شهروند ـ فرح طاهری: چهارمین کنفرانس سالانه ی انجمن پژوهش فرهنگ و تاریخ ایران در روزهای ۱۵ تا ۱۷ می ۲۰۱۵ در هتل شرایتون برگزار شد. عنوان کنفرانس امسال “چه کسی آینده را رقم می زند” بود. طی این سه روز، چندین سخنرانی و چندین برنامه هنری اجرا شد و بیش از هزار نفر در این برنامه ها حضور یافتند.
جمعه ۱۵ می مراسم افتتاحیه با گردانندگی شاهین مدیر به موسیقی و رقص اختصاص داشت. آموزشگاه سازهای کوبه ای آراز، امیر براندن، اریک فار و گروه ریبوار با موسیقی هایشان حضور داشتند و گروه رقص کمند و گروه رقص ماین زرد نیز با رقص، شروع شاد و رنگینی را برای کنفرانس رقم زدند
سخنرانان کنفرانس بالا از راست:
مهرانگیز کار، کامیار علایی، حبیب ریاضتی، کاویان میلانی
پایین: نیکول جعفری، حسین لاجوردی، محمد توکلی، محسن نامجو
.
شنبه ۱۶ می به سخنرانی مهرانگیز کار و دکتر کامیار علایی اختصاص داشت. مهرانگیز کار، وکیل برجسته ی ایرانی ساکن آمریکا، درباره ی نقش حکومت در تشدید و تعدیل قهرهای اجتماعی سخن گفت.
دکتر کامیار علایی که در کنار برادرش آرش علایی در ایران موسسه ای برای آگاه سازی و درمان ایدز راه اندازی کرده بود و در سال ۲۰۰۸ بدون هیچ دلیلی هر دو به زندان های جمهوری اسلامی افتادند و چند سال از زندگی پر بار دو متخصص به هدر رفت، از “حق سلامتی توام با کرامت، برای همه از جمله بیماران مبتلا به ایدز و معتادین” گفت.
این دو سخنرانی با استقبال بسیار حاضران در سالن که بیش از پانصد تن بودند، مواجه شد.
شهروند در نظر دارد این سخنرانی ها را از روی فایل صوتی پیاده کند تا به صورت مکتوب در دسترس خوانندگانش قرار دهد.
گرداننده ی بخش صبح برنامه فرهاد آفاق بود. همچنین ادیب دهقانی و منوچهر وهمن نیز با موسیقی لحظات بین سخنرانی ها را آهنگین می ساختند.
برنامه ی بعدازظهر شنبه، سخنرانی دکتر حبیب ریاضتی بود. او درباره ی “معانی و مفاهیم مختلفه تجدد و اهمیت آن در ساختن دنیایی بهتر و ایرانی باشکوه تر” گفت. سپس دکتر کاویان میلانی سخنانش را با عنوان “حقوق بشر و ایران آینده” ایراد کرد.
مجری این بخش سارا لویی بود و ادیب دهقانی و احسان موسیقی این جلسه را برعهده داشتند
هنرمندان شرکت کننده در کنفرانس
.
این کنفرانس یکی از شادترین کنفرانس هایی است که برگزار می شود زیرا که همواره توام است با موسیقی و رقص .
شنبه ساعت ۹ شب کنسرت لیلی ایوب زاده و فرشید امین بود و فرصتی برای جوانان و رقص تا پاسی از شب.
روز یکشنبه ۱۷ می از ساعت نه و نیم صبح جلسه به گردانندگی لاله معینی پور آغاز شد.
دکتر نیکول جعفری درباره ی “ضرورت و اهمیت استقرار یک تعلیم و تربیت جهانی در ساختار آینده ای ایده آل” گفت.
سخنرانی دیگر به دکتر حسین لاجوردی اختصاص داشت که درباره ی “جنبش هویتی زنان و آینده ایران” گفت. دکتر لاجوردی در پایان سخنرانی اش ویدیو کلیپی را تقدیم زنان کرد. این ویدیو “شعر رهایی” نام دارد و کاری ست از یغما گلرویی که از سوی هنرمند پیشکش شده به تمام زنان سرزمینش.
یکشنبه بعدازظهر، روز اختتامیه بود و برنامه ها مفصل تر.
ساعت دو و نیم بعدازظهر دکتر محمد توکلی طرقی سخنرانی اش را با عنوان «چرخش تمدنی، تسامح کورشی و متساوی الحقوقی “شهروندی”» ایراد کرد. او گفت این سخنرانی فشرده ی یک مقاله ی مفصل هفتاد صفحه ای است که در ایران نامه چاپ شده است. دکتر توکلی در واقع بخش هایی از مطلبش را اجرا می کرد گویا که نمایشنامه خوانی می کند، به همین دلیل مخاطب را خسته نمی کرد. در تلاش هستیم که مقاله ی کامل دکتر توکلی را چنانچه مشکلات فنی فایل برطرف شود در چند شماره به چاپ برسانیم.
