هر روز که می گذرد جنایات رژیم بشار اسد در سوریه، با پشتیبانی همه جانبه و همدستی حکومت آخوندی حاکم بر میهن ما، ابعادی تازه می یابد و با سرعت و به بهای جان دهها هزار انسان بی دفاع و بی خانمانی صدها هزار دیگر مراحل اعمال خشونت، سرکوب، جنایت، کشتار، قتل عام، نسل کشی و… یکی پس از دیگری با سرعت پشت سر گذاشته می شوند و به نظر نمی آید که جنون خونریزی و آدم کشی بشار اسد و شرکاء را جز سقوط پایانی باشد.
آنچه که به دلخراشی این فاجعه بزرگ انسانی می افزاید، ناتوانی و ناکارآمدی نهادهای بین المللی و منطقه ای از جمله سازمان ملل و اتحادیه عرب از یک سو، و بی عملی و مماشات تماشاگرانه ی کشورهای قدرتمندی است که وقتی از کشوری مانند لیبی بوی نفت به مشامشان رسید، همه زرادخانه نیروهای متحد خود (ناتو) را علیه حاکم خودکامه آن بسیج کردند، اما در مورد سوریه که پای دفاع از جان و امنیت مردمی آزاده و بی نهایت شجاع در میان است حاضر نیستند گامی فراتر از محکوم کردن کشتار و لفاظی های بی خاصیت بردارند.
تظاهرات مردم سوریه
در حالی که کشتار روزانه مردم در شهرهای سوریه و بمباران زمینی و هوایی خانه و زندگی آنان در روندی تصاعدی افزایش می یابد و شمار کشته شدگان که تا دو ماه پیش میانگین روزانه آن حدود ۴۰-۳۰ نفر بود به بیش از ۱۰۰ نفر رسیده، اخضر ابراهیمی، جانشین کوفی عنان و نماینده سازمان ملل و اتحادیه عرب برای سوریه، در مجمع عمومی سازمان ملل می گوید: «آمار کشته شدگان در سوریه بسیار بالا و فاجعه بار است». هم زمان، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نیز خبر از افزایش تصاعدی شمار پناهجویان می دهد. در حالی که از آغاز اعتراضات مردمی در ماه مارس ۲۰۱۱، شمار پناهجویان حدود ۲۳۵ هزار نفر (میانگین ۱۵ هزار نفر در هر ماه) بوده، در ماه اوت این شمار چندین برابر افزایش یافته است: «بیش از ۱۰۰ هزار پناهجو در ماه اوت از سوریه به کشورهای همسایه گریخته اند».
این ناتوانی و ناکارآمدی نهادهای بین المللی و منطقه ای و بی عملی و مماشات کشورهای قدرتمند نسبت به کشتار روزانه مردم شجاع سوریه چنان تلخ و گزنده و دور از شأن انسان قرن بیست و یکم است که هیچ کلامی برای بیان آن رسا نیست. یکی از اعضای ارتش آزاد سوریه در این مورد می گوید: «ما هیچ وقت فراموش نخواهیم کرد که کمکی به ما نشد. ما هیچگاه فراموش نخواهیم کرد که هیچ کس به ما کمک نکرد و تاریخ را با خون خود نوشتیم».
تلخکامی مردمی که دنیا آنها را به حال خود رها کرده تا به وسیله رژیمی جنایتکار و حامیان جنایتکارترش کشتار شوند و خانه و زندگی شان بمباران گردد، منحصر به آنچه که از زبان عضو ارتش آزاد سوریه نقل شد نیست. نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران عضو در “کانون نویسندگان سوریه”، “تشکل هنرمندان و مبدعین برای آزادی سوریه” و “کانون روزنامه نگاران سوریه” نیز در بیانیه ای تلخ و غم انگیز مردم کشورهای عرب و ایران را مخاطب قرارداده و عدم حمایت موثر و بی عملی آنان را نکوهش کرده اند. در بخشی از این بیانیه آمده است: «با پریشانی و خشم بدین وسیله تمامی نیروهای مردمی و وجدان های بیدار درکشورهای عربی را مخاطب قرارداده و از آنها انتظار داریم به هرشکل و ازطریق تشکل ها و سازمان های مردمی، کانون های نویسندگان، هنرمندان، روزنامه نگاران، پزشکان و حقوقدانان و تمامی آنان که به گونه ای خود را بیانگر آرمان های ملی و مردمی می دانند، نسبت به یاری به مردم مبارز سوریه که به صورت روزانه در معرض نسل کشی و کشتارهای دسته جمعی قرار دارند برخیزند».
از فحوای بیانیه برمی آید که شمار “وجدان های بیدار” درکشورهای عرب آنقدر نبوده که حمایتی موثر از قیام دلاورانه مردم سوریه انