تلاش هایی که برای وحدت در بین نیروهای سیاسی چپ صورت می گیرد، اگر بتواند به سمت تشکل قطب چپ دموکراسی یعنی سوسیال دموکراسی تحول یابد، امری مثبت در روند مبارزه ی دموکراسی خواهی برای کشور عزیزمان ایران خواهد بود، اما به نظر می رسد که مانع های زیادی بر سر راه شکل گیری منسجم این قطب و برآمدن آن از بیانیه ها و تحلیل های سازمانی باشد و چه بسا که برآوردن قطب دموکراتیک چپ به تنهایی از عهده ی سازمان دهندگان فعلی برنیاید، زیرا برخی از آنها به لیبرالیسم سیاسی دموکراسی پایبند نیستند و یا حسرت ناکجاآباد متلاشی شده را می خورند، و یا در رؤیای ناکجاآباد خیالی خودشان واژه پردازی می کنند.
سوسیال دموکراسی
قطب دموکراتیک چپ یکی از پایه های اصلی و حیاتی برای دموکراسی ایران است. دو قطب سوسیال دموکرات و لیبرال دموکرات، دو پایه ی اساسی دموکراسی ایران فردا خواهند بود. باید در نظر داشت که همانطور که بدنه ی قطب لیبرال دموکرات به همت مبارزان آزادیخواه داخل ایران و در جریان انقلاب سیاسی برای برقراری دموکراسی لیبرال و لائیک جمهوری ایران، شکل خواهد گرفت، برآمدن اصلی قطب سوسیال دموکرات نیز توسط مبارزان انقلابی متمایل به سوسیال دموکراسی انجام خواهد گرفت و بسیاری از این مبارزان بالقوه عضو هیچ کدام از سازمان های دست اندرکار پروژه ی وحدت فعلی نیستند. اگر برآمدن قطب چپ دموکراتیک از طریق نظم و اتحاد سازمانی فعلی ممکن نشود، تحولی انقلابی همراه با انقلاب سیاسی مردم ایران برای برقراری دموکراسی لائیک، باید آن را ممکن کند. در شرایط فعلی آماده ساختن بسترهای لازم برای چنین تحولی وظیفه ی اصلی نیروهای سیاسی چپ است، نیروهایی که با صراحت و قاطعیت از خانواده ی سیاسی چپ توتالیتر جدا شوند و به خانواده ی سیاسی دموکراسی ایران بپیوندند و قطب چپ آن را تشکیل دهند و دنباله ی کاری را بگیرند که خلیل ملکی سنگ اول آن را در ایران گذاشت.
مهمترین شرط چنین تحولی، برآمدن گفتمانی مناسب برای قطب چپ دموکراتیک ایران است، به قصد یاری رسانی به برقراری دموکراسی در ایران. در این راه محور قرار دادن دموکراسی، برای نیروهای سیاسی چپ و قبول لیبرالیسم سیاسی امری لازم است. قبول این که سوسیال دموکراسی و لیبرال 
دموکراسی دو شاخه ی اصلی خانواده ی سیاسی دموکرات است و همکاری سوسیال دموکراتها با لیبرال دموکراتها برای برقراری دموکراسی در ایران ضروریست.
در هر صورت، راه افتادن دموکراسی محتاج حزب یا احزاب سوسیال دموکرات است و اگر قرار باشد این پایه اش بلنگد، برای همه و نه فقط نیروهای سیاسی فعلی چپ، مایه ی دردسر خواهد شد. در این میان مشخص نیست که برای نیروهای سیاسی چپ، چرا پرداختن به گذشته این اندازه اهمیت دارد که به جای طرح گفتار و استراتژی مناسب روزگار، به پشت سر خود چشم دوخته اند؟ گویی فقط به گذشته چشم دارند، امروز را گذاشته اند برای آخوند، فردا را هم به امان خدا. سخن برخی از آنها هم درباره ی آینده خلاصه می شود در تکرار خیالپردازی های گذشته و ناکجاآبادگرایی های حذف دولت و سیاست، و بشارت دوباره ی آرمانشهری که گر چه جهنم بودن گذشته اش را به زور روزگار قبول کرده اند، اما با اصلاحاتی قرار است بهشتش کنند. این وضعیت حیرت آور است. باز هم بعضی می پرسند که چرا وضعمان اینطور است، باید گفت چون خودمان اینطوریم.
آیا نیروهای سیاسی چپ ایران از یک قرن تلاش و فداکاری و قربانی دادن و هر بار راه برای دیکتاتوری باز کردن درسی گرفته اند یا نه؟ اگر باز اوضاع تکانی بخورد چه خواهند کرد؟ آیا باز هم لیبرالیسم را به لیبرالیسم اقتصادی محدود می کنند و از پذیرش آزادی سیاسی دموکراسی لیبرال احتراز می کنند و با چسباندن انگ سرمایه داری به آن، تمام توانشان را به کار خواهند گرفت تا یک وقت چنین وضعیتی در ایران برقرار نشود؟
این گروه دائم از طرف دیگر که انواع دیکتاتوری باشد ضربه می خورد و ظاهراً درسی هم نمی گیرد. انتقاداتشان همیشه متوجه است به دموکراسی. این وضعیت مایه ی حیرت است و اسف، چون توان دارند، آرمان طلبی دارند و قابلیتهایی که مناسب مبارزه ی سیاسی است و برای این کشور فلک زده ی ما بسیار لازم است. اما همه ی اینها را به عشق ایدئولوژی هدر می دهند.
بحث انتقادی مستقیم
قبلاً هم این مطالب به نحوی خطاب به نیروهای سیاسی چپ گفته شده است، اما واکنش مستقیمی که نشانه ی جدی گرفته شدن این حرفها از سوی آنها باشد، دیده نشده است. بی اعتنایی به سخن کسانی که شما را به عنوان متحدان فعلی برای براندازی حکومت اسلامی و برقراری دموکراسی در ایران فرا می خوانند چه فایده ای دارد؟ عده ای چشم انتظارند تا قطب قوی چپ دموکراتیک ایران از جانب نیروهای سیاسی چپ تشکیل شود و در آینده طی رقابت انتخاباتی با قطب لیبرال دموکرات، دموکراسی مملکت را به حرکت بیاندازد.
آیا واقعاً از مارکسیسم نمی توان دل کند و حتی در حد پذیرفتن دموکراسی که مزایایش بر استبداد بر همه روشن است، از آن فاصله گرفت؟
آیا حاضرید انواع لیبرالیسم قلابی را که با هدف های روشن، توسط رسانه های خارجی تبلیغ می شود، جدی بگیرید و به آن میدان بدهید تا تصویری منفی را که از این مکتب فکری در ذهن خود بافته اید، حفظ نمایید؟ و آخر اینکه آیا با ادامه ی روش فعلی، راهی جز انقلاب پرولتاریا، برای براندازی حکومت اسلامی دارید یا نه؟ در این مورد آخر فقط خواهش می کنم که از خود بپرسید که خودتان چه اندازه به این امر باور دارید.
http://www.iranliberal.com/showright-spalt.php?id=1529
ایران ـ دی ۱۳۹۳
