روز دوشنبه ۲۷ مارس امسال میراسماعیل صدقی آسا موسیقی دان و نوازنده پرسابقه و محبوب ایرانی در شهر کلن آلمان دیده بر جهان فروبست. صدقی آسا که نزد دوستان و دوستدارانش به “حسینی” شهرت داشت. از حدود هفت سال پیش از بیماری سرطان رنج می برد. او در سال ۱۳۲۸ خورشیدی در یزد به دنیا آمد و در شش سالگی از سوی پدر و مادرش به تهران منتقل شد.
حسینی که از کودکی نابینا بود، به رغم این نقص عضو توانست پس از گذراندن دوره دبستان و دبیرستان، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته موسیقی ادامه بدهد. وی در ۲۸ سالگی تحصیل در رشته حقوق دانشکده تهران را نیز آغاز کرد، اما با این که همه واحدهای حقوقی را گذرانده بود؛ به صرف این که حاضر به شرکت در آزمون ایدئولوژیک نبود، از ادامه تحصیل در دومین رشته دانشگاهی خودداری کرد.
صدقی آسا، که از سی سال پیش در آلمان زندگی می کرد، ضمن همکاری با گروه های متعدد، نواختن سازهای عود، پیانو و گیتار را به ده ها نفر آموخت. او پیش از ترک ایران ۱۵ سال به تدریس موسیقی اشتغال داشت و همزمان با استادان بزرگی چون محمدرضا شجریان، فرهنگ شریف، فرامرز پایور و محمدرضا لطفی همکاری و در جشن هنر شیراز شرکت داشت.
حسینی در کودکی آموزش ویولون و تار را نزد حسینعلی وزیری‌تبار، استاد سرشناس وقت، آغاز کرد.
اسکندر آبادی دوست دیرین و نابینای صدقی آسا که خود هنرمندی سرشناس است، در پایگاه اینترنتی دویچه وله نوشته است: “حسینی چنان دلبسته موسیقی محلی مناطق گوناگون ایران بود که به رغم نابینائی و مخالفت اولیه استادانش، به شهرهای گوناگون سفر کرد و پایان‌نامه اش در مدرسه عالی موسیقی را درباره موسیقی فولکلور نوشت. او برای نخستین بار آوازها و آهنگ‌های ناشنیده کردی و لری را به کمک دستیارانش نت‌نویسی کرد”.
صدقی آسا، نه تنها به خاطر خدماتی که به موسیقی ایرانی کرد، بلکه به خاطر ویژگی های اخلاقی خود در میان ایرانیانی که او را می شناختند از محبوبیتی استثنائی برخوردار بود.
پایداری در برابر دشواری ها، عشق به زندگی، مهربانی کم نظیر، رازداری و فروتنی از جمله این ویژگی ها بودند. او، با این که در سال های اخیر از سرطان رنج می برد و حنجره خود را نیز از دست داده بود، حتی هنگامی که درد می کشید، هرگاه کسی حال او را می پرسید پاسخی جز “عالی هستم” نداشت.
حسینی از مطرح ترین نوازندگان عود در ایران بود، اما بربط، ماندولین و گیتار نیز می نواخت. او، برخلاف بیشتر بربط نوازان ایرانی این ساز را نه به سبک عربی، بلکه به سبک ایرانی می نواخت.
از یادگارهای معروف صدقی آسا، همنوازی در ترانه‌های “ایران ای سرای امید” و “از خون جوانان وطن” با صدای محمدرضا شجریان و همچنین تکنوازی ردیف محمود کریمی با عود است که هرکدام به روشنی دقت و ظرافت کار این هنرمند را نشان می‌دهند.
همکاران تحریریه مرکزی و دفتر اروپائی شهروند درگذشت شادروان میراسماعیل صدقی آسا را به همسر ارجمند او بانو ناهید تندر، بستگان، نزدیکان، دوستان و دوستداران او تسلیت می گویند و برای آن ها بردباری آرزو می کنند.
