شهروند –کنفرانس زنان تیرگان روز شنبه ۲۹ جولای ۲۰۱۷ با محوریت حضور زنان موفق ایرانی مهاجر در آمریکای شمالی، به کوشش بنیاد زنان ایرانی آمریکایی (IAWF )برای اولین بار به صورت بین المللی و با میزبانی کشور کانادا برگزار شد. این کنفرانس در موزه آقاخان تورنتو و با استقبال بالای مردم برگزار شد، تا جایی که گفته می شد از هفته ها پیش از شروع کنفرانس بلیت ورود به آن به اتمام رسیده است.
در هنگام ورود به موزه و به لطف و کمک تعداد زیادی از داوطلبان، افراد پس از دریافت کارت های ثبت نام که بر روی هرکدام نام شخص مورد نظر درج شده بود روانه در ورودی سالن های آمفی تئاتر موزه شدند.
در ابتدای ورود پذیرایی مفصلی از مهمانان به عنوان صبحانه انجام شد و سپس بعد از قرار گرفتن همگان بر روی صندلی ها، کنفرانس با کلام زیبای مجری برنامه، خانم دنا قلمبر آغاز شد. سپس خانم ها سرنا گلچهره سهراب و شیوا امیری که، هم به عنوان مهمان و هم، به عنوان مجری در این برنامه حضور داشتند در کلامی کوتاه به معرفی برخی اهداف این کنفرانس و مهمان های برنامه پرداختند.
از راست: نوشین مشکاتی- رودی بختیار- فریال گواشیری- بهناز قهرمانی– آذر نفیسی
بعد از پخش پیام ویدئویی جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا، به ترتیب دکترکرستی دانکن (Kirsty Duncan) وزیر علوم کانادا، دکتر رضا مریدی وزیر علوم انتاریو و خانم کاتلین وین نخست وزیر انتاریو با حضور خود بر روی صحنه و ایراد سخنانی درباره ی اهمیت حضور زنان در دنیای امروز از حضور مهمانان ویژه این برنامه قدردانی کرده و هر یک به طریقی بیانگر اهمیت ویژه این کنفرانس بودند و با حضور خودشان جلوه ای ویژه به این کنفرانس بخشیدند.
از راست: رزیتا معظمی- گلاره زاده- فی ارجمندی- نازی افتخاری
لازم به یادآوری است که تنی چند از نمایندگان پارلمان از جمله آقای علی احساسی نیز در این مراسم حضور داشتند. این کنفرانس با برنامه ریزی بسیار دقیق و با رعایت نظم بسیار چشمگیر در طی چهار پنل متفاوت ادامه پیدا کرد.
“شناخت نقد درونی و غلبه بر موانع” با حضور خانم ها آذر نفیسی، بهناز قهرمانی، فریال گواشیری و رودی بختیار و با گردانندگی خانم نوشین مشکاتی اولین پنل این کنفرانس بود.
از راست: هما سرشار- بنفشه حجازی- فوژان زینی- شهلا ثابت
خانم نوشین مشکاتی با طرح سئوالاتی دربردارنده محتوای این پنل از هریک از مهمانان خواست تا از تجربه خود برای رسیدن به موفقیت و نقطه ای که اکنون در آن حضور دارند بگویند و تجربیات خود را با شنوندگان به اشتراک بگذارند و از نحوه غلبه ی خود بر موانعی که در تمامی این سالیان به عنوان یک زن بر سر راه آنها قرار گرفته است و درباره طرق از بین بردن آنها با علاقمندان سخن بگویند.
از راست: ملودی ادهمی- مریم غیایی- بیتا میلانیان
بعد از پایان اولین پنل و پذیرایی از مهمانان، بخش دوم برنامه با عنوان “کارآفرینان و خلاقان” شروع شد. طی این پنل و با گردانندگی خانم رزیتا معظمی فرهانی، خانم ها نازی افتخاری، فی ارجمندی و گلاره زاده هریک از تجربیات خود در زمینه ی کارآفرینی و چالش های خود در حرفه ی تخصصی سخن گفتند و سعی کردند روشی را که می تواند در غلبه بر چالش های پیش رو موثر باشد با شنوندگان به اشتراک بگذارند.
بعد از صرف ناهار، خانم ها پریسا خسروی و مریم خسروانی، بنیانگذار IAWF به عنوان سخنران مهمان حضور پیدا کردند و سرانجام پنل سوم با عنوان “سنت شکنی” آغاز شد. این پنل با سئوالات خانم هما سرشار و حضور فوژان زینی، شهلا ثابت و بنفشه حجازی به عقیده بسیاری جذاب ترین پنل این کنفرانس بود.
