جناب آقای استفن هارپر
نخست وزیر محترم کانادا
اتاوا
جناب آقای نخست وزیر
اینجانب درباره تحولات اخیر سیاسی در ارتباط با برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران این نامه را می نویسم. مایلم که مجدداً از تصمیم دولت کانادا در مورد برقراری تحریم های اقتصادی علیه رژیم جمهوری اسلامی به منظور وادار کردن این رژیم به انصراف از ادامه غنی سازی اورانیوم تأکید کنم.
ضروری است که جمهوری اسلامی ایران از قوانین بین المللی تبعیت کرده و معتقدم که برای اینکه تحریم ها موثر واقع شوند زمان کافی نیاز است. کما اینکه تحریم های اقتصادی در آفریقای جنوبی _ میانمار و اخیراً در کره شمالی در طی زمان تاثیرگذار بودند.
در حالی که تحریم های هدفمند اثرات مثبتی را در درازمدت به بار خواهد آورد ولی هم اکنون عامه مردم به علت کاهش شدید ظرفیت های اقتصادی با دشواری مواجه هستند. به عنوان مثال، کاهش شدید ارزش پول ایران هزینه زندگی دانشجویان ایرانی در خارج از کشور را به دو برابر افزایش داده است. بازنشستگانی که در خارج از ایران زندگی می کنند مستمری ماهانه شان به نصف کاهش یافته است.
ضروری است که اقداماتی معمول گردد تا دشواری های زندگی روزمره ایرانیان که تحت ستم این رژیم سختی ها کشیده اند به حداقل ممکن کاهش یابد. اینجانب امیدوار است که دولت کانادا کوشش های خود را به منظور حل صلح آمیز این معضل به عمل آورد. از توجه جنابعالی به این موضوع حساس قدردانی می کنم.
ارادتمند
رضا مریدی
نماینده پارلمان انتاریو (ریچموندهیل)
شما در این سی و چند سالی که جمهوری اسلامی بدون وقفه کشته، زندان کرده، تجاوز کرده، سر به نیست کرده، مغزهای متفکر ایرانی را که سرمایه های واقعی آن مملکت هستند فراری داده ازمملکت، قراردادهای ترکمانچایی بسته و سرمایه های ملی را به باد داده و می دهد چرا چیزی نگفته اید؟ این چه فرهنگی ست که تا به جمهوری اسلامی گفته می شود چشمت زیر ابروست فوری ما اشک تمساح می ریزیم که وای مصیبتا مردم بهشان فشار می آید. مگر در طول این سی و چند سال و همین حالا آنهایی که زندانند، در بدر کوه و کمرند بهشان فشار نیامده؟ مگر این ها مردم نیستند؟ مگر مردم باید چه شکلی باشند که از نظر شما مردم بشوند؟ به جای شعارهای تو خالی لطفا حرف حساب بزنید. باید دست روی دست گذاشت و همین طور تماشا کرد تا جمهوری اسلامی هر زوری که می خواهد بگوید؟ تا حالا فقط به مردم ایران زور می گفت حالا شاخ و شانه برای دنیا می کشد. راستش این از پر زوری جهموری اسلامی
. نیست، از بی عرضگی اپوزیسیون جمهوری اسلامی ست که می خواهد هم از آخور بخورد هم از توبره
!کوسه و ریش پهن میفرماید!
محاصرۀ اقتصادی اعلان جنگ علیه مردم زحمتکش است ونه حکومت
چه به مردم گرسنگی بدهیم و چه گلوله هردو از یک سنخ است
یکی نرم نرمک میکشد و دیگری در یک دم آنها را راحت میکند