من

عاشق توانایی‌های توام

و فروتنی‌ات

           در نهایتِ قدرت

آنگاه که با اسلحه‌ی پُر

                      خواهش می‌کنی!

تو عاشق پهلوانی‌های منی

                        در برهوتِ عشق

و رجزخوانی‌هایم

                      در نهایتِ شک

آنگاه که با دستِ خالی

                           شلیک می‌کنم!

تو می‌دانی

که من از میان سد‌های‌ حسودِ سمج

و دیوارهای بد ذاتِ زشت

چگونه رسیده‌ام

به این کشف‌های مشعشعِ رنگین. . . در بیابان

و این پیروزی ایستاده در توفان!

و اکنون

که نابغه‌ای شده‌ام در انکار ترس

عریانم

         مانندِ همه‌ی راستگو‌ها

                                     عریان . . .

تو از صدای من فهمیدی

که این بنا دارد می‌لرزد

                          به حدِ پاشیدن

و در نگاهِ من دیدی

که این دریا دارد خسیس می‌شود

                                      به حدِ خشکیدن

و شنیدی . . . بنگ!!!

                       که اتومبیلم را کوباندم

                        به تهِ تخیلاتِ آن دره!

تو دیدی مرا

که آنگاه که قهرم با خود

چه می‌کنم با دره!

                       نگذار نگذار

                       اینگونه برانم . . .

نوازش تو

تلاطم مرا مهارمی‌کند

ببین که نوازشت

چه حکیمانه کار می‌کند

                              نگذار

                             که بیرحمانه خود را

                             به دادگاهِ خویش بخوانم!

. . .

آیا هنوز هر پگاه

منتظری که از دور. . . صدا کنم ترا ؟