* این مقاله جنبه ی آموزشی دارد نه درمانی، هر دارویی باید با تشخیص و تجویز پزشک مصرف شود.
بخش دوم و پایانی
مراحل مختلف حمله
ـ مرحله قبل از حمله
میل به بهترین بودن باعث ایجاد فشارهای داخلی و روانی و احساس کمبود، نگرانی و اضطراب می شود.
ـ مرحله کریز (حمله)
ـ از دست دادن کنترل و احساس ارضاء کردن یک خواسته (مثل خوردن)
شروع حمله موقعی است که اراده شخص تحت کنترل این خواسته قرار می گیرد و در مدت کوتاهی مقدار زیادی مواد غذایی را می بلعد و غذاهای انتخاب شده بیشتر شیرین و پر کالری هستند.
پس از احساس رضایت مرحله احساس گناه پیش می آید و میل به تحریک کردن استفراغ و یک پاک سازی واقعی که احساس آرامش می دهد، بعضی وقت ها استفراغ کردن می تواند همراه با مصرف مسهل ها، ادرار آورها و تنقیه ها باشد.
ـ مرحله پس از کریز (حمله)
احساس گناه و خجالت زدگی از کاری که کرده و پس از آن تصمیم گرفتن به کنترل خود و این که دیگر این اعمال را انجام نمی دهد ولی این حملات مرتباً تکرار می شوند و با اراده نمی توان جلوی تکراری شدن آن را گرفت.
چه کسانی در خطر مبتلا شدن هستند
بولیمی در اواخر نوجوانی شروع می شود و اکثر بیماران را دختران جوان (۱۹ دختر در مقابل یک پسر)تشکیل می دهند. بعضی از مشاغل مانند ورزشکاران، هنرپیشه ها، مانکن ها، رقصنده ها که برای آنها خوش هیکل بودن و کنترل وزن مهم است بیشتر در خطر مبتلا شدن هستند تا سایر مشاغل.
عوامل تولید خطر بیماری
از هر ۱۰ بیمار ۵ نفر بیماری شان با رژیم لاغری شروع می شود و از هر ۱۰ بیمار ۳ نفر پس از آنورکسی ذهنی و از هر ۱۰۰۰ بیمار ۲ نفر پس از یک دپرسیون.
پیشگیری
با این که امکان پیشگیری وجود ندارد ولی اگر هر چه زودتر تشخیص داده شود پیشرفت بیماری را می شود کنترل کرد. متخصص کودکان یا پزشک عمومی می تواند عوارض اولیه را تشخیص بدهد و به یک بیماری تغذیه ای مشکوک شود. اگر احساس کردید که کودک یا نوجوان شما در غذا خوردن یا فرم بدنش رفتار غیرعادی دارد بلافاصله با پزشک مشورت کنید.
درمان های دارویی
بدون همراهی گروه درمانی و خانواده و خود بیمار خروج از بولیمی بسیار سخت و مشکل است. تجویز داروها و همکاری روان شناس برای روان درمانی مفید هستند و گاهی بستری شدن در بیمارستان نیز لازم می شود.
داروها می توانند سیمپتوم ها را کم کنند مخصوصاً تعداد حملات را و همین طور آرام کردن مشکلات همراه با بیماری مانند نگرانی و دپرسیون.
داروهای ضدافسردگی می توانند به کم شدن سیمپتوم ها کمک کنند. اداره غذا و دارو پیشنهاد می کند که از Prozac استفاده شود که روی سروتونین اثر دارد و باعث بالا رفتن میزان آن می شود و در نتیجه پیام ها بین نرون ها در منطقه سیناپس ها بهتر رد و بدل می شوند. به علت وجود مشکلات پیکوپاتولوژیک همراه با بیماری، پزشک می تواند از آنتی دپرسورهای دیگر و یا داروهای ضد نگرانی برای درمان بولیمی استفاده کند.
روان درمانی
برای اکثر بیماران روان درمانی به صورت گروهی یا به تنهایی تجویز می شود که برای شخصیت سازی و اطمینان به خود و رفع بعضی از مشکلاتی که بیمار با خود و دیگران دارد و باز کردن بعضی از گره های روانی به کار می رود.
نوعی تراپی برای درمان سیمپتوم های بولیمی وجود دارد که به بیمار رفتارهای پاتولوژیک خودش را نشان می دهند (هنگام حمله و هنگام پاک سازی) و بعد به او کمک می کنند که این کاراکترها را عوض کند. هدف این درمان پیدا کردن علت بیماری نیست، بلکه عوض کردن عادات بیماری است.
