صلح بین اسرائیل و امارات عربی متحده، زنگ شروع شمارس معکوس سرنگونی رژیم جهل و جور و فساد جمهوری اسلامی ایران را در جهان و بخصوص در منطقه خاورمیانه به صدا درآورد.
این قرارداد صلح که مدتی نسبتا طولانی پس از قرارداد صلح مصر و اردن با اسرائیل به امضا رسید، نشانه ای از تحول فکری و فرهنگی جوامع عرب منطقه است که بالاخره به این واقعیت پی بردند که تنها در سایه صلح و آرامش و همزیستی مسالمت آمیز می توان به اهداف بشردوستانه و درخور مقام بشر دست یافت.
حال می توان به این امید دل بست که این قرارداد صلح مقدمه ای برای صلح گسترده تر همه کشورهای عربی منطقه از جمله فلسطین با اسرائیل بشود.
نتیجه اجتناب ناپذیر صلح اسرائیل با همه کشورهای عرب از جمله فلسطین موجب انزوای بیشتر رژیم ایران در منطقه و جهان و در نهایت باعث سرنگونی این رژیم خواهد شد.
این رژیم که بر پایه خونریزی و کشتار بهترین فرزندان ایران بر کشور مسلط شد، ادامه حیاتش را نیز در عداوت، مجادله، کشت و کشتار، تفریط منابع ملی کشور و چپاول و غارت بیت المال و هر آنچه که موجب انزوای بیشتر کشور و تحقیر مردم ایران بشود بنا نهاد، و در این طریق از هیچ عمل منافی و منابع اقتصادی، فرهنگی و حیثیت بین المللی کشور دریغ ننمود.
این رژیم از آغاز استیلای نامشروعش بر سرزمین ایران نوعی سیاست ضد ایران و فرهنگ ایرانی در پیش گرفت و در این راه تا آنجا پیش رفت که رهبران فاسد آن حتی از بیان نام ایران و دستاوردهای گذشته اش پرهیز می کنند.
سیاست خفقان فرهنگی در داخل کشور موجب شد که جوانان این کشور به انزوا و گوشه گیری و مآلا اعتیاد و نوعی عرفان خیالبافانه روی آورند و یا به خارج از کشور بگریزند و در محیط آزاد خارج کشور به پیشرفت هایی نائل آیند که موجب غبطه و حسد همه جهانیان بشود. حال اگر ایران محیط مناسبی برای پیشرفت می بود و این جوانان در کشور می ماندند و یا پس از رهایی ایران از یوغ این رژیم فاسد، به ایران برگردند، چه تصویری از ایران را می توان در ذهن ترسیم نمود.
سیاست فشار و خفقان در داخل، ایران را در زمره ۱۰ کشور کشور غمگین جهان قرار داد. درجه غمگینی، بیگانگی و ناامیدی مردم ایران تا این حد هیچگاه سابقه نداشت و این در حالی است که رژیم ملایان همچنان بر تحمیل حجاب بر زنان و تلقین یک محیط عاشورایی و عزادار بر تمام کشور اصرار می ورزد و در این راه از هیچ کوششی دریغ نمی ورزد.
رژیم ایران در سیاست خارجی تمام نیرویش را مصروف برنامه هایی نمود که تماما انحرافی و مبتنی بر اعتقادات بی اساس است.
این کشور منافع حیاتی و نیروی مولد خود را فدای آزادی فلسطین و تمامیت ارضی سوریه نمود و با دخالت در کشورهای همجوار و حمایت مالی و نیروی انسانی گروه های تروریستی منطقه، درصدد بسط نفوذ غیرملی خود در منطقه برآمد و این در حالی است که هیچگاه از خود نپرسید که با وجود این همه کشورهای اسلامی درجهان و بخصوص کشورهای عرب در همسایگی اش، چرا ایران باید چنین بهای گزافی را برای آزادی فلسطین و یا تمامیت ارضی سوریه بپردازد؟!
متاسفانه به عوض این همه فداکاری نابخردانه برای هدفی غیر ملی و میهنی هیچ کشور عربی، دوست و حامی ایران نشد و این سیاست غلط به عکس بیشتر موجب دشمنی اعراب و اتحاد آنها علیه ایران شد زیرا به حکایت تاریخ تنها دشمن غیرقابل انکار ایران و فرهنگ ایرانی همواره اعراب بوده و بس!
شروع روند صلح اسرائیل با کشورهای عرب به انضمام فلسطین و ادامه این روند تنها راه انزوای مطلق ایران در صحنه بین الملل و خفقان این رژیم غیر مردمی در داخل کشور خواهد شد. به امید آن روزی که چنین بشود و با سرنگونی رژیم جهل وجور و فساد ایران، مردم کشور به هویت فرهنگی و بین المللی درخور خود دست یابند و بر پایه صلح و دوستی با همه ی کشورهای جهان بدون قید انحصار به انضمام کشورهای عرب، اسرائیل و فلسطین به همزیستی مسالمت آمیز ادامه دهند.
سپتامبر ۲۰۳۰- کانادا- تورنتو
