کند. بعداً او در دانشگاه تورنتو در رشته ی هنر و فلسفه مشغول به تحصیل شد. سال ها به عنوان هنرمند (مجسمه ساز) کار می کرد، اما از همان ابتدا به فعالیت سیاسی علاقه داشت. اولین کنش سیاسی اش را به عنوان نماینده ی دانش آموزی انتاریو آغاز کرد.
الیویا برای دانش آموزان از چند خاطره یاد می کند که به او می آموزد اگر می خواهد تغییری ایجاد کند باید فعالیت سیاسی جدی انجام دهد.
یکی از این خاطرات به زمانی بر می گردد که او دانشجوی دانشگاه تورنتو است. یکی از شبکه های تلویزیونی کانادایی در دانشگاه تورنتو برنامه ای ضبط می کند و در آن صحبت از این است که “خارجی ها” صندلی ها و فرصت های تحصیلی کانادایی ها را غصب کرده اند و در طول برنامه دوربین روی افراد با پیشینه ی آسیایی زوم شده. دانشجویان پس از پخش برنامه کمپینی ایجاد می کنند. به تولید کنندگان برنامه اعتراض می کنند و به مسئولان شهری نامه می نویسند، در نتیجه ی فعالیت هایشان برنامه ی جدیدی تولید می شود و در آن از دانشجویان عذرخواهی می شود.
در خاطره ای دیگر ماجرای درخواست دانش آموزان برای داشتن کارت ماهانه حمل و نقل (ttc pass) را تعریف می کند که به سی سال قبل برمی گردد. دانش آموزان بعد از اینکه درخواستشان برای ارائه ی کارت حمل و نقل به جای بلیت به جایی نمی رسد، پس از دو سال نامه نگاری و درخواست از مسئولان شهری تصمیم می گیرند که برای پرداخت هزینه ی اتوبوس از پنی (معادل ۱% دلار) استفاده کنند و این تصمیم گروهی را در نشریات دانشجویی اعلام می کنند. مسئولان پس از یک ماه سرازیر شدن پنی ها و درماندگی از جمع آوری آنها تسلیم درخواست دانش آموزان می شوند و از آن پس دانش آموزان نیز مجاز می شوند از کارت حمل و نقل به جای پول نقد یا بلیت استفاده کنند.
الیویا چاو در قسمت بعدی سخنانش به طرح دغدغه ها و محور فعالیت هایش در حوزه ی شهر تورنتو پرداخت. از جمله ی این مسائل را تی تی سی (سیستم حمل و نقل عمومی کلان شهر تورنتو) عنوان می کند که با وجود وعده های فراوان در کمپین های انتخاباتی هنوز بهسازی اش محقق نشده. سیستم حمل و نقل تورنتو با مشکلات فراوانی همچون قطع برق و کندی و تأخیر و تعطیلی های مکرر به منظور تعمیر رو به روست و این مشکلات به حدی بالا گرفته که هر فردی که قصد داشته باشد با وسایل حمل و نقل عمومی به مقصدش برسد، حداقل باید پیش بینی نیم ساعت تأخیر را داشته باشد. او همینطور معضلات دیگری مثل نحوه ی مدیریت توفان یخبندان توسط مسئولان شهری که تعداد زیادی از خانوارها را در سرمای زیر صفر بدون برق گذاشت، مشکل ترافیک، کمبود مسکن برای اجاره و بالا بودن اجاره بخصوص در داون تاون تورنتو را برشمرد و خاطرنشان کرد که شهروندان تورنتویی حق دارند در شرایط بهتری زندگی کنند و توسط افراد بهتری نمایندگی شوند. این گفته ی چاو با صدای یکی از دانشجویان که گفت:”شهردار بهتری داشته باشند” همراه شد.
یکی از کمپین هایی که او راه انداخته است کمپین ایجاد خطوط دوچرخه رو در داون تاون است تا امنیت دوچرخه سواران بالاتر رود و تعداد بیشتری از مردم به جای اتومبیل از دوچرخه استفاده کنند.
او یکی از مشکلات بر سر حل و فصل معضلات عمرانی شهر و توسعه ی پایدار آن را بودجه ی اختصاصی پایین عنوان کرد و گفت؛ ۵% مالیاتی که اهالی تورنتو پرداخت می کنند صرف اداره ی امور عمرانی شهر می شود که تی تی سی هم شامل آن می شود. بقیه ی آن به بودجه ی فدرال اضافه می شود. به همین خاطر است که با وجود وعده های فراوان تغییری در اوضاع حمل و نقل عمومی تورنتو حاصل نشده. این وضعیت باید تغییر کند و هزینه های تی تی سی باید از محل بودجه ی فدرال تأمین شود. شهرها تولید کننده ی اصلی ثروت هستند و به منظور توسعه ی پایدار باید بودجه ی بیشتری به امور شهری و بالا بردن امکانات در آنها اختصاص داد.
سخنرانی خانم چاو پس از ۴۰ دقیقه پایان یافت و نوبت به پرسش های دانشجویان رسید. او در پاسخ به این پرسش که آیا برای انتخابات شهرداری نامزد می شود، گفت، امکانش بالاست اما تصمیمش قطعی نیست.
در مورد فعالیتش در زمینه ی حقوق کوییرها (ال جی بی تی) نیز گفت؛ در سال ۱۹۸۵ یک مرد همجنسگرا که در کتابخانه ی مدرسه ای کار می کرد در های پارک توسط چهار دانش آموز آنقدر کتک خورد که جانش را از دست داد. خانم چاو از جمله کسانی بود که پس از این واقعه داستان های دانش آموزان و افرادی را که در مدرسه مورد آزار و اذیت همکلاسی های خود قرار گرفته بودند جمع آوری کرد و به مسئولان منتقل کرد تا تمهیدات مناسب را جهت رسیدگی به معضل آزار و اذیت دانش آموزان در محیط مدرسه در نظر بگیرند.
در سئوالی از او پرسیده شد آیا فعال سیاسی بودن به عنوان مهاجر سخت تر از کانادایی هاست؟ او گفت، زبان یکی از مهم ترین چالش هاست. او به زبان خودش اشاره کرد و ادامه داد، همانطور که می بینید انگلیسی من از نظر گرامری کاملاً درست نیست چون زبان مادری من نیست.
سخنان خانم چاو با تشویق دانشجویان به پایان رسید.
