کشور مقدس ایران از دیدگاه بهائیان

در این مقاله به چند نکته در باره عقیده بهائیان در مورد ایران اشاره می شود.

در باره آینده ایران حضرت عبدالبهاء به کرّات و مرّات سخن گفته و از آینده با شکوه آن خبر داده اند از جمله می فرمایند:” مستقبل ایران در غایت شکوه و عظمت و بزرگواری است زیرا موطن حضرت بهاءالله است. جمیع اقالیم عالم توجه و نظر احترام به ایران خواهند نمود و یقین بدانید که چنان ترقی نماید که انظار جمیع اعاظم و دانایان عالم حیران مانند.” در بیان دیگر می فرمایند:” ایران مرکز انوار گردد. این خاک تابناک شود و این کشور منور گردد و این بی نام و نشان شهیر آفاق شود و این محروم محرم آرزو و آمال.” در کلام دیگر می فرمایند:” بهاءالله ایران را روشن نمود و در انظار عمومی عالم محترم نماید و ایران چنان ترقی نماید که محسوب و مغبوط شرق و غرب گردد. “

حضرت عبدالبهاء ضمن توصیه بهائیان به خدمت به ایران و اهل آن منویات خود را این گونه بیان می فرمایند و تاکید بر بی طرفی می کنند. ” این آورگان به هیچ حزبی مشترک و متمایل نبوده در آن می کوشیم که بنیه ایران قوت گیرد و معلوم است قوت بنیه ایران جز به تأسیس اخلاق الهی ممکن نه چون تعدیل و تأسیس اخلاق گردد ترقی در جمیع مراتب محتوم است (حتمی است). هیچ ملتی بدون تعدیل اخلاف فلاح و نجاح نیابد و به تحسین اخلاق، علوم و فنون رواج یابد و افکار بی نهایت روشن گردد. صداقت و امانت و حماست و غیرت و حمیت بجوشد. سیاست به درجه نهایت رسد. صنایع بدیعه رواج یابد. تجارت اتّساع جوید. شجاعت عَلَم افرازد. ملت خلق جدید شود.”

حضرت عبدالبهاء مکرراً بهائیان را (نه فقط بهائیان ایران بلکه بهائیان جهان را نیز) توصیه به خدمت به ایران فرموده اند. در کلامی می فرمایند:” انسان را عزت و بزرگواری به راستی و خیرخواهی و عفت و استقامت است نه به زخارف و ثروت. اگر نفسی موفق به آن گردد که خدمت نمایان به عالم انسانی علی الخصوص به ایران نماید سرور سروران است و عزیزترین بزرگان. این است غنای عظیم و این است گنج روان و این است ثروت بی پایان.”

و در کلام دیگر در سفر اروپا می فرمایند: بهائیان را به آبادانی ایران فرا می خوانند ” حال باید ما در ترقی زراعی و صناعی و تجاری ایران بکوشیم… چون به تحسین اخلاق ملت پردازیم هر قسم ترقی در  آن هست و در کلام دیگر همه را نصیحت می فرمایند ” جمیع شب و روز به آنچه سبب عزت ابدیه ایران است پردازند و در تحسین اخلاق و آداب و بذل همت و مقاصد ارجمند و الفت و محبت و ترقی و اتساع، صناعت و زراعت و تجارت سعی بلیغ و جهد عظیم مبذول دارند.”

حضرت عبدالبهاء خطاب به دانشجویان بهایی و غیر بهایی مقیم خارج ایران می فرمایند:”بلکه انشاءالله شما خدمتی به ایران نمائید، علومی تحصیل کنید که مفید به حال ایران باشد چون مراجعت می نمائید سبب حیات شوید… بلکه به تأییدات الهیه تلافی مافات شود و عزت قدیمه جلوه نماید.”

ایشان همواره خود را ایرانی می دانستند و  این عشق را در دل و جان نگه داشتند. می فرمایند:” حضرت بهاءالله و حضرت باب هر دو ایرانی بودند و بیست هزار، سی هزار ایرانی در این سبیل جان فشانی نمودند و من نیز ایرانی هستم. با وجود این که شصت سال است که از ایران خارج شده ام هنوز راضی به آن نگشته ام که عادات جزئیه ایرانی ترک شود. بهائیان ایران را می پرستند نه همین حرف می زنند شما نظر به عمل کنید…”

حضرت عبدالبهاء بارها به بهائیان، غیر بهایی توصیه کرده اند که زبان فارسی را بیاموزند و از آینده چشمگیر این زبان سخن به میان آورده اند. خطاب به شخصی به نام سیدنی می فرمایند:”تا توانی همت نما که زبان پارسی بیاموزی زیرا این لسان عنقریب در جمیع عالم تقدیس خواهد شد.”  و از عشق خود به این زبان سخن گفته اند “لسان این آواره فارسی است”.

حضرت بهاءالله می فرمایند:”در باره زبان نوشته بودید تازی و پارسی هر دو نیکوست چه که آنچه از زبان خواسته اند پی بردن به گفتار گوینده است و این از هر دو می آید و امروز چون آفتاب دانش از آسمان ایران آشکار و هویداست هر چه این زبان را ستایش نمایند سزاوار است.

مقاله این هفته را با قسمتی از مناجات حضرت عبدالبهاء در باره ایران خاتمه می دهیم:

به نام یزدان مهربان، پاک یزدانا خاک ایران را از آغاز مشک بیز فرمودی و شورانگیز و دانش خیز و گوهر ریز، از خاورش همواره خورشیدش نور افشان و در باخترش ماه تابان، کشورش مهرپرور و دشت بهشت آسایش پرگل و گیاه و جان پرور و کوهسارش پر از میوه تازه و تر و چمنزارش رشک باغ بهشت، هوشش پیغام سروش و جوشش چون دریای ژرف پرخروش… عبدالبهاء عباس