هر یک از این عزیزان تجربه های خود درباره ی شکستن یک تابوی مهم در زندگی را با حاضران به اشتراک گذاشتند و دریچه ای جذاب برای بحث و سخن با مهمانان گشودند.
خانم هما سرشار با هنرمندی تمام این پنل را رهبری کرد.
در نهایت پنل آخر با عنوان “زنان در تکنولوژی” و با حضور بیتا میلانیان، مریم غیایی و ملودی ادهمی و با گردانندگی شیوا امیری آخرین بخش این برنامه بود که در آن از حضور زنان در دنیای تکنولوژی و نحوه ی موفقیت آنها و تجربه ی شخصی هر یک از این افراد سخن به میان آمد و از چالش های پیش روی زنان در این زمینه خاص و اهمیت حضور بیشتر آنها در دنیای تکنولوژی سخن گفته شد.
این کنفرانس با کلام زیبای خانم شهره آغداشلو به پایان رسید. کیفیت برگزاری و نظم بالای اجرای مراحل مختلف این ویژه برنامه از نکاتی بود که موجب تحسین همگان شد. از شروع تا پایان برنامه در طی سخنان و فیلم های کوتاه بارها سعی شد تا از تمامی زنان ایرانی موفق در جهان که دیگر در بین ما حضور ندارند از جمله خانم مریم میرزاخانی، پروفسور ریاضی دانشگاه استنفورد و برنده ی جایزه ریاضی فیلدز یاد شود. برنامه ریزی دقیق و زمان شروع و پایان مناسب به همت داوطلبان و مجریان سختکوش، این کنفرانس را به یکی از بهترین برنامه های تیرگان ۲۰۱۷ بدل کرد.
و اما نکاتی چند درباره ی این کنفرانس وجود دارد که امید است طرح آنها به بهبود و موفقیت هرچه بیشتر چنین کنفرانس هایی کمک کند.
به گفته ی بنیانگذار بنیاد زنان ایرانی آمریکایی ــ خانم مریم خسروانی ــ هدف این بنیاد توانمند سازی زنان در عرصه های گوناگون و در هر سنی است. برگزاری کنفرانس زنان این بنیاد اگرچه بسیار مهم است و بنابر گفته های ایشان موجب ایجاد انگیزه فراوان برای شرکت کنندگان می شود، اما شاید صدای زنان معمولی تر و راه حلی برای زنان عادی یک جامعه نیست.
نشان دادن ویترینی از بهترین زنان موفق در جهان اگرچه بسیار امیدبخش و قابل تحسین است، اما پلتفرم مناسبی برای توانمندسازی زنان عادی که به هیچ یک از این امکانات دسترسی ندارند نیست و شاید این نکته شکافی بین ادعای این کنفرانس و شرایط برگزاری آن است.
کم نیستند افراد توانمندی که گوش شنوای خوبی برای شنیدن حرف های خوب و چشم بینای دقیقی برای دیدن دارند، اما امکاناتی برای دستیابی به خواسته هایشان وجود ندارد و اگرچه دیدن این زنان موفق به آنها انگیزه می دهد، اما عادی بودن آن ها باعث می شود که این انگیزه دمی چند نپاید، زیرا نماینده ی صدای آنها و یا زنی برخاسته از میان آنها در بین مهمانان ویژه این برنامه وجود ندارد.
نکته ی دیگر بیان و معرفی لغاتی در این کنفرانس بود که امکانی برای روشنگری و پرسش و پاسخ درباره ی آنها وجود نداشت. به عنوان مثال طرح واژه ای به عنوان “شیر زن” سئوالات فراوانی را در ذهن مخاطب ایجاد می کرد که شاید از کنفرانسی با این سطح توقع این وجود داشت که در این باره روشنگری شود و یا امکانی برای سئوال کردن در این باره وجود می داشت. برچسب شیرزن همانقدر که افتخارآفرین است می تواند مضر باشد. گنجاندن زن موفق در چهارچوبی خشن به عنوان “شیر زن” می تواند عملکرد عکس داشته و مانند باری بر دوش افراد عمل کند. “شیر زن” حسی را به مخاطب می دهد که انگار یک زن موفق زنی است که در همه ی زمینه ها کامل و بدون نقص است و بار تمامی زندگی را به دوش می کشد و به همین دلیل موفق است که نیازی به کسی ندارد و هیچ نقطه شکننده ای در او نیست.
