قدردانی از “زنان و دختران پیشرو در ساخت جامعه”

شهروند ـ فرح طاهری: دولت انتاریو در هفته ی جهانی زن از ۲۵ زن و دختر ساکن ریچموندهیل تقدیر کرد. این افراد با تلاش هایشان موجب بهبود زندگی دیگران در جامعه مان شده اند. عنوان این جوایز Ontario’s Leading Women/Leading Girls Building Communities Awards است.

در مدت یازده سالی که از برقراری این جایزه می گذرد، تاکنون ۷۴۵ زن (۱۸ سال به بالا) و دختر(۱۸ سال به پایین) که در سراسر استان از طریق کارشان یا کوشاگری و فعالیت داوطلبانه موجب بهبود زندگی دیگران شده اند، مورد تقدیر قرار گرفته اند. در این دوره جوانترین فرد تقدیر شده ۱۷ سال و سالمندترین آنها ۸۳ سال سن داشت.

روز یکشنبه ۱۳ مارچ ۲۰۱۶، در سالن کامیونیتی سنتر روژ وودز مراسم اهدای تقدیرنامه های ۲۵ زن ساکن ریچموندهیل برگزار شد. در میان این افراد هشت ایرانی تبار نیز حضور داشتند: زهرا اخویان، نیکا بابایی، فریال خبیری، مهناز شهبازی، مونا صمدی، بدری قهرمان، سحر میرشفیعی، مریم ناظمی.

گردانندگی این مراسم را شرمین حسنیانی برعهده داشت. نوه های دکتر مریدی سرود کانادا را خواندند و سپس دکتر رضا مریدی نماینده ریچموندهیل و وزیر آموزش حرفه ای، کالج ها و دانشگاه ها و وزیر پژوهش و نوآوری به همراه خانم تریسی مک چارلز، وزیر مسئول مسائل زنان هر یک به کوتاهی با جمع سخن گفتند.

آشنایی با زنان ایرانی ـ کانادایی تقدیر شده

زهرا اخویان

زهرا اخویان دانش آموخته ی زبان و ادبیات انگلیسی از ایران است و همانجا به کار ترجمه اشتغال داشت. در سال ۱۹۸۵ از ایران خارج شد و پس از سه سال در ۱۹۸۸ به کانادا آمد. در کانادا در کالج رشته ی دستیاری کتابخانه خواند و مدت کوتاهی در کتابخانه کار کرد. در ادامه در سازمان هموفیلی انتاریو مشغول کار شد و بعد به مرکز اعتیاد و سلامت روان CAMH رفت و حال ۲۳ سال و نیم است که در این مرکز کار می کند.

زهرا اخویان هر جا که موضوع نیکوکاری و خیریه در میان باشد، به عنوان داوطلب حاضر می شود. در کریسمس در پخش سوپ برای کم درآمدها و بی خانمان ها کمک می کند، در دپارتمانی که در محل کارش برای کمک به مادران بی سرپرست درست شده فعالیت می کند و لباس و وسایل دیگر برای آنها تهیه می کند؛ در New Circle , Youth Centre و در برنامه های خیریه مهر کوثر فعالیت داوطلبانه دارد، درکلاب یونیتی به عنوان داوطلب برای فاندریزینگ کار کرده و چهار سال پیش برای جمع آوری کمک مالی و اهدای آن به انجمن حمایت از بیماران سرطانی انتاریو موهایش را از ته تراشید و نزدیک چهار هزار دلار برای آن انجمن جمع کرد.

او درنظر دارد بعد از بازنشستگی فعالیت های داوطلبانه اش را بیشتر کند.

بالا راست زهرا اخویان، نیکا بقایی
پایین راست: فریال خبیری ـ مونا صمدی
به همراه دکتر رضا مریدی و خانم تریسی مک چارلز

نیکا بقایی

نیکا بقایی در کانادا به دنیا آمده است. او به تازگی در دو رشته ی “مطالعات حقوق بشر و برابری” و “حقوق و جامعه” از دانشگاه یورک فارغ التحصیل شده است، اما دستاوردهای تحصیلی او در مقابل فعالیت های اجتماعی اش، در درجه ی دوم قرار می گیرد.

نیکا در توانمندسازی جوانان و نوجوانان منطقه ی یورک فعالیت دارد. او در برنامه ی توانمندسازی معنوی و برنامه های آموزشی با نوجوانان ۱۱ تا ۱۵ ساله کار می کند تا آنها قدرت بیان و استدلال و اخلاق خدمت به دیگران را فرا گیرند.

او همچنین مشوق جوانان بزرگتر است به کار داوطلبانه تا الگویی شوند برای همسالانشان و از سویی آنها را تشویق می کند تا از نزدیک با پدر و مادرها و اعضای جامعه همکاری کنند تا جامعه ای پویا و زنده داشته باشند؛ جامعه ای که اصل راهنما و استاندارد آن برابری مردان و زنان و حمایت از فرصت برابر یادگیری برای دختران و پسران است.

