سرجمعِ مسئله این است
شاعران
راوی های قادری نبودند
بودند!
می شد که ایمان آورد
به تمامیّتت ای عشق
هرچند
لرزش تن های هُدک خورده
زیرِپرسشِ نگاه حاضران
منجرشود
به انقباض عمومی
وَ
چاشنی های رذالت گذرکنند
ازلب ها
دل ها
برق هراسیده ی مردمک ها
تا
جنازه ی منتشر نشده ی شعرها
سرجمع
مسئله بود این:
ما انتشار ندادیم
هیچ شعر مشترکی
تا در تبداری نفس
ازممنوعیت ِگونه
لب
شایدهم ابرو
گذرکنیم.
انتشار ندادیم
وَ
هدک خوردند
لب هایمان در چک چک خون زمان
هُدک
بی که بدانیم
دررابطه های معطوف به ای کاش
رنگ آن چشم های میشی، کهربایی، سبز آبی
یا
چه می دانم چه رنگیِ نشسته در شعر
مناسب فهم شما هست
یا ترسیده اید بگویند : عشق!
عشق،
چاشنی شعرهای شان شد
وَ
این که عشق مناسب آرای عمومی نیست
البته که گفته باشم :
سرجمع ؛
حساب عشق!
باید جدی ترشود ازاین چیزها
دوستی !
که جدی ما نبود
شعر میل شنیدن افزایش می داد
وباسرانگشت هرحساب
شعر مناسبی ،به چاپ نرساندیم
رعایت نکردیم هیچ جانبی را
شعرجانب نگه داشت
آن هم به ثبت نرسید
سرجمع
خائنانه تن دادیم
وَ
انگشتِ اتهام کشیدند
بر پرده ی بکارت خواهر هایمان
ما
طالبان هویت های بی خدشه
لکه دار یا بی لکه
با آخرین متدها
هویت های جعلی ،
تکه دوزی کردیم
وَ
زمان از خون جاری شد
میراث دار آگاهی جاهلانه ای شدیم
که به نرخ تاریخ
تاریخ شعرهایمان را عوض کردیم
وَ
بیگانه در اوراق شناسایی
به آموخته
حفاظت نمودیم
از گوشه ی ناچیزِ تن هامان
از هرم دست هایی که میل لمس داشت
وَ
تازیانه خوردیم
زیر نگاه “ایشان”
برتارهای خزیده
روئین
نه
سِرشدیم
معطوفِ عشق های فرضی
سرهای بی تن
تن های بی سر
تن
ها
ها
وهُدک نخوردیم
وقتی به تماشای اعدامی ها
درصف های تماشا، قد می کشیدیم
جنازه ها
گذر دادند
پیش چشم هایمان
وَ،ما
شاعران شعرهای بی جانب
اجابت نمودیم
فرمان بیلبوردهای انرژی مثبت را
در میدان های عمومی شهر
با لبخند های مضحک خانوادگی
وَ
میل نبردیم به میهمانی
خود” های”خالی مان _ جهت صرف شربت ،شیرینی وشام ـ حضور بهم رساندیم
ودر تتاول خویش
تبدیل به لقمه های قابل شمارشی شدیم
که نفس جویدن
چگونه جویدن
حلوای عشق
از بخارنفس هامان متصاعد می کرد
آماده ی بوسیده شدن نبودیم
تازیانه خوردیم
شعرهایمان
هم
به پا نخاستند
حتی به احترام کاغذ
راوی های هُدک خورده ای شدیم
در تقویم سالیانه جعلی،ملی،جهانی
دامنگیر روزها
چنان که کبیسه نیز بی نصیب نماند
وشیک تر از همیشه
تن را تفویض کردیم به نیابت عشق
با این همه
من کاربر مناسب تقویم سالیانه نبودم
بودم
در روزرفاقت
تنگ می گرفتمت در آغوش
تا بی رفیق نماند
پست ارسالیت
آه، ای رفیق
سرجمعِ
مسئله :
آن
شعرهای به چاپ نرسیده ی
مشترک است
زمستان نود وپنج ( ویرایش اردیبهشت نود وشش)
