«تقدیم به دامان پاک پسران آفتاب»
همزاد من
پروانه ی زخمی ی دلم
در پیله ی تنهایی
چشم خونبار و دم گرم ترا
می جوید.
سحر ماه
رایحه ی گل شب بو را
مشام راه
و شهد دامان پاک و
طنین آوایت
به دست مهربان باد
پاگیرم کرده است.
فرداى فیروزه اى
زنى در منست
که در برزخ ِهستى
درگیر شده
گاه سرخوش و شادمان
چون رنگین کمان ِ خیال پرمی کشد
و دگر دیسى ی رنگهاى
طلائى و سبز و بنفش را
در گذر زمان و گزاره ی تاریخ
رصد می کند
وگاه تلخ و ابرى
در خشم ِ توفان و گرداب عواطف ِ پنهان
چنان سخت مى غرد و می بارد
شاید
دریاى شور شیرین شود
که دیروز تلاش ِ اهل ِ قلم
رسا کردن ِ صدا و سخن
امروزحذف ِ اندیشه و صدا
نمک به کهنه زخم ِ تو و من
دیروز خانه، فرزند
بوسه و مدرسه
امروز کودک ِ بى نام
خیابان، وسوسه
دیروز نان وکار
بخشى از فرهنگ
امروز غارت ِ نان
به حیله و نیرنگ
پس
در برکه ى اندیشه های زلال ِ پاسارگاد
ذهن و عین را به یگانگى ی جان و تن
و تاریخ طلائى ی فردا را
فیروزه اى مى بیند
و شب
در صلح ِ کامل از خویشتن تا کیهان
و تسلیح خود آگاه ِ داد بر بیداد
برّا و بى غش
در نیام ِ سخت و سربى ی خویش
آرام می گیرد
