مروری بر تعالیم آئین بهائی
اقتباس از آثار نویسندگان بهائی
در آئین بهائی دعا و مناجات گفتگویی است مستقیم و بدون واسطه بین روح بشر و خالق او، بمنزله غذای روح است و باعث تداوم زندگی روحانی، همچون شبنم صبحگاهی موجب طراوت و لطافت قلوب گردد و روان را از تعلقات به تفکرات بیهوده پاک و منزه سازد. آتشی است که پرده‌ها را می سوزاند و نوری است که انسان را به سوی پروردگار می‌کشاند، موجد قوتی است روحانی که پرنده روح را با بال و پر خود در فضای نامتناهی الهی به پرواز درآورده به نزدیکی درگاه احدیت فائز می نماید.
آنچه موجب پرورش قابلیت‌های روحی و سبب جلب تأئیدات الهی می‌گردد کیفیت نیایش است نه مدت آن. قدرت نهفته در دعا و مناجات وقتی ظاهر می‌شود که انگیزه اصلی آن عشق به پروردگار باشد و از ترس، توقع، تظاهر و خرافات به دور بوده و با صداقت و پاکی دل تلاوت شود تا موجب تعمق فکری و سرانجام شکوفایی عقل و خرد انسانی گردد.
چنین نیایش بی‌آلایشی از محدوده حروف و کلمات بگذرد و از اصوات (صداها) و نغمات (آهنگ‌ها) فراتر رود، حلاوت (شیرینی) نغمه و آهنگش شادی آفریند، قلوب را به اهتزاز آرد، بر نفوذ کلمات بیفزاید، تمایلات دنیوی را به صفاتی ملکوتی تبدیل نماید و محرک خدمات خالصانه به عالم انسانی گردد.
دعا و مناجات می‌تواند باعث ایجاد روش زندگی متعادل و اخلاقی باشد. بطور مثال: با تلاوت “پروردگارا قلب صافی چون دُرّ عطا فرما” می‌توانیم این قدرت را در خود ایجاد نمائیم که اجازه ندهیم که غبار تنفر و کینه و یا حس انتقام قلوبمان را آلوده سازد، مبادا که آن دُرّ درخشان تلألو و درخشندگی خود را از دست بدهد. نیایش و پرستش پروردگار اگر چه ریشه در فطرت بشری داشته و عامل ترقی زندگی معنوی است ولی باید منشأ ثمر و اثری در عالم وجود نیز گردد. در نتیجه عبادت در آئین بهائی هر قدر مفهومش متعالی و انجذابش شدید باشد ولی جدا از اقدامات اجتماعی و بشردوستانه و کوشش‌های آموزشی نیست.
در این راستا آئین بهائی تعلیم و تربیت کودکان، آموزش صحیح نسل جوان، توان دهی خدمت به نوجوانان و حتی پیشرفت های اجتماعی و ملی را در پرتو دعا و نیایش به منزله الگوی جدیدی از نحوه زندگی ارائه می‌دهد.
از جمله اجزای اساسی این الگو تشکیل گردهمایی‌هایی است برای دعا و مناجات تا نه تنها به نیایش و ستایش پروردگار یکتا پرداخته و عنایات او را در زندگی خود قائل شویم، بلکه قوای روحانی نهفته در دعا و مناجات را با دیگر دوستان و آشنایان از هر دین و آئین و هر قوم و ملت با تساوی کامل، زن و مرد، پیر و جوان و کودک در میان بگذاریم.
بدین طریق پاکی و اصالت نیایش را بازگردانیده و موجب افزایش ایمان و اطمینان به تائیدات الهی در قلوب خود و دیگران شویم و مشوق راه عدالت و انصاف گردیم. چنین گردهمایی‌ها مأمنی است مناسب برای تأمل و تعمق در مفاهیم روحانی و تفکر در مسائل بنیادین زندگی مانند مسئولیت‌های فردی و جمعی برای بهبود وضع خانواده و اجتماع و انتشار نور اتحاد و اتفاق در سرتاسر جهان.
این مقاله را با مناجاتی از حضرت عبدالبهاء خاتمه می‌دهیم:
پروردگارا مهربانا این جمع توجه به تو دارند مناجات به سوی تو نمایند در نهایت تضرع به ملکوت تو تتبل کنند و طلب عفو و غفران نمایند خدایا این جمع را محترم کن این نفوس را مقدس نما انوار هدایت تابان کن قلوب را منور فرما نفوس را مستبشر کن جمیع را در ملکوت خود داخل فرما و در دو جهان کامران نما خدایا ما ذلیلیم عزیز فرما عاجزیم قدرت عنایت فرما فقیریم از کنز ملکوت غنی نما علیلیم شفا عنایت کن خدایا برضای خود دلالت فرما و از شئون نفس و هوی مقدس دار خدایا ما را بر محبت خود ثابت نما و بر جمیع خلق مهربان فرما موفق بر خدمت عالم انسانی کن تا به جمیع بندگانت خدمت نمائیم جمیع خلقت را دوست داریم و به جمیع بشر مهربان باشیم خدایا تویی مقتدر تویی رحیم تویی غفور تویی بزرگوار (عبدالبها عباس)
خوانندگان عزیز در صورتیکه مایل به شرکت در جلسات دعا و نیایش هستید با تلفن زیر تماس بگیرید.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
