قاضی گفت: سایت افتراآمیز بوده و آقای پارسی، شما مسئول هستید
تاریخچه ماجرا به نقل از بیانیه ی وکلا:
به مدت سه سال تمام، نویسنده و فعال حقوق ال‌جی‌بی‌تی، شادی امین، هدف حملات مطالبی ناهنجار و افتراآمیز از سوی افراد ناشناس و در یک وبسایت بدون هویت و همچنین در فیسبوک بود. این مطالب با امضاهای جعلی به نهادهایی چون سازمان عفو بین‌الملل و یا رسانه هایی چون بی‌بی‌سی نیز ارسال می شد.
این حملات که به شدت خصمانه و سراپا دروغ بودند، به فعالیت های او در سراسر جهان و در مجامع مرتبط آسیب جدی وارد کردند.
مطالبی که منتشر می شد، او را متهم به داشتن سوء سابقه کیفری، شرکت در آزار و تجاوز، تهدید و پولشویی می‌کردند و در عین حال به او اتهام داشتن پرونده ی محکومیت برای خشونت کلامی و فیزیکی و همچنین خشونت جنسی و فساد مالی می‌زدند. به‌علاوه، او را به هموفوب بودن، ضد مرد بودن و داشتن رابطه آزارگرایانه با یک پناهجوی آسیب پذیر می‌کردند که آن را “تجاوز روحی” توصیف کرده بودند.
با اینکه مطالب همه از سوی افراد ناشناس منتشر می شد، شادی امین با کمک دوستان متخصص در فن‌آوری اطلاعات موفق شد که رد این وبسایت را که تحت عنوان “عدالت برای دگرباشان” راه اندازی شده بود، در تورنتو و نام یک فعال در جامعه ایرانی یعنی آرشام پارسی بیابد. پارسی هرگونه شرکت در این کمپین جهانی آزار و حملات آنلاین را انکار می کرد، اما وقتی این حملات ادامه یافت، شادی امین شکایتی به دلیل افترا، به دادگاه تورنتو تسلیم کرد.
در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸، بعد از یک دادگاه ۷ روزه در تورنتو و توسط قاضی کریستوفر اشبی، حکمی در ۲۶ صفحه صادر شد. قاضی در این حکم می گوید: “تمامی مطالب منتشره، پست‌های فیس‌بوکی و ا‌ی‌میل‌ها به لحاظ قانونی “بدون تردید” افترا محسوب می‌شوند، و علیرغم انکار قاطعانه آرشام پارسی، او در تولید و انتشار مطالب وبسایت عدالت برای دگرباشان و ای‌میل [ارسالی به عفو بین‌الملل] دست داشته است.”
کُری وانلس (Cory wanless) وکیلی که برای اولین بار پرونده ی شکایت علیه افترا و تخریب سایبری در جامعه ایرانی در کانادا را با موفقیت در دادگاه طرح کرده است، در مورد اقدام به شکایت قانونی در این موارد می گوید:” این نه تنها اجباری است که به قربانیان تحمیل می شود و البته راهی پر درد و پر هزینه و دشوار است، در عین حال مسئولیت افرادی چون شادی امین، مقابله با این روش ها از طریق اقدامات قانونی است، تا برای جامعه ای که با آن کار و زندگی می کنند، حق خواهی و پاسخگو کردن افراد برای چنین اعمال مجرمانه ای را آموزش دهند. چون اعاده حیثیت در چنین مواردی بجز از طریق توسل به قانون و یک دادگاه مسئول و بی طرف ممکن نیست”
شهروند نیز با توجه به اهمیت موضوع در جامعه ایرانی مصاحبه ای را با وی ترتیب داده که ابعاد گوناگون ماجرا را برای ما روشن کند. کوری وانلس وکیل حقوقی از دفتر وکالت کلیپن اشتاین که یکی از دفاتر حقوقی مدافع عدالت اجتماعی در کاناداست، وکالت شادی امین، فعال حقوق بشر و نویسنده و پژوهشگر حوزه جنسیت را برعهده داشت. وی می گوید:
