پاسخ به ۴ پرسش شهروند
حسن اعتمادی- کنشگر سیاسی- از اعضای کمیته حمایت از بیانیه تکمیلی ۱۴ کنشگر سیاسی و مدنی
مبارزات اخیر مردم ایران در بیش از صد شهر علیه رژیم جمهوری اسلامی را چگونه ارزیابی می کنید؟
این مبارزات اگر چه به بهانه اعتراض به افزایش قیمت بنزین آغاز شد، اما به سرعت به جنبش اعتراضی علیه کلیت نظام تبدیل شد و برای نخستین بار مردم با شعارهایی علیه رهبر و رئیس جمهور و کل نظام مذهبی حاکم، مخالفت خود را نسبت به رژیم نشان دادند.
تفاوت این دور از مبارزات با گونه های پیشین چیست، و چرا به نظر می رسد که بیشتر امیدوارانه است؟
این بار نیروی اصلی معترضین اقشار فرودست و حاشیه نشینان جامعه هستند اگر چه نقش زنان و جوانان تحصیل کرده دانشگاهی نیز در بین آنان کاملا مشهود است که به یک معنا نمایندگانی از طبقه متوسط جامعه را تشکیل می دهند. اما این طبقه مانند سال ۸۸ حضور فعالی در این جنبش نداشت. اهمیت حضور اقشار پایینی جامعه در این جنبش، به پیگیر بودن آنان در ادامه مبارزه ای است که بدین ترتیب شروع شده است. آنها آمده اند تا حق خود را بگیرند و تا آن زمان از پا نخواهند نشست. به قولی آنها دیگر بجز زنجیر های پا و دستشان چیز دیگری برای از دست دادن ندارند.
به نظر شما ایرانیان بیرون کشور علاوه بر تظاهرات خیابانی چه کمک هایی می توانند به مردم ایران در مبارزه آنها برای احقاق حقوقشان از نظام جمهوری اسلامی بکنند؟
ایرانیان خارج از کشور با سازماندهی خود و تبدیل شدن به یک نیروی متمرکز قدرتمند در خارج از کشور و با پشتیبانی از مبارزات آنان و کوشش برای آزادی زندانیان سیاسی و جلب حمایت سازمان های مدافع حقوق بشر و نمایندگی دولت های غربی و مراجعه به نمایندگی سازمان ملل و جمع آوری کمک های مالی می توانند موجب تقویت روحیه و مقاومت آنان شوند.
نقش و وظیفه نیروهای اپوزیسیون ایرانی در خارج و داخل کشور در این برهه حساس چیست؟
نیروهای سیاسی با محور قرار دادن مطالبات مردم ایران و اصول دموکراسی در داخل و خارج از کشور می توانند در تقویت این مبارزه نقشی حیاتی داشته باشند.
گذر از کلیت نظام، باور به اصول دموکراسی و جدایی هر گونه مذهب و ایدئولوژی از حکومت و تشکیل مجلس موسسان و تدوین یک قانون اساسی مدرن و سکولار و برگزاری انتخابات آزاد با حضور احزاب سیاسی چپ و راست و میانه، ارزش هایی است که می تواند تمامی این نیرو ها را متحد سازد.
