از مجموعه تا بر جانان…
برافروز آتش!..
برافروز آتش که سرما گریزد
شب تیره از ملک دارا گریزد
به ایمان چراغان کنیم آشیان را
که تا ظلمت شام یلدا گریزد
بزن تیشه بر فرق دیو سیاهی
که این دشمنِ نورِ فردا گریزد
نشاید که گردیم تسلیم دیوان
مبادا که از ما اهورا گریزد
گر این اژدها مهر ما را ببلعد
امید سحر از شب ما گریزد
بزن طبل و فریاد کن با دف و کف
که آن اژدها زین صداها گریزد
چو “راهی” خورشید گردیم، بی شک
سپاه سیاهی به بیجا گریزد
=============================
“بیگاه شد، بیگاه شد
خورشید اندر چاه شد” *
در چاهِ کام ِ اژدها
در ظلمتِ بدخواه شد
حان و دلِ آزادگان،
پُر درد شد، پُر آه شد
شوری کنید ای عاشقان
طبلی زنیذ ای همرهان
با طبل ها غوغا کنید
بانگی کنید ای عاشقان
صد بانگ را صدها کنید
باشد ز کام اژدها
گردد رها خورشیدمان
یکباره نورافشان شود،
بر آسمان و آستان!
ای رُستَـمان آریا
از هفتخوان اژدها،
آخر چرا پروا کنیم؟
با تیغ نور شب شکن
این اژدهای خسته را
بی جان و دست و پا کنیم!
ای راهیانِ راهِ نور!
تاریخ سازان غیور!
ظلمت پرستان را به گور
آرید با شورِ شعور
جان بیقراری می‌کند،
– امّا چه غم تا عشق یاری می‌کند –
تا بر دمد یک روز نو
با سور و شور و عشق و نور،
شب زنده داری می کند،
شب را فراری می کند
تا نور آید در ظهور
مهر درخشان باز هم
با روز نو، با روی نو
بر عاشقانِ شب شکن
تابنده چون رخساره‌ی جانان شود
اهریمنِ تاریک رو
در چاه خود پنهان شود
یلدای تاریکی دگر
افسانه‌ی دستان شود
————–
*مصرع از مولانا جلال الدین محمد بلخی
چه آمد بر سرِ خورشید؟ …
شب یلدای بس زشتی
فکنده سایه‌ی سنگین و سردش را
به روی شهرِ تابانم
چه غمگین و پریشانم
به سوگ مهر،
آذرگاه قلبم رو به خاموشی‌ست
و تنها کورسویی بی رمق باقی‌ست؛
نمی‌خواهم، نمی‌تابم
من این یلدای سنگین را
نمی‌تابم من این تاریکروزی را
یاران! همتی،
باز آوریم آن مهرِ روشن را
هلا، ای یاورِ خورشید!
ای نور اهورایی!
بزن بر طبل، غوغا کن!
