اینک گزارش دومین گام. اما پیش از آن بی مناسبت نیست که به فعالیت های جمهوری دایناسورها در فاصله ی این دو تلاش، اشاره ای داشته باشیم.
جمهوری اسلامی ایران از یک سو در مسیر نهادهای خودجوش مردمی برای کمک به سیلزدگان مانع ایجاد می کند و به دستگیری آنها می پردازد و از سوی دیگر نهادهای فاشیستی و سرکوبگر دست آموز خودش چون “الحشد و الشعبی” عراق و “فاطمیون” افغانستان و “حزب الله” لبنان را که بودجه ی پروار و مجهزکردن آنها از سفره ی همین مردم سیلزده دزدیده شده است را با سلاح و تجهیزات جنگی به مناطق سیلزده گسیل داشته تا مثلن به مردم کمک کند!
با کلاشینکف و تجهیزات جنگی چگونه می توان به مردم سیلزده یاری رساند؟ آیا قصد این است که برای مردم به جان آمده و به خود رها شده، به جای مرهم گذاشتن بر زخم هایشان، فضای رعب و وحشت ایجاد کرد تا فکر طغیان علیه جمهوری دایناسورها را از سر بدر کنند؟
واقعیت این است که جمهوری اسلامی ایران که می داند مردم ایران او را نمی خواهند و در اولین فرصت علیه اش طغیان می کنند، با این حرکات عقب مانده فقط بیم و هراس خود را از احتمال طغیان مردم به نمایش می گذارد. اما به قول عمار شاعر الجزایری:
هنگامی که مردمی اراده کنند که سرنوشت خود را خود به دست گیرند
آنگاه شب ناگزیر است تسلیم صبح شود
و زنجیرها ناگزیرند پاره شدن را بپذیرند
* * *
عصر روزهای جمعه و شنبه ۱۲ و ۱۳ اپریل، کمیته ی موقت کمک به سیلزدگان ایران در مکان پلازای ایرانیان چادری بر پا کرد و از ساعت ۵ عصر تا ۸ شب کمک های نقدی و غیر نقدی ایرانیان را جمع آوری کرد. در روز جمعه ۱۲ آپریل مردم ۶۱۵$ کمک نقدی و مقدار قابل توجهی پتو، لباس وکفش بچگانه، زنانه و مردانه آوردند.
روز دوم، شنبه ۱۳ اپریل 890$ کمک نقدی جمع شد، و اما لباس و کفش و پتو به قدری آوردند که انبار کردن آنها برای ما به معضلی تبدیل شد. در آن عصر بیش از ده بار دو ماشین در مسیر پلازا و انبار رفت و آمد کردند تا اجناس غیرنقدی مردم را جابجا کنند. کمیته موقت از یکایک ایرانیانی که به دعوت ما جواب مثبت دادند و کمک های نقدی و غیرنقدی خود را برای کمک به سیلزدگان به دست ما رساندند سپاسگزاری می کند.
بعد از جمع کردن چادر در عصر شنبه، افرادی از طریق تلفن اعلام شده با یکی از اعضای کمیته تماس گرفتند و ابراز علاقه کردند که اجناس غیرنقدی خود را به دست کمیته برسانند. در میان افرادی که تماس گرفتند، پیرمردی ۹۰ ساله با بغضی در گلو و التماس گونه اصرار داشت که کمک های غیر نقدی اش برای سیلزدگان پذیرفته شود. اما محدودیت جا و امکانات ما در شرایط فعلی امکان جمع آوری کمک های غیر نقدی بیشتر نمی داد؛ به همین جهت به مردم علاقمند به کمک های غیرنقدی گفته شد که فعلن دست نگهدارند تا ما آنچه را که جمع آوری کرده ایم به دست مردم برسانیم؛ بعد اگر امکان داشتیم دوباره اعلام می کنیم.
ما در کمیته ی موقت کمک به سیلزدگان، تصمیماتمان را بطور شورایی می گیریم. دستمایه ی کارمان صداقتمان است. یقین داریم که این جا و آنجا نقص هایی در کارمان هست که در طول حرکت می آموزیم و آموخته هامان را برای جلو رفتن به کار می بندیم. مگر نه این که تنها پایی به سنگ نمی خورد که راه نمی رود!؟ در این مسیر به نق زدن های آنهایی که فقط نق می زنند وقعی نمی نهیم و به قول نیمای بزرگ:
آنکه تیمار می دارد مرا
کار من است
ضمن سپاس از همه ی عزیزانی که در این راه همراه ما بودند، در اطلاعیه های بعدی همگان را از گام های آتی و نتایج فعالیت هایمان آگاه خواهیم کرد.
کمیته موقت کمک به سیلزدگان ایران- تورنتو
