از همیلتون تا سازمان ملل
صبا قهاری را یادتان هست؟ در شهروند چند ماه پیش از این دختر جوان اهل همیلتون که در سال آخر دبیرستان به نمایندگی از کانادا به نیویورک رفته بود تا در سازمان ملل علیه نابرابری زنان سخن بگوید گفته بودیم. صبا چند وقت پیش دوباره به سازمان ملل رفته بود تا گروه «چون که من دخترم» ( Because I am a Girl) را نمایندگی کند و این بار وزیر مسئول وضعیت زنان در کابینهی کانادا هم همراهش بود. البته او دیگر دانشآموز نیست و اکنون در دانشگاه وسترن انتاریوی لندن، علم و ژنتیک میخواند. صبا چند وقت پیش در دفتر شهروند حاضر شد و ما پای صحبتهایش نشستیم که خلاصهای از آنها را اینجا تقدیمتان میکنیم:
آرش عزیزی
در مورد خودش:
متولد سال ۱۹۹۲ هستم و اولین بار در تابستان ۲۰۰۹ در زمان اعتراضات به ایران رفتم. وضعیت زندگی اقوامم را دیدم و خودم هم مجبور بودم «روسری» سر کنم. به عنوان دختر حق انتخاب نداشتم اما پسرها داشتند. این بود که توجهم به مساله جلب شد و به کانادا که برگشتم به سازمان «چون دختر هستم» پیوستم.
در مورد سازمان مطبوعش:
این سازمان به دخترها قدرت میدهد برای خود تصمیم بگیرند و برای حقوقشان بجنگند. من خیلی در مورد حقوق کودکان و سایر مسائلی که دختران در سراسر دنیا با آن روبرو هستند آشنا شدم. از طریق «دفتر سخنگویان دختر» این سازمان به فعالیتهایم ادامه دادم.
در مارس ۲۰۱۰ قرار بود ۲ دختر را انتخاب کنند. باید میرفتی و سخنرانی میکردی و من انتخاب شدم. بعد کارگاههایی داشتیم در زمینهی سخنرانی عمومی و در مورد سرکوب و ستم. بعد رفتم و موفق شدم در کنفرانس کمیسیون «وضعیت زنان» در سازمان ملل (در نیویورک) شرکت کنم. در گروه ما دخترهایی از استرالیا و آمریکا هم بودند و فشار آوردیم که روزی به عنوان روز جهانی دختران به رسمیت شناخته شود.
دفعهی دوم در اکتبر ۲۰۱۱ یک نفر از بچهها ویزا نگرفته بود و آخرین لحظه من انتخاب شدم و به جای او رفتم. این دفعه برای اعلام همان «روز جهانی دختر» بود که با رای مجمع عمومی تصویب شد و از این به بعد هر سال در ۱۱ اکتبر به رسمیت شناخته میشود.
در سازمان ملل:
بسیار هیجانزده بودم. نمایندگان مختلف از کشورهای مختلف را دیدم و بحثهای مختلفی راجع به مسائل زنان و دخترها بود. چگونگی رسیدن به اهداف توسعهی هزاره در کشورهای مختلف از موضوعات اصلی صحبت بود. برایم تجربهی بزرگی بود.
روز جهانی دختر، ۱۱ اکتبر:
این خیلی ساده روزی است برای به یاد آوردن قدرتبخشی به دختران و تضمین اینکه دولتها دست به اعمالی میزنند که به پیشرفت دخترها و رسیدن به برابری جنسیتی بیانجامد.
در مورد وضعیت سرکوب زنان در جهان و علت آن:
دلیلی اصلی این است که در بیشتر کشورها دختر بودن چیز خوبی دانسته نمیشود. پسران بیشتری به مدرسه میروند و فرصتهای شغلی بیشتری برای پسرها هست. داشتم مستندی راجع به کامبوج میدیدم که نشان میداد چطور دخترانشان را میکشند. تبعیض علیه دخترها بسیار است. باید در خانه بمانند و کارهای خانه را انجام بدهند. سوءتغذیه دارند…خلاصه دخترها گاهی نامرئی هستند و اصلا دیده نمیشوند.
راه پیشروی:
واقعیات و آمار نشان میدهد که اگر روی دخترها سرمایهگذاری شود، آن دخترها در جامعهشان سرمایهگذاری میکنند. آمار نشان میدهد که بین افراد با سطح تحصیلات برابر، دختران و زنان بیشتر روی خانوادهشان سرمایهگذاری میکنند.
چه باید کرد:
هر کس باید چیزی را که راجع به آن شور و شوق دارد پیدا کند و بخشی از آن باشد. نباید فقط ایستاد و نگاه کرد. باید تفاوتی ایجاد کرد. باید دنبال آنچه آدم میخواهد برود. هر نوع فعالیتی مفید است.
میتوان باشگاهی در مدرسه ایجاد کرد. ایجاد آگاهی کرد، اطلاعات ارائه داد، جلساتی برای جمعآوری کمک مالی برگزار کرد، به دفتر سخنگویان سازمان «چون من دخترم» پیوست. این سازمان دختران را گرد هم میآورد. بچهها «شوراهای عملیاتی جوانان» را تشکیل میدهند و روی مسائل مختلف فعالیت میکنند. ما تشویق میکنیم که برنامههای جدید دولتی ایجاد شود که روی دخترها سرمایهگذاری شود، برای آموزش و برای فرصتسازی. تا دخترها بتوانند شغل پیدا کنند و آموزش ببینند.
هر کس قدرت ایجاد تغییر را دارد. اگر میخواهی جهان را تغییر دهی باید یک قدم کوچک در این راه برداری. یک قدم به سوی برابری جنسیتی!
در مورد برنامهاش برای آینده:
میخواهم روزی دندانپزشک بشوم و با «دندانپزشکان بدون مرز» در جهان در حال توسعه کار کنم.