لیلی پورزند
امسال نیز مانند هر سال بیمارستان پرنسس مارگارت تورنتو که یکی از مهمترین مراکز تحقیق پیرامون سرطان های زنان در دنیا می باشد، برنامه پیاده روی دو روزه ای را ترتیب داده است. این پیاده روی با چندین هدف برگزار می شود که از آن جمله می توان به این موارد اشاره کرد:
۱- تشویق افراد مبتلا به سرطان های زنان و خانواده های آنان به شرکت در این راهپیمایی دو روزه و ایجاد محیطی شاد، پرتحرک و امیدبخش.
۲- ایجاد آگاهی در سطح جامعه و بالابردن حساسیت شهروندان به مساله سرطان های زنان به خصوص سرطان سینه. در این راهپیمایی که هزاران نفر در آن شرکت می کنند، شرکت کنندگان از مسیرهای خیابانی و شهری عبور می کنند و با داشتن علایم صورتی رنگ به جامعه اعلام می کنند که هرکدام از آنها به نحوی از انحا با سرطان سینه در مسیر زندگی برخورد داشته است.
۳- این راهپیمایی به آنانی که یکی از عزیزان شان با این بیماری دست به گریبان بوده یا هست، این فرصت را می دهد تا با این راهپیمایی دو روزه نام و یاد عزیزانشان را گرامی دارند.
۴- یکی از مهمترین اهداف این راهپیمایی جمع آوری حمایت مالی برای مرکز سرطان های زنان بیمارستان پرنسس مارگارت تورنتو است. مبالغ جمع آوری شده صرف پروژه های تحقیقاتی مختلف و یافتن راه های جدید درمان و پیشگیری این نوع سرطان ها می شود. هریک از شرکت کنندگان در این راهپیمایی موظف هستند مبلغ حداقل ۲ هزار دلار به این بیمارستان اهدا کنند.
امسال دهمین سالگرد عبور مادرم، مهرانگیز کار، از مواجهه با سرطان سینه پیشرفته است. او که نامی آشنا برای ایرانیان است و زندگی خود را وقف حقوق زنان، حقوق بشر و دموکراسی در ایران کرده است روز ۱۰ اکتبر سال ۲۰۰۰ صبحگاه سالروز تولد ۵۵ سالگی اش در تنهایی مطلق به دلیل مهاجرت همسر و دو فرزندش به خارج از ایران، خبر ابتلا به سرطان را شنید و در همان روز تحت عمل جراحی رادیکال قرار گرفت. در آن زمان او به طور موقت و با وثیقه سنگین از زندانی که به جرم شرکت در “کنفرانس برلین” گریبانش را گرفته بود، آزاد شده بود و در انتظار دادگاه روزگار سپری می کرد. او خود شجاعانه خبر ابتلا به این بیماری را به من که به دلیل محدودیت های پرونده مهاجرتم امکان بازگشت به ایران را نداشتم اعلام کرد و مرا دعوت به مقاومت کرد. پزشکان ایران، هلند و امریکا با مرور پرونده پزشکی او به اتفاق شانس زندگی ۲ ساله برای او پیش بینی کردند. او به دلیل هدف والایی که داشت از پا ننشست و در دوران نقاهت بعد از عمل و ۱۰ ماه شیمی درمانی که زندگی را به برزخی دردناک تبدیل کرده بود و سپس در دوران یک ماه اشعه درمانی که زندگی را تبدیل به جهنمی سوزان کرده بود، تحقیق کرد و نوشت و کتاب های باارزشی در مورد حقوق زنان در ایران به جامعه تقدیم کرد. او هیچ گاه آثار جراحی، اشعه درمانی و شیمی درمانی را از خود و دیگران پنهان نکرد و از روز نخست سرطان سینه را نه به عنوان دردی که باید در خفا نگاه داشت بلکه به عنوان بخش جدیدی از هویت خود که باید در مورد آن سخن گفت، پذیرفت و به دیگران نیز اعلام کرد.
در سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ من که زنی جوان و تازه مهاجر در این شهر بودم و موهبت آشنایی با بسیاری از شما عزیزان را نداشتم روزگار سختی را سپری کردم چرا که امکان سفر به ایران و بودن در کنار مادرم را نداشتم. ب
سیاری از شب های سرد زمستان تا به صبحگاه در خیابان های این شهر که آن روز غریبه بود راه رفتم، در گلو فریاد فروخوردم و اشک هایی که سرما امان سرازیر شدن به آنها نمی داد، ریختم. امسال در دهمین سالگرد این فصل جدید از زندگی مادرم، برای بزرگداشت نام او و به یاد پیاده روی های تنهای خود در شهر تورنتو، همراه با هزاران نفر دیگر در راهپیمایی دو روزه درمان برای سرطان سینه شرکت خواهم کرد.
دهم اکتبر امسال مهرانگیز کار شصت و پنجمین سال زندگی پرتلاش و شجاعانه اش را آغاز می کند. ۱۰ سال است که او دلیل دیگری برای مبارزه یافته و آن همانا زیستن با سرطان سینه است. او آرزو داشت مرکز خدمات زنان مبتلا به سرطان سینه در ایران دایر کند که سرنوشت او را پس از مقاومت های بسیار راهی دیار غربت کرد. آرزو دارم در آینده ای نزدیک آرزوی بزرگ این زن بزرگ جامه عمل بپوشد.
من در روزهای ۱۱ و ۱۲ سپتامبر همراه با هزاران شرکت کننده دیگر مسیر ۶۰ کیلومتری را در خیابان های تورنتو طی خواهیم کرد تا برای مرکز سرطان های زنان بیمارستان پرنسس مارگارت تورنتو کمک مالی جمع آوری کرده، در جامعه آگاهی و حساسیت ایجاد کنیم و یاد عزیزان مبتلا به این بیماری را گرامی داریم. من در این مسیر به یاد همه زنان ایرانی که به دلیل ابتلا به یکی از سرطان های مربوط به زنان جان خود را باختند و با احترام به همه زنان ایرانی مبتلا به سرطان های زنان که به دلایل فردی، خانوادگی، فرهنگی و اجتماعی داستان ها و تجربیات شان ناگفته و نانوشته باقی مانده است، قدم برمی دارم. نامی که من برای کمپین خود در این مسیر انتخاب کرده ام “مهرانگیز کار برای زنان ایرانی” است. خوشحال می شوم که از حمایت مالی و روحی شما در این مسیر برخوردار باشم. شما را دعوت می کنم از صفحه شخصی من که برای این راهپیمایی طراحی شده دیدن کنید:
http://www.endcancer.ca/site/TR/Events/Toronto2010?px=3447583&pg=personal&fr_id=1440
با سلام
خانم مهر انگیز کار
من در این اواخر با کتابهای شما آشنا شده ام
و خیلی خوشحال هستم که چنین تلاشهایی برای حقوق زنان در ایران صورت گرفته است
خوشبختانه من زن سالمی هستم از لحاظ این که (دارای سرطان سینه نیستم
اما مسئله ای شخصی دارم که می خواهم با شما در میان بگذارم
در صورتی که برای شما امکان دارد
از طریق ایمیل به من اطلاع دهید
باتشکر