این تعریف همانقدر که ممکن است در برخی ایجاد انگیزه کند، می تواند موجبات سرخوردگی بسیاری را که از چالش های واقعی و نقص های واقعی انسانی آگاهند و با آن دست و پنجه نرم می کنند، فراهم کند و آنها را از ادامه مسیر باز دارد، زیرا مانند یک شیر، زن نیستند و مانند یک انسان زنند. “شیر زن” همانقدر که در احساسی که بر می انگیزد فراگیر است می تواند در حس درونی افراد مانند نیروی پس زننده عمل کند و آنها را از حلقه ی خواهران شیرزن منفک کند.
واقعیت این است که هیچ انسانی نمی خواهد “شیر” و یا “اَبـَر” باشد و اگر سختی های زندگی و دشواری های رسیدن به موفقیت و دست و پنجه نرم کردن با انسان های اطراف، آنها را تبدیل به “اَبَر” می کند این همانا از بی عدالتی روزگار است. زنان می خواهند و باید بتوانند که بدون قرار گرفتن در استانداردی دست نیافتنی مانند همتایان مردشان موفق باشند؛ بدون شیر زن بودن و ترس از درگیر کمی “ناقص” بودن بزیند.
از راست آزاده داودی و نسرین الماسی در کنفرانس زنان در رهبری
نکته مهم آخر خوشحالی و تعجب از حضور تعدادی انگشت شمار از مردان در این کنفرانس بود. خانم شهلا ثابت در ضمن سخنان بسیار دلنشین خود درباره ی شکستن سنت ها به نکته ای بسیار جذاب اشاره کردند و آن این بود که چه خوب روزی به مرحله ی بی تفاوتی برسیم. من تصمیم دارم از این سخن به نفع نوشته ام استفاده کنم. تشکر از مردان برای درک زنان و کمک های ایشان برای موفقیت همسرانشان و شگفت زدگی از حضور تعدادی انگشت شمار از مردان اگرچه خوب است، اما در یک کنفرانس حرفه ای اهمیت چندانی ندارد.
ما نیاز داریم تا برای از بین بردن تفاوت های جنسیتی در ابتدا به مرحله بی تفاوتی برسیم. حضور مردان در کنفرانسی ویژه زنان نه تنها قابل تحسین و تعجب نیست، بلکه تنها نشان از انجام وظیفه ای همگانی دارد که آنقدر به آن بی توجهی شده است که انجام آن حتی در مقیاسی به این کوچکی می تواند اشک بر چشمان ما زنان جاری کند. شگفت زدگی و تحسین حضور مردان در این جامعه کوچک و در چنین کنفرانسی نشان از عدم اعتماد بنفسی تاریخی دارد که همانا خود این دنیای مردانه موجبش بوده است. دسته بندی های این چنینی و تعجب از حضور دیگری نه تنها کارگشا نیست، بلکه بیشتر جداکننده است و در ویترین قرار دادن گروهی و مجزا کردن گروهی دیگر است. و همین موجب می شود که دنیا یا مردانه باشد با موضوعی جدی و خاص، و یا زنانه که در آن از مردانی که لطف کرده اند و زمانی را به آن اختصاص داده اند تشکر شود!
در میان حاضران یکی از دوستان توجه من را به نکته ای جلب کرد که گفتن آن در پایان این گزارش خالی از لطف نیست. ایشان اشاره کردند که تا بحال در مکانی با این همه زن حضور نداشته اند و به شوخی ابراز کردند که کمی این فضا برایشان ترسناک است. من هم در پاسخ به این دوست ابراز کردم که حداقل ما زن ها حتی وقتی شما در اقلیت باشید مانند امروز، ستمی بر شما روا نمی داریم و بر همین اساس شاید اگر دنیای ما دنیای زنانه ای بود بر عدالت بیشتری استوار بود. این کلام مزاحی بیش نیست و هردنیای اقلیتی و اکثریتی نمی تواند بر اساس عدالت اداره شود.
در پایان از همه دست اندرکاران برگزاری این کنفرانس تشکر ویژه دارم و امیدوارم که روزی تمام انسان های این جهان بتوانند با دست یافتن به امکاناتی برابر برای دست یافتن به خواسته هایشان گام بردارند و دنیا جای بهتری برای زندگی باشد.
عکس های کنفرانس زنان در رهبری از:
سینا متین ــ پویا میری ــ آزیتا ضیایی