موکل من شادی امین بود، یک فعال شناخته شده ی حقوق بشر و حقوق ال جی بی تی کیو که در آلمان زندگی می کند و به دلایل سیاسی مجبور به ترک ایران شده است و در تبعید بسر می برد. او فعالیت های بسیار خوبی در زمینه های مختلف در سرتاسر جهان داشته. متأسفانه یک سایت بی نام با قصد بدنام کردن و از بین بردن شهرتش ساخته شده بود. این سایت بسیار مخرب بود نه تنها به خاطر این که جرم های مختلفی از جمله تجاوز و دست داشتن در فساد و پول شویی را به او نسبت می داد، بلکه به این خاطر نیز که بدون نام و نشان ساخته و اداره می شد و این موجب می شد که خانم امین نتواند به اتهاماتی که به او زده می شود پاسخ بدهد. افترای اینترنتی یک معضل رو به رشد است که مقابله با آن بسیار دشوار است چون، ساختن یک سایت که بدون نام امکان ردیابی نداشته باشد کار بسیار ساده ای ست. در این پرونده فردی که پشت این سایت بود یک اشتباه کرد. آنها ابتدا هنگامی که وبسایت را ساختند در واقع یک اثر انگشت دیجیتال از خود بر جای گذاشتند، یک سری کُد به نام ping back آدرس، که توسط یک متخصص فن آوری اینترنت رهیابی شد و او توانست ثابت کند این وبسایت در ابتدا بر آدرس شرکت میزبان وب که متعلق به آرشام پارسی است ساخته شده. در واقع “وب هوستی” وجود داشت که هم وبسایت سازمان دگرباشان ایرانی(IRQR)، هم وبسایت شخصی آرشام پارسی و هم این وبسایت تخریب و افترا در آن ساخته شده بود. آنها حتی از قالب و الگوی صفحه ی IRQR (سازمان دگرباشان) برای راه اندازی این صفحه استفاده کرده بودند. ما به این شکل ثابت کردیم که آقای پارسی در ساخت این صفحه دست داشته است. همانطور که گفتم در اکثر موارد پیدا کردن افرادی که مسئول ساخت وبسایت های بی نام هستند بسیار دشوار است. ما خیلی خوش شانس بودیم که توانستیم در این پرونده فرد خاطی را پیدا کنیم.
کری وانلس (راست) در کنار شادی امین
چه چیزی باعث شد که این پرونده را قبول کنید؟ آیا امید داشتید محاکمه را ببرید؟
ـ من در شرکت حقوقی klippensteins کار می کنم. برای ما مسائل حقوق بشر و عدالت بسیار حائز اهمیت است. وقتی ما راجع به شادی امین شنیدیم و با فعالیت هایی که انجام می دهد آشنا شدیم ما به این پرونده به عنوان این که داریم از یک فعال حقوق بشر دفاع می کنیم نگاه کردیم، همینطور به عنوان توانمند کردن انسان هایی که دارند کارهای خارق العاده ای انجام می دهند.
این کاری هست که ما در این شرکت حقوقی انجام می دهیم، این امکان را به آنها می دهیم که به کارهای ارزشمند خود ادامه دهند. بنا بر این برای ما این پرونده مشخصاً راجع به یک بی عدالتی بود که باید جبران می شد.
در کدام مرحله از پروسه شما اطمینان پیدا کردید که آرشام پارسی پشت این حملات قرار دارد؟
ـ خانم امین و همکارانش در این زمینه خیلی کارهای مفیدی انجام دادند تا مدارک مورد نیاز برای اثبات این قضیه را به دست آوریم. ما خیلی زود متوجه شدیم که بین سایت IRQR و وبسایت آرشام پارسی یک ارتباطی وجود دارد. ما این اطلاعات را در همان ابتدا به آقای آرشام پارسی گفتیم که ما می دانیم بین این دو وبسایت ارتباط وجود دارد ما فکر می کنیم شما این کار را کرده اید و به او گفتیم اگر ما اشتباه می کنیم ما را توجیه کنید و او هرگز این کار را نکرد و به جای آن راه ما را برای ارتباط مستقیم با شرکت وب هوستی که وبسایت هایش را در آن ساخته بود سد کرد. اسم این کمپانی hostgator است. آقای پارسی گفت؛ هیچ ارتباطی بین این دو وبسایت نیست. برای اثبات آن ساده ترین راه برای آقای پارسی این بود که با این کمپانی یک تماس بگیرد و از آنها بخواهد که توضیح دهند این دو وبسایت به هم مربوط نیستند. او ابتدا به این درخواست جواب مثبت داد، سپس دائماً جلوی ارتباط ما با این کمپانی را گرفت و نهایتاً گفت نه، من نمی خواهم این تماس برقرار شود. این یک شانسی بود که اگر آنچه می گفت درست بود باید از آن استفاده می کرد تا خودش را از این اتهام مبرا کند.
