روز چهارشنبه بیستم ماه اپریل گذشته، آقای دکتر رضا مریدی وزیر دانشگاه ها- کالج ها و آموزش حرفه ای و نیز وزیر پژوهش و نوآوری در دولت استانی (انتاریو) با آقای استفان دیان وزیر خارجه کانادا در دفتر ایشان در اتاوا ملاقات کرده است. در این ملاقات که مدیر سیاست گذاری و رئیس دفتر آقای دیان نیز حضور داشته اند مسائل مربوط به استقرار مجدد روابط دیپلماتیک بین ایران و کانادا مورد گفت وگو قرار گرفته است.
دکتر مریدی با اشاره به تصمیم حزب لیبرال به برقراری مجدد روابط دیپلماتیک با ایران که در دوران انتخابات اخیر پارلمان فدرال اعلام شد، موضوع رعایت حقوق بشر در ایران را مطرح می کند و اظهار می دارد با طرح استقرار روابط دیپلماتیک مسائل حقوق بشر در ایران نیز بایست در کنار این گفت و گوها مطرح شود.
نکته قابل تعمق در این میان این است که در طول حاکمیت ۳۷ ساله رژیم جمهوری اسلامی، کانادا و ایران تا سال ۲۰۱۲ همواره روابط دیپلماتیک خود را حفظ کردند و این در حالی بود که کشور همسایه آمریکا با ایران رابطه دیپلماتیک نداشت. داشتن یا نداشتن رابطه دیپلماتیک با رژیم های توتالیتر تاثیر جدی در ماندگاری یا عدم ماندگاری آنها ندارد این اراده مردمان آن کشورهاست که می تواند بر وضعیت سیاسی کشور اثرگذار باشد. برای نمونه کره شمالی علیرغم اینکه از سوی جامعه جهانی منزوی شده است ولی کماکان از راه ایجاد رعب و وحشت به حاکمیت خود ادامه می دهد.
جامعه ایرانیان کانادا دارای طیف های گوناگون فکری است که بخشی از آن مانند نگارنده معتقد به عدم رابطه دیپلماتیک است ولی در مقابل طیف قابل ملاحظه ای هم بر این باور است که رابطه دیپلماتیک بین کانادا و ایران می تواند زمینه ای را به وجود آورد که باعث ایجاد فرصت هایی به لحاظ اقتصادی برای ایرانیان شود و از دگر سو تسهیل در امور کنسولی فراهم گردد که این در مجموع می تواند باعث راحتی بیشتر جامعه ایرانی در کانادا شود.
نکته قابل توجه حرکت آقای مریدی در این پیوند است که کوشش کرده است در این دیدار به وزیر امور خارجه این مطلب را یادآور شود که مسئله حقوق بشر در هر نشست و گفتگویی به طرف ایرانی گوشزد شود. آقای مریدی به عنوان نماینده مردم و یک سیاستمدار کانادایی به وظیفه خود عمل کرده است. مسلما ایشان تنها یک فعال سیاسی اپوزیسیون ایرانی نیست، هر چند در طول این سالها دوش به دوش ما ایرانیان در اکثر همایش ها و گردهمایی ها حضور جدی داشته و از خواسته های دمکراتیک مردم ایران پشتیبانی کرده است و این در حالی بوده است که دیگران از همان تریبونی که مریدی در اختیار دارد، برخوردارند ولی فعالیتی در راستای منافع مردم از آنها دیده نشده است.
اگر دولت های کانادا و ایران به برقرای رابطه دیپلماتیک برسند این می تواند فرصتی را برای فعالان اجتماعی ـ سیاسی هم فراهم کند که با هماهنگی و پیگیری مستقیما از دولت فدرال بخواهند که رژیم ایران را بیش از پیش تحت فشار قرار دهد، همانطور که در طول سال های گذشته کانادا یکی از کشورهایی بوده است که همواره در کمیسیون های حقوق بشری رای در محکومیت رژیم تهران داده است.
