تغذیه و بهداشت خانواده
با وجودی که بارها در این صفحه از خواص غذایی و دارویی موز مطالبی نوشته ایم باز عده ی زیادی درخواست کرده اند که یک بار دیگر به طور کلی درباره ی این میوه مطلبی نوشته شود، زیرا در اینترنت و گاهی توسط افرادی که تخصصی درباره ی تغذیه ندارند، مطالبی بی اساس و گاه اغراق آمیز درباره ی موز پخش می شود که سبب سردرگمی مردم می گردد. به همین علت این بار به صورت فهرست وار مهمترین خواص موز را به اطلاع خوانندگان عزیز می رسانیم:
ـ موز به علت داشتن اسید آمینه تریپتوفان که در عملکرد سروتونین مغز نقش دارد، قادر است خلق و خوی شخص را عوض کند و نوعی آرامش به وجود آورد.
ـ موز دارای فیتوکمیکال هایی است که از درد و گرفتگی (cramps) ماهیچه ها جلوگیری می کند.
ـ در موقع از دست دادن آب بدن به هر دلیلی، موز سبب جبران پتاسیم بدن شده و از صدمه استخوان ها جلوگیری می کند.
ـ موز می تواند عوارض دوره پریود را در زنان تخفیف داده مخصوصا با تنظیم متابولیسم قند خون از بروز استرس جلوگیری کند.
ـ موز از جمع شدن آب در بافت های بدن جلوگیری می کند و در افرادی که به بیماری قند دچار هستند از ازدیاد وزن بدن پیشگیری می کند.
ـ چون موز حاوی مقدار زیادی پتاسیم و مقدار ناچیزی سدیم است بهترین داروی کنترل فشار خون بالا است که در نتیجه از بروز سکته های قلبی و مغزی جلوگیری می کند.
ـ موز دارای مقداری آهن است که می تواند از بروز کم خونی جلوگیری کند.
ـ پکتین یا نوعی فیبر موجود در موز در هضم غذا موثر بوده و عملکرد سموم فلزات سنگین را که به همراه غذا و آب و محیط زیست آلوده به بدن می رسند، خنثی می کند.
ـ موز یکی از بهترین داروهای پیشگیری و درمان یبوست است و برعکس عقیده ی بسیاری از مردم اسید معده را متوازن می کند و نوعی آنتی اسید طبیعی است.
ـ مطالعات زیادی نشان می دهند که افرادی که در رژیم غذایی خود مقداری موز منظور می کنند خیلی کمتر به سرطان های کلیه و دستگاه گوارش و پروستات دچار می شوند.
ـ موز تقویت کننده سلول های مغز و اعصاب است و مصرف مدام آن امکان بروز آلزایمر و پارکینسون را کاهش می دهد. کودکانی که موز می خورند توانایی یادگیری آنها بیشتر از دیگران است.
ـ در طب سنتی از لایه داخل پوست موز برای درمان زگیل استفاده می شود.
دنیا به بیماری خطرناکی دچار است
در اواسط ماه دسامبر، جوانی ۲۰ ساله که از لحاظ روانی متعادل نبود، با سه نوع اسلحه گرم که متعلق به مادرش بوده، به سراغ مادرش رفت و با شلیک چند گلوله او را به طرزی فجیع کشت. سپس به دبستانی رفت و ۲۰ کودک و شش معلم بیگناه را قتل عام کرد و در آخر به زندگی خودش پایان داد.
این اولین باری نیست که چنین پیش آمده و مسلما آخرین بار هم نخواهد بود. دنیای بی بند و بار و غیرقابل کنترل و سیاست های منفعت جویانه ی و قدرت طلبانه ی بعضی از کشورهای دنیا که هرروز اخبار جامعه را می سازند و کوچک و بزرگ را به رگبار مسلسل ها می سپارند و در ضمن تربیت غلط والدین، دست به دست هم داده فاجعه ی غیرقابل تصوری را به وجود می آورند.
در آمریکا ۸۹ درصد خانواده ها اسلحه قانونی و غیرقانونی دارند. بنا به آمار موجود چون درصد بالایی از خانواده ها چندین اسلحه در خانه دارند، جمع کل اسلحه ها بیشتر از ۳۰۰ میلیون جمعیتی ست که این کشور را تشکیل می دهند.
فقط در سال ۲۰۰۰ در آمریکا بیشتر از ۵۲هزار نفر به وسیله اسلحه های مورد بحث کشته شده اند و در ضمن بیشتر از ۲۳ هزار نفر هم تصادفا با همین وسایل جانشان را از دست داده اند.
