شهروند- آزاده داودی: بر اساس آخرین آمار منتشر شده از طرف سازمان آمار کانادا، شمار کانادایی هایی که تنها زندگی می کنند در سال های اخیر به شدت افزایش یافته است. در سال ۲۰۱۶ حدود ۲۸ درصد کانادایی ها تنها زندگی می کردند که در مقایسه با سال ۱۹۵۱ این تعداد تقریبا ۴ برابر شده است. زندگی تنهایی، بدون همسر و فرزند، طرفداران و منتقدان خاص خودش را دارد. بسیاری از منتقدان بر این عقیده اند که تنها بودن افراد به سلامت روانی آنها آسیب می زند و در سنین بالاتر به دلیل بیماری ها و کاهش بنیه جسمی شرایط سختی را برای افراد ایجاد می کند، اما طرفداران این اتفاق بر این باورند که زندگی تنها به آنها این امکان را می دهد که بیشتر بر روی کار و حرفه ی تخصصی شان تمرکز داشته باشند.
بسیاری از افرادی که تنها زندگی می کنند در واقع در درون خانه تنها هستند و زندگی اجتماعی بسیار راحت و مفرحی در خارج از خانه دارند. بسیاری از عوامل اقتصادی و جمعیت شناختی در افزایش این روند زندگی تاثیر داشته است. بسیاری از زنان امروزه لازم نیست برای بهره مندی از شرایط اقتصادی در ازدواج های بد بمانند؛ آنها می توانند جدا شده و درس بخوانند و علایق خود را دنبال کنند.
بسیاری از سالمندان ترجیح می دهند به جای سربار شدن و برای حفظ عزت نفس خود به جای زندگی کردن با فرزندان، تنهایی زندگی کرده و به تفریحات مناسب سن خود بپردازند.
تغییر الگوهای رفتاری سنتی در ازدیاد زندگی تنهایی بی تاثر نبوده است. کانادا در درصد افرادی که تنها زندگی می کنند با کشورهایی نظیر ایالات متحده و انگلستان برابری می کند و اما هنوز از کشورهایی مانند ژاپن، نروژ و آلمان این میزان کمتر است.
