مرکز حامیان حقوق بشر ـ حدود ۱۰۰ هزار نفر از اقلیت قومی روهینگیا که مسلمان هستند، آواره شده‌اند. ارتش میانمار دهکده‌های اقلیت قومی روهینگیا در ایالت راخین واقع در غرب کشور را غارت کرده، با سلاح‌های آتشین در پی مردم افتاده و همه شواهد حاکی از آن است که در صدد کشتن یا راندن این اقلیت بی‌پناه از کشور است. یک نسل‌کشی تمام‌عیار به بهانه مبارزه با تروریسم در جریان است.
این نسل‌کشی در جلوی چشمان”رهبرملی”کشور اتفاق می‌افتد، خانم آنگ سان سوچی،کسی که زمانی نماد مبارزه برای آزادی در میانمار بود، در جهان محبوب بود و سازمان‌ها و فعالان حقوق بشر به صورت پیگیر از او حمایت کردند. حتا نشانه‌های صریحی وجود دارد حاکی از این که خانم آنگ سان سوچی از سرکوب مسلمانان روهینگیا پشتیبانی می‌کند.
سازمان‌های حقوق بشری و بسیاری از شخصیت‌های بین المللی به خانم آنگ سان سو چی اعتراض کرده‌اند. خانم شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل از ایران، در مقاله‌ای منتشر شده در روزنامه وال‌استریت جورنال، ضمن تأکید بر ضرورت حمایت از مسلمانان روهینگیا به شدت از خانم آنگ سان سو چی انتقاد کرد.
دکتر شیرین عبادی برنده ایرانی جایزه صلح نوبل، در نامه ای سرگشاده که در روزنامه وال استریت ژورنال منتشر شد، به همکار خود آنگ سان سوچی، برنده برمه ای جایزه صلح نوبل، بدین خاطر که وی نه تنها از مسلمانان ستمدیده کشورش حمایت نکرده بلکه با سرپرستی کمپینی سعی در استحاله قومی اقلیتی در برمه دارد، اعتراض کرد.
اعتراض شیرین عبادی (چپ) به آنگ سان سوکی رهبر اتحادیه ملی برای دمکراسی در میانمار (برمه)
متن کامل نامه به شرح زیر است:
پیش از سفر نماینده سازمان ملل به این کشور در این هفته، مقامات برمه از نمایندگان سازمان ملل خواستند که برای اشاره به اقلیت مسلمان برمه عنوان “افرادی که در ایالت راخین به اسلام باور دارند”را به کار برند. این آخرین فصل از کمپین غم انگیزی است برای اطمینان بخشیدن به بودایی های ناسیونالیست که دولت به سرکوب روهینگیا حتی به حدی که نام آنها را هم ازشان بگیرد، ادامه می دهد.
متاسفانه، این کمپین توسط برنده جایزه صلح نوبل آنگ سان سوچی رهبری می شود. پس از چندین دهه فعالیت جسورانه، بازداشت خانگی و فداکاری شخصی غیرقابل تصور، سوچی در نهایت در یک موقعیت برای آوردن دموکراسی به کشور خود قرار گرفته است. حزب سوچی در نوامبر ۲۰۱۵ در انتخابات ملی برمه برنده شد، و در بهار گذشته سوچی به سمت مشاور دولت، یا نخست وزیر بالفعل منصوب شد. عنوان جدید سوچی، اگر نه نام، به او قدرت اداره برمه را می دهد، من مطمئن هستم این مسئولیتی است که همکار برنده جایزه صلح نوبل من، زنی که برای بیش از دو دهه تحت بازداشت خانگی بود، بسیار جدی می گیرد با این حال کسانی از ما که در مورد آنگ سان سوچی در آن سال ها که حقوق بشرش نقض می شد صحبت می کردیم عمیقا ناراحتیم که او همان احترام به تضمین حقوق بشر روهینگیا را تسری نمی دهد.
در سال های منتهی به آزادی آنگ سان سوچی از بازداشت خانگی در سال ۲۰۱۰، برندگان نوبل صلح از جمله جناب دالایی لاما و اسقف اعظم دزموند توتو و من بارها و بارها خواهان آزادی شدیم. در سال ۲۰۰۷ در جلوی چشم روزنامه نگاران، یک گروه از برندگان جایزه صلح نوبل از جمله من برای دریافت ویزا جهت ملاقات آنگ سان سوچی به سفارت برمه در واشنگتن دی سی رفتیم. به ما اجازه ورود به سفارت را ندادند و هرگز پاسخی به درخواست های متعدد برای ویزا، دریافت نکردیم. مانند هزاران تن از مدافعان حقوق بشر در سراسر جهان، ما نیز از دولت برمه خواستیم تا به حقوق دیگر زندانیان سیاسی و اقلیت هادر برمه از جمله کارن، شان و چین احترام بگذارد. سازمان های جهانی حقوق بشر همراه با سازمان های مردمی شجاع در برمه مستند کردند که چگونه ارتش برمه و دولت این اقلیت ها را از طریق آزار و اذیت مذهبی، قتل، تجاوز، آدم ربایی، شکنجه و دیگر جنایات علیه بشریت، سرکوب کرده اند.