پس از او محسن نامجو خواننده ی مشهور این بار در کسوت سخنران بر روی صحنه آمد و از “سرگذشت موسیقی بعد از انقلاب” گفت. او از چگونگی رابطه حکومت و موسیقی دانان گفت و روی نقشی که نظام در پیوند با موسیقی اعمال می کند صحبت کرد و اینکه نظام در مقطعی برای کنترل موسیقی و موسیقی
بالا راست مهرداد آرین نژاد ـ لاله معینی پور
پایین: فرهاد آفاق، شاهین مدیر
دانان دست به تشکیل گروه های موسیقی مشابه گروه های غیرمجاز زد.
گرداننده ی جلسه بعدازظهر فرهاد آفاق بود و پگاه یزدانی با نوای پیانو بخش موسیقی را برعهده داشت.
پس از استراحتی دو ساعته برای شام، مراسم شب اختتامیه ساعت هفت و نیم آغاز شد به مجری گری سهراب اوشیدر. در این بخش مهرداد آرین نژاد، مدیر جشنواره تیرگان، این جشنواره را به حاضران معرفی کرد.
گروه رقص نانسی کمپبل، گروه موسیقی شهره حقیری، گروه موسیقی میراث و نرگس منجذب موسیقی اجرا کردند و گروه رقص آذربایجانی تبریز و شبنم ابطحی نیز بخش رقص را برعهده داشتند.
شب آخر بود و از ساعت ۱۱ شب تا نیمه های شب به هنرنمایی دی جی و رقص شرکت کنندگان در کنفرانس اختصاص داشت.
در کنار جلسات کنفرانس، سالنی به ارائه کتاب و آثار هنری اختصاص داشت که دیدنی بود. تابلوهای نقاشی و خطاطی، شال های زیبای دست دوز، آثار سرامیک، زینت آلات بدلی و کتاب و نوار در این سالن در معرض فروش قرار داشت.
همزمان با جلسات فارسی، چندین نشست سخنرانی به زبان انگلیسی در سالن دیگری برگزار می شد.
برای کودکان کلاس هایی درنظر گرفته شده بود که هم پدر و مادرها با خاطر آسوده در جلسات شرکت کنند و هم کودکان سه روز در کلاس های آموزشی حضور پیدا کنند و با دیگر کودکان آشنا شوند. تمام مراسم با نظم و تربیت خاصی برگزار شد.
هیئت برگزارکننده در بیانیه ی چهارمین کنفرانس می نویسد:
«نسل جدید متفکران ایرانی، جوانانی که به دنبال آزادی اند، هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران، فیلمسازان، هر یک به تنهایی یا همه با هم، جدا از زمینه ی دینی و سیاسی، صداهایشان را معطوف به یک هدف مشترک نموده اند، همه ی آنان به طریق خاص خودشان، اغلب در شرایط محیطی غیرقابل تحمل، یا از پشت دیوارهای زندان، می کوشند تا معیارهای عدالت و آزادی را از قدرت نمایی های تیره خلاف موازین آزادی و انصاف پاک کرده و جلا بخشند. آنچه بر توان فرآیند این حرکت می افزاید، رفع عقب ماندگی جوامع ایرانی خارج کشور از این پدیده است، چون خواهان آنند که این موج جدید دگرگونی را پشتیبانی کنند. جهت نیل به این مقصود، کاملا طبیعی است برای صدها هزار ایرانی که در کانادا زندگی می کنند و اغلب شان در انتاریو متمرکزند و بویژه در تورنتوی بزرگ سکونت گزیده اند، تربیتی اتخاذ گردد. به نظر هیأت ما، به طور حتم زمان آن فرا رسیده است یک سری کنفرانس های سالانه تشکیل شود تا با طرح مسائل سودمند و قابل استفاده، به وجود آمدن این دگرگونی اجتماعی نشانه گرفته شود… این اقدام نه تنها روحیه ایجاد دگرگونی شخصی و اجتماعی را در شرکت کنندگان تقویت می کند، بلکه آنان را در شناخت ظرفیت هایشان در جهت حرکت جامعه به سوی آینده ای بهتر برای عموم مردم، کمک می نماید. کنفرانس مصمم است تا محیطی به وجود آورد که همه، از هر سنی و با هر پیش زمینه ای، بتوانند در آن گرد هم آیند و برنامه هایی که ارائه می دهد، با شروطی که بتواند در اثر کوشش های پیوسته پیرامون جوان سازی دگربار، گیتی ما را به یک جهان واحد دگرگون سازد…»
مدیران برگزارکننده کنفرانس عبارت بودند از: شهریار ایوب زاده، نوید عزیزی، ویکتوریا یزدانی، فریبا روحانی و حامد جانمیان.
این کنفرانس از سوی ایرانیان بهایی در تورنتو تدارک دیده شده ولی اکثر سخنرانان بویژه امسال از بین غیربهائیان انتخاب شده بودند. به این ترتیب می توان از نظرات همدیگر مطلع شد و دردهای مشترک را شناخت و فهمید که هیچ دردی جدا جدا درمان نمی شود باید با هم همراه شویم.