فریال خبیری

در ایران مددکاری اجتماعی خوانده و با موسسه نگهداری از کودکان عقب مانده ذهنی کار می کرده است. در سال ۱۹۹۹ به کانادا آمد. پس از گذراندن کلاس های زبان در سنکاکالج، شروع به کار داوطلبانه با زنان جنوب آسیا کرد. بعد از آن در سازمان زنان ایرانی انتاریو اوایل داوطلبانه و سپس به عنوان عضو هیئت مدیره و در ادامه به عنوان کارمند این سازمان ادامه داد. در کامیونیتی سنتر ریجن پارک به صورت داوطلبانه برای زنان و دختران نیازمند فعالیت کرد. او در ایران به صورت داوطلبانه با خیریه مهرکوثر که مدت بیست سال است به صورت مستقل برای کودکان بی سرپرست کار می کند، کار می کرد و در اینجا نیز فعالیت های خیریه اش را به صورت انفرادی برای این خیریه ادامه داد تا اینکه این خیریه را با همین نام “مهر کوثر” رسما در سال ۲۰۰۸ در انتاریو ثبت کرد و با برگزاری برنامه و جشن هایی به نفع این خیریه کمک مالی جمع آوری می کند.

مهناز شهبازی

بالا راست: بدری قهرمان ـ مهناز شهبازی
پایین: سحر میرشفیعی ـ مریم ناظمی

مهناز شهبازی در سال ۲۰۰۱ به کانادا مهاجرت کرد. در آغاز شروع به تحصیل کرد و پس از چند سال کار و تحصیل همراه با همسرش، حمید مقدم، رستوران شیراز را باز کردند، اما این رستوران، تنها محل عرضه ی غذاهای ایرانی نبود، بلکه به زودی تبدیل شد به مرکز فرهنگی، اجتماعی. رستوران تحت نظارت مهناز به محل گردهمایی های مختلف و دیدار مقامات کشوری و استانی با اعضای جامعه تبدیل شد.

مهناز در سال ۲۰۱۴ “انجمن بیزنس ایرانی ـ کانادایی ریچموندهیل” را راه اندازی کرد تا جامعه ی ایرانی ـ کانادایی را از نظر اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در تعامل بیشتر با جامعه ی بزرگتر کانادایی قرار دهد. در اولین برنامه ی این انجمن با دعوت از شهردار، اعضای شورای شهر، رئیس پلیس و افسران پلیس ریچموندهیل، پزشکان و پرستاران و مسئولان بیمارستان ریچموندهیل و مسئولان آتش نشانی این شهر، از خدمات آنها از سوی جامعه ی ایرانی ـ کانادایی قدردانی شد.

رستوران شیراز با ظرفیت حدود ۱۰۰۰ صندلی، بارها برای مناسبت هایی همچون جمع آوری کمک مالی برای کودکان مبتلا به سرطان و دیگر برنامه های نیکوکارانه مورد استفاده ی جامعه ی ایرانی ـ کانادایی قرار گرفته است.    

مونا صمدی

به دلیل فعالیت های سیاسی و مشکلات ناشی از آن در ایران، در سال ۱۹۹۰ به کانادا پناهنده شد. او در کانادا به فعالیت های اجتماعی و سیاسی و کمک به جامعه ی ایرانی ـ کانادایی پرداخت. در جامه ی خادم کلیسا به پناهجوها و زندانیان در معرض اخراج از کانادا و تازه واردان کمک کرده و می کند. برای نجات جان پناهنده ها به ترکیه رفته و از طرف بنیاد نوروز برای کمک به پناهندگان اعتصابی ایرانی در یونان به آن کشور سفر کرد. برای کمک به نیازمندان آفریقایی به کار جمع آوری پوشاک و ارسال به کلیسای آفریقا فعالیت داشته.

زندگینامه مونا صمدی در قالب کتابی با نام “چشمه حیات” در حال انتشار است.

بدری قهرمان

خانم قهرمان در ایران اگرچه در خارج خانه به کار رسمی اشتغال نداشت و خود را خانه دار می خواند، ولی به دلیل شغل همسرش که پزشک ارتش بوده، در شهرهای مختلف ایران زندگی کرده و در مشهد و ارومیه با سازمان های زنان همکاری داوطلبانه داشته است.

خانم قهرمان در سال ۱۹۹۱ با همسرش دکتر داوود قهرمان به کانادا مهاجرت کرد. دلیل این مهاجرت پیوستن به دو فرزندشان ساسان و ساقی، بود که هر دو نویسنده و ساکن تورنتو هستند.