پس از شورش در ایالت راخین در سال ۲۰۱۲ و کشته شدن صدها نفر از روهینگیا، ما علنا برای کمک به اقلیت مسلمان برمه صحبت کردیم.
به عنوان یک زن مسلمان که برنده جایزه صلح نوبل است، من احساس می کنم این مسئولیت خاص من است که در مورد کمپین دولت برمه علیه روهینگیا هشدار دهم. برمه برای مدت طولانی است که استقلال روهینگیا و همراه با آن، حقوق اساسی مانند دسترسی به آموزش و پرورش و آزادی رفت و آمد را نادیده گرفته است. از زمان شورش، بیش از ۱۴۰۰۰۰ روهینگیایی مجبور به رفتن به اردوگاه های پناهندگان شده اند، و در حال حاضر در شرایط بسیار شبیه اردوگاه های کار اجباری زندگی می کنند. ده ها هزار نفر برای ترک ایالت راخین از طریق دریا و در قایق های پر جمعیت جان خود را به خطر انداخته اند.
اکثریت بودایی در برمه و حتی بسیاری از فعالان دموکراسی به نظر می رسد هیچ تناقضی در خواست خود برای دموکراسی و رفتار بی رحمانه و غیرانسانی با روهینگیا نمی بینند. این شامل آنگ سان سوچی نیز می شود. اخیرا سوچی برای نادیده گرفتن حق اقلیت مسلمان روهینگیا، تیتر خبرها شد. این مضحک است، با توجه به اینکه حامیان آنگ سان سوچی از جمله خود من برای سال های بسیاری کلمه میانمار ـ نامی که توسط ارتش مستبد از سال ۱۹۶۲ به این کشور داده شد را رد کردیم. ما به این واقعیت که سوچی و پیروان او خود را برمه ای، و کشورشان را برمه بخوانند، احترام گذاشتیم پس چگونه سوچی در حال حاضر می تواند به روهینگیا پشت کند؟
جلد شهروند ۱۶۶۳
من در زندگی ام هزینه گزافی برای فعالیت های آزادی خواهانه ام از جمله دفاع از حقوق از بهایی ها، یک اقلیت مذهبی در ایران است، پرداخته ام. از سال ۲۰۰۹، مجبور به زندگی در خارج از ایران شده ام، و نه تنها خانه ام بلکه ازدواجم و بسیاری از دوستانم را از دست داده ام، اما عمیقا اعتقاد دارم که هیچ راه دیگری برای زندگی وجود ندارد. تا همین اواخر، من فکر کردم که من و سوچی هر دو این اعتقاد را داریم. هنگامی که آنگ سان سوچی از بازداشت خانگی در سال ۲۰۱۰ آزاد شد، من به دیگر برندگان جایزه صلح نوبل گفتم که او دیگر به من نیاز ندارد. اما زمانی که آزادی او دوباره از او گرفته شود، من اولین کسی خواهم بود که دوباره برای بازدید آنگ سان سوچی تحت بازداشت خانگی برای گرفتن ویزا اقدام می کنم و با تمام توان برای آزادیش فعالیت می کنم. من انتظار کمتر از این از سوچی برای روهینگیا ندارم.
اخیرا ، سوچی اعلام کرد که او در حال ایجاد یک کمیته برای ترویج صلح و توسعه در ایالت راخین است. کمیته که شامل ۱۹ عضو از کابینه جدید خواهد بود، فعالیت های موسسات سازمان ملل متحد و سازمان های بین المللی غیر دولتی در آن ایالت را «هماهنگ» می کند. این امر به طرز مشکوکی بیشتر شبیه به یک تلاش برای تشدید بیشتر کنترل استبدادی دولت او بر منطقه است تا پاسخ به یک بحران حقوق بشر، امیدوارم که این طور نباشد.
من اولین کسی خواهم بود که او را تحسین می کنم اگر خواهر برنده جایزه صلح نوبل من شجاعانه فشار داخلی برای غیر انسان جلوه دادن روهینگیا را نادیده گرفته، و در عوض برای حقوقشان بایستد. هم اکنون همانطور که من برای آنگ سان سو چی فعالیت کردم، درخواست رعایت کامل حقوق روهینگیا را دارم.
