همه آنچه در طول نزدیک به یک قرن به دست آمده بود، و بایستی تعمیق و گسترش می یافت، به یکباره مورد یورش قوانین و حکومت الهی قرار گرفت.
راه های رفته دوباره بایستی از سر گرفته می شد. جامعه دچار دست اندازی بزرگ شد که تا هم اکنون نیز، خسارت آن را می‌پردازد و آخرین نمونه آن وضعیت خانم نسرین ستوده و سپیده قلیان است.
جامعه ما هم اکنون بایستی در تمامی عرصه ها، از حقوق اجتماعی تا اقتصاد، از زبان تا هنر و ادبیات و کلیت فرهنگ خود تجدید نظر کند.
ما ناگزیر هستیم این خشونت مردانه را بسان ویروسی از پیکر بیرون بریزیم. زنان خود چهل سال است که مستقیما این خسارت را می پردازند و برای حقوقشان تلاش می کنند. و خوشبختانه علیرغم همه سرکوب ها، خواب از چشم فرهنگ مردانه و زن ستیز اسلامی نیز ربوده اند.
جای تبریک های مکرر دارد، که به پشتوانه همین مبارزات، اکنون اعتراضات اجتماعی ما رنگ و بویی زنانه گرفته است، و کانون نویسندگان ایران در تبعید به سهم خود، این پرده از آوای تاریخی زنان را به همه زنان و به کل جامعه تبریک می گوید.
کانون نویسندگان
ایران در تبعید
۷ مارس ۲۰۱۹