خانم قهرمان شعر می سراید و با توجه به اینکه اهل شعر و ادبیات است در برنامه های فرهنگی و ادبی شهر حضور داشته. او مدت بیست سال از همراهان کانون شهروندان ارشد بود. سپس مسئولیت کانون هنرمندان را به عهده گرفت و بعد از اینکه همسرش کانون ادبی دماوند را بنیاد گذاشت، خانم قهرمان نیز در کنارش در گرداندن کانون همکاری داشته و دارد. این کانون نشریه دماوند را هر دو هفته یک بار منتشر می کند و هر چهارشنبه با دوستداران این کانون ادبی نشست برگزار می کند.

سحر میرشفیعی

دانش آموخته ادبیات زبان فرانسه از دانشگاه شهید بهشتی ایران است. او در سال ۱۹۹۵ به کانادا مهاجرت کرد. پس از چندی در سازمان هنری ریچموندهیل شروع به کار داوطلبانه کرد و پس از دو سال فعالیت داوطلبانه به عضویت هیئت مدیره این سازمان درآمد و سه سال نیز عضو هیئت مدیره ی آن بود.

از آنجا که از دیار سبز گیلان و شهر رشت است،در سال ۲۰۰۷ به اتفاق آقای فریور اولین جشن نوروز را با گردهم آوردن ۹۰ تن از گیلانی های مقیم تورنتو در رستوران دوستان برگزار کرد و با نمایش مناظر گیلان و شعرخوانی به زبان گیلکی، اولین پایه های کانون دوستداران گیلان را بنا نهاد. با آشنایی و همراهی با آقایان محمد صالحی گیلانی و محمد کمالی این کانون را با نام “کانون دوستداران گیلان ـ تورنتو” ثبت کردند.

در سال ۲۰۰۸  گروه رقص گیلانی را راه اندازی کرد که این گروه به سرپرستی سحر در برنامه های فرهنگی مانند نوروز در کویینز پارک، جشنواره تابستانی ریچموند هیل، جشنواره نوروزی گروه نوا،کانون فرهنگی‌به آذین، چارشنبه سوری، شب یلدا و کنسرت های فولکلور کانون برنامه اجرا کرده است.

سحر در کنار این فعالیت های اجتماعی به کار مشاور وام مسکن اشتغال دارد

زنان ایرانی ـ کانادایی تقدیرشده در کنار دکتر رضا مریدی و خانم تریسی مک چارلز

.

مریم ناظمی

مریم ناظمی بیش از همه برای فعالیت هایش در زمینه ی کمک به کارکنان صدمه دیده انتاریو شهرت دارد. او ۲۸ سال پیش به کانادا مهاجرت کرد. در رشته Early Childhood Education درس خواند و در یکی از شعب مدارس مونته سوری به مدت پنج سال معلم بود که در حین کار صدمه ی جسمی دید و به دلیل نداشتن “بیمه ایمنی محل کار” زندگی اش با بحران مواجه شد. او سلامتی کاملش را از دست داد و در مقطعی با مشکلات روانی و افسردگی دست و پنجه نرم کرد. در جستجوی دلایل مشکلاتش به کنکاش در قوانین انتاریو پرداخت و فهمید که مشکلات پیش آمده برای او به این خاطر بوده که همانند ۳۰ درصد از کارکنان شاغل در انتاریو از مزایای بیمه ایمنی محل کار (Workplace Safety &Insurance Board-WSIB) برخوردار نبوده است. پس از آن با روحیه ای قوی به دنبال اصلاح قوانین کار انتاریوست. او می خواهد تمام کارکنان استان انتاریو تحت پوشش مزایای بیمه ایمنی محل کار قرار داشته باشند و هیچ استثنایی وجود نداشته باشد.

از زمانی که شروع کرد به فعالیت در این زمینه، با سازمان های مختلفی همچون Injured Worker Clinic ، Women’s of Inspiration (گروهی زنان آسیب خورده در کار) و وکلای داوطلب همکاری کرد. او برای رساندن این معضل به گوش مقامات سخت تلاش کرده و نامه هایی به وزیر کار، نخست وزیر و سایر مقامات انتاریو نوشته است.

به دلیل فعالیت های مریم بود که حدود ۲۰۰هزار کارگر ساختمانی زیرزمینی تحت پوشش بیمه ایمنی محل کار قرار گرفتند. آرزوی مریم طرح کردن این موضوع در پارلمان فدرال کانادا در اتاواست تا با تغییر قانون، مردم سراسر کانادا از منافع آن بهره مند شوند.

اگر مایلید از فعالیت های مریم حمایت کنید، بدانید که اول جون هر سال، او و بسیاری دیگر در حمایت از کارگران آسیب دیده استان انتاریو در مقابل پارلمان انتاریو در کوئینزپارک گرد هم می آیند تا زمانی که در انتاریو همه از مزایای بیمه ایمنی محل کار برخوردار شوند.

از خدمات مریم ناظمی از سوی مقامات رسمی بارها تقدیر شده است.