روان درمانگر روی حالاتی که در عکس العمل های بیمار وجود دارد و او را مجبور به حمله می کند کار می کند. در این نوع درمان بیمار بسیار فعال است و باید به سئوالات بسیاری در روی کاغذ جواب بدهد و بیمار بولیمیک احتیاج به بیش از بیست جلسه درمان دارد تا بتواند طرز فکر کردنش را نسبت به تغذیه، وزن، تصوری که از بدنش دارد و اطمینان به خود عوض کند.
روان درمانی خانواده بیمار
تمام اعضای خانواده بیمار باید در این درمان شرکت کنند تا بدانند چگونه رفتاری با او داشته باشند و روابط داخلی خود را بهتر کنند. مثلاً هنگام غذا خوردن برای خانواده بسیار سخت است که رفتار و گفتاری کمک کننده داشته باشند و نه تخریب کننده و مقصر دانستن خود یا بیمار. اثراتی که بیماری بیمار روی آنها دارد، نتیجه اش به بیمار و خود آنها برمی گردد. روش های روان درمانی دیگری هم هست که باید توسط متخصص انجام شود.
داروهای دیگری هم ممکن است برای مشکلات فیزیولوژیکی تولید شده بر اثر بی غذایی یا مصرف زیاد مسهل ها و استفراغ ها مثل کمبود ویتامین ها و مواد معدنی، مشکلات گوارشی، قلبی، کلیوی و هورمونی تجویز شود. کنترل و درمان تغذیه ای بسیار مهم و کفایت کننده است و باید همراه درمان های دارویی و روان درمانی باشد. پزشک مخصوص بیمار باید اداره کننده یک گروه درمانگر با تخصص های مختلف برای درمان بیمار باشد و یک سری اهدافی برای تنظیم وزن و کمبود مواد غذایی مورد احتیاج بیمار تهیه کنند و از او بخواهند که با آنها همکاری داشته باشد.
درمان های تغذیه ای به بیمار یاد می دهد که چگونه تغذیه کند و غذای متعادل داشته باشد و شروع به خوردن غذاهای ممنوعه (تابو) مثل کره و شکر بکند و غذاهای حاوی قند ملایم را به مقدار کم و به تدریج اضافه کند که دچار کریز نشود و ۴ بار در روز در کنار میز غذاخوری بنشیند و به میزان لازم و متعادل بخورد. وزنش را متعادل با قدش نگه دارد و از مسهل ها استفاده نکند و خیلی چیزهای دیگر.
بستری شدن در بیمارستان
گاهی بستری شدن در بیمارستان مخصوص برای اضافه کردن شانس درمان بیمار لازم می شود مخصوصاً وقتی که درمان های معمولی جواب نمی دهد و وقتی که بیمار به شدت لاغر شده و مشکلات سلامتی شدید زندگی اش را تهدید می کند. بستگی به بیمارستان دارد که بیمار را تا درمان بستری نگهدارد یا فقط بستری شدن روزانه باشد و بیمار شب به خانه اش برگردد و درمان توسط یک تیم متخصص مانند پزشک، متخصص تغذیه، روان شناس و روانکاو و غیره انجام می شود.
در مواقع بسیار شدید تیم درمان کننده تصمیم می گیرد که یک سوند از راه بینی وارد معده بکنند و تغذیه از طریق آن انجام شود یا یک تغذیه قوی از راه ورید.
طب مکمل
ـ یوگا: بعضی از متخصصان عقیده دارند که یوگا دارای آثار مفید بر روی بیمار است و باید به عنوان تکمیل کننده درمان ها به کار رود، زیرا یوگا می تواند به شخص کمک کند که احساس آرامش و آسایش بیشتری داشته باشد.
یک مطالعه اخیراً بر روی ۵۴ نوجوان بیمار نشان داد که درمان های استاندارد اگر همراه دو جلسه در هفته به مدت ۸ هفته یوگا زیر نظر یوگی (معلم یوگا) انجام شود بسیار موثرتر است.
ـ هنر درمانی: به صورت رقص، تئاتر، نقاشی، مجسمه سازی و غیره به بیمار کمک می کند که به نحو دیگری غیر از حرف زدن با دیگران گفتگو کند و احساساتش را نشان بدهد.
ـ هیپوز: مطالعاتی در جریان است که نشان می دهد هیپوز برای درمان بولیمی مفید است ولی مطالعات بیشتری برای اثبات آن باید انجام شود.
