جایی که سنت و مذهب در ارتباط با آناتومی انسان میان هنرمند و مخاطب دیوار می کشد، علیرضا درویش نقاش سرشناس ایرانی در برخورد با باورهای سنتی حاکم بر جامعه ایران، در نمایشگاه “تن” ها، میان ذهنیت مخاطب با “تن” ارتباطی تازه برقرار می کند. ارتباطی که هیچ نسبتی با اروتیسم ندارد، بلکه “اندام” انسانی را به مثابه یک “سوژه ناب هنری” در برابر باورهای سنتی بسته قرار می دهد.
در بهشت زمینی درویش “تن” ها، در جسمی مسکوت از تنانگی و تنهایی محض پرسه می زنند و حسی خاموش از حرکات فرم و تن های زمینی ارائه می کنند که مخاطب را نه به شهوت درون فرا می خواند و نه به حصارهای مذهبی ذهنی.
فیگورهای خسته، گاه لمیده و تنها، نه اغواگرند و نه سحرآمیز. نوعی علاقه شخصی به آزادی برخورد با آناتومی در مخاطب ایجاد می شود. در نمایشگاه درویش “تن” ها در اوج “تنهایی” گاه از عصیانی نهفته حرف می زنند. آن ها در ساختاری از فرم و حالت احساسی با خطوطی اکسپرسیو، فرم هایی از حرکت را به مخاطب منتقل می کنند. این حرکت می تواند حسی بیدار را در لحظه لحظه زندگی تداعی کند.
در عناصر بصری آثار، ترکیبی از رنگ های ملایم و خصوصیات اکسپرسیو خطوط، به معانی قدرت تداعی قوی می دهند و به القای فضای واقعی ذهنی مخاطب کمک می کنند. طیف های روشن رنگ برای نشان دادن معنایی که نماد پاکی است واکنش عاطفی عمیقی را در مخاطب زنده می کنند. وحدت کلی آثار و هماهنگی و تنوع آن ها با نشانه های تصویری متفاوت، نوعی استراحت بصری برای تمرکز و تفکر می آفریند. این فرصت ها دارای کیفیتی نمادین است که اندیشه ای ژرف را برای برخورد مخاطب با تن های عریان ایجاد می کند.
آزادی در هنر آزادی در شیوه زندگی است. اومانیسم عصر مدرن می تواند به دور از باورهای ذهنی و مذهبی، برای بیان عاطفی هستی انسان نگاهی نو و متفاوت داشته باشد.
“تن ها” عنوان نمایشگاهی از ۶۹ اثر علیرضا درویش، نقاش ایرانی ساکن کلن آلمان، است که از ۹ تا ۱۸ مارس امسال در گالری شخصی او بر پا شد.
علیرضا درویش یکی از سرشناس ترین نقاشان حرفه ای ایرانی در آلمان است. او پس از تحصیل نقاشی در هنرستان هنرهای تجسمی تهران مدتی مدرس همان هنرستان بود. درویش در سال ۱۹۹۵ به آلمان مهاجرت کرد و در آکادمی هنر رسانه های کلن به تحصیل در رشته گرافیک ادامه داد.
نقاش ایرانی در سال ۲۰۰۲ میلادی به اسپانیا مهاجرت کرد، در سال ۲۰۰۵ به پراگ کوچید و در سال ۲۰۰۶ بار دیگر به کلن بازگشت. در ۱۲ سال گذشته او در کلن ماندگار شده است.
علیرضا درویش علاوه بر نقاشی در سبک و سیاقی ویژه خود، در تولید انیمیشن برای فیلم های متعدد فعال بوده است. “موج سبز” به کارگردانی علی صمدی احدی، “کمپ ۱۴” اثر مارک ویزه و “تابو” که در بخش منتقدین جشنواره کن به نمایش درآمده، در شمار فیلم هایی هستند که کار انیمیشن آن ها را درویش انجام داده است.
درویش در سال ۲۰۰۹ با آفرینش انیمیشن “اما اگر بهار نیاید” بیش از همیشه در عرصه این هنر مورد توجه قرار گرفت و جایزه هیئت داوران فستیوال فیلم کوتاه نیویورک را ربود. در همین سال جایزه هیئت داوران قاهره نیز به او تعلق گرفت.
* بهارک وثوقی نقاش و کارشناس نقاشی و گرافیک است و در آلمان زندگی می کند.