از نظر حقوقی، و این را به عنوان یک وکیل می گویم؛ استراتژی هایی که آنها استفاده کردند، عجیب بود. به نظر من استراتژی‌های خوبی نبودند. به عنوان مثال، در طول دادگاه آقای آرشام پارسی مکرراً عنوان کرد که ایشان هیچ گونه ارتباطی با این وبسایت ندارند و ایشان نمی دانند چه کسی پشت این وبسایت است. در این شرایط درک ما این بود که حداقل از محتوای این وبسایت دفاع نخواهد کرد، او خواهد گفت که این وبسایت نوشته های مخرب و نادرست راجع به شادی امین منتشر می کند و مشخص است که شادی امین اینجا قربانی است، ولی من پشت این وبسایت نیستم. او این کار را نکرد، در عوض در هر دو دادگاه بخصوص در قسمت های پایانی او مکرراً از این وبسایت دفاع کرد و تلویحاً می گفت: این محتویات درست هستند. خیلی جاها سعی کرد راجع به افتراها توضیح دهد به جای اینکه بگوید اینها دروغ هستند یا نظری نسبت به آنها نداشته باشد. این یک استراتژی عجیبی بود که نهایتاً برای خودش نتیجه بخش نبود. قاضی در حکم خود عنوان می کند در کنار اسناد و شواهد، یکی از دلایل برای صدور حکم محکومیت روش ناسالم و عدم صراحت آرشام پارسی هنگام دادن شهادت بوده است و اینکه در دفاعیه نهایی‌شان، آنها تصمیم می گیرند صفحات زیادی را به دفاع از محتوای افتراآمیز این وبسایت اختصاص دهند.
پس مدرک قاطعی وجود داشت که نشان دهد آقای پارسی در ساخت این وبسایت نقش داشته است؟
ـ بله، اما وکیل ایشان عنوان می کند به خاطر آنچه که در دادگاه احتمالات یا ادله کافی (bounds of probability) نام دارد، این امکان وجود دارد که موکل من این وبسایت را نساخته باشد. این استراتژی عجیبی است!
در سیستم قضایی ما وقتی شما به دادگاه می روید شما موظفید که از ادعاهای خود دفاع کنید. بر اساس مقررات دادگاه، هم خانم شادی امین هم آقای آرشام پارسی مسئول این بودند که ادعاهای خود را ثابت کنند. در این مورد ما پرونده و مدارک را ارائه دادیم و مدارک برای قاضی کافی بودند. قاضی تصمیم می گیرد که آیا آقای پارسی مسئول این وبسایت هست یا خیر، و او در حکم خود اعلام کرد که بله، او مسئول ساختن این وبسایت است. قاضی اعلام کرد که آرشام پارسی، مسئول این صفحه است و او کسی است که پشت این وبسایت افترا بوده است. این پایان ماجراست.
نظر شما نسبت به استفاده ی شادی امین از مجاری قانونی برای این مسئله چیست؟ به نظر شما می شود جور دیگری این مسائل را پیگیری کرد؟
ـ شکایت بردن به دادگاه کار بسیار دشواری ست. این کار زحمت زیادی را از طرف شادی امین و همکارانش می طلبید. پروسه ی دادگاه زمان بر، سخت و هزینه بر است. مقررات و شرایط زیادی هستند در ارائه ی شواهد که باید از طرف ما رعایت می شد تا نهایتاً نتیجه ی دادگاه به نفع ما تمام شود. با این اوصاف، من فکر می کنم تصمیم گرفتن برای رفتن به دادگاه تصمیم بسیار شجاعانه و دشواری ست. در این پرونده من فکر می کنم عدالت برقرار شد و با توجه به شرایط، شادی امین راه دیگری جز رفتن به دادگاه نداشت. او در شرایطی بود که وبسایت همچنان آنلاین و محتویات افتراآمیز در آن وجود داشتند. تنها راه برای حل این مشکل این بود که به دادگاه عادل بروید، هویت فرد خاطی را مشخص کنید و اجازه دهید یک قاضی مستقل در مورد مسئولان آن قضاوت کند. در این دادگاه قاضی گفت، سایت افتراآمیز بوده و آقای پارسی، شما مسئول هستید.
این یک درس برای جامعه ایرانی است و امیدواریم این دادگاه هم هشداری برای کسانی باشد که به این شیوه ها تاکنون دست زده و یا خواهند زد، و هم ایجاد اعتماد به نفس و قدرت در قربانیان باشد که در مقابل این روش های ناسالم بایستند. در عین حال هر یک از ما با شنیدن این روایت، یادمان باشد که دخالت گر باشیم و در یافتن حقیقت مسئولیت خود را اجرا کنیم.
با سپاس از وقتی که گذاشتید.