در انگلستان فقط ۶ درصد مردم اسلحه دارند. در سال ۲۰۱۱ ایالت کالیفرنیای آمریکا حدود ۹ هزار نفر با اسلحه گرم از بین رفته اند. این رقم در هاوائی فقط یک مورد بوده است. با مقایسه با کشورهایی که آمریکایی ها آنها را قبول ندارند ولی در آنجا برای حمل اسلحه قوانینی وجود دارد، باید کشور چین را درنظر گرفت که فقط ۵ درصد از آنها اسلحه دارند و این رقم برای کشور تونس یک درصد گزارش شده است.
من خودم چند سالی در آمریکا زندگی کرده ام. وقتی چنین قتل عامی پیش می آید فورا کمیته ها و کمیسیون ها و تشکیلات مفصلی خلق می شوند که با اسلحه قاچاق مبارزه نمایند و تلاش کنند تا در قوانین مربوط به حمل و مالکیت اسلحه تجدیدنظر شود، در حالی که پس از چند ماهی همه چیز فراموش می شود. فردای واقعه ی مدرسه ی سندی هوک، چندین حادثه تیراندازی دیگر را هم در یک بیمارستان و هتلی در لاس وگاس شاهد بودیم، و در اخبار شنیدیم که فروش اسلحه در آمریکا از آن زمان ۳۰درصد افزایش یافته. مردم می گویند برای حفاظت از خودشان به اسلحه نیاز دارند. انجمن ملی اسلحهNRA کنفرانس خبری می گذارد و می گوید باید در هر مدرسه ای محافظ مسلح گذاشته شود، و آش آنقدر شور می شود که شهردار نیویورک هم به این توصیه اعتراض می کند و می گوید مگر ما دچار پارانویا شده ایم. بگذریم، این واقعه هم تا چند ماه دیگر به کلی از ذهن سیاستمداران و خاطره ی بقیه دست اندرکاران خواهد رفت. باید نشست و منتظر بود تا واقعه ی دیگری رخ دهد.
دنیا بیمار است. بیماری که نیاز به یک درمان جدی و شاید جراحی های پیچیده ای دارد. در سوریه دیوانه ای هر روز صدها نفر از کودک و زن باردار و پیر و جوان را به خاک و خون می کشد، ولی دیوانه های دیگری صرفا به خاطر منافع شخصی و قدرت طلبی این عوامل بیماری زا و متعفن جامعه را کمک و همراهی می کنند. متأسفانه از قرار معلوم شعر “چو عضوی به درد آورد روزگار، دیگر عضوها را نماند قرار” مفهوم خود را از دست داده است.
خاطرات فراموش نشدنی ام
دوستی از من پرسید، در این مدت طولانی که در رادیو و تلویزیون و جراید فارسی زبان با هموطنان عزیز که اکثر آنها را ندیده و نمی شناسید، در تماس هستید، آیا خاطراتی هم دارید که فراموش نشدنی باشند. گفتم بسیار زیاد. گفت، پس چرا آنها را نمی نویسید. گفتم، فرصت ندارم. خواهش کرد گاه گاهی یکی از آنها را در صفحه تغذیه و بهداشت خانواده بنویسم. قبول کردم و امروز یکی از آنها را برای شما عزیزان نقل می کنم.
در استودیوی تلویزیون جام جم مونترال برای ضبط برنامه بودم، گفتند تلفنی دارید از اصفهان. گوشی تلفن را برداشتم، خانمی با لهجه ی شیرین اصفهانی گفت که در برنامه تلویزیونی شما آگهی است درباره ی عسل طبی، می خواستم اطلاعاتی بیشتر از شما بگیرم. گفتم چون فرصت ندارم اگر شما فکس دارید شماره را به ما بدهید، ما اطلاعات مورد نظر را برایتان می فرستیم. کمی فکر کرد و گفت بهتر است فعلا یک شیشه عسل طبی را برایم فکس کنید تا ببینم اگر خوب بود دوباره سفارش بدهم. دیگر خبری از ایشان ندارم. حتما عسل مورد بحث ارسالی توسط فکس به دستشان نرسیده است!
*دکتر پرویز قدیریان استاد دانشگاه مونتریال در تغذیه، استاد دانشگاه مک گیل در سرطان شناسی، کارشناس سازمان بهداشت جهانی و همکار شهروند است.
www.cancerriskinfo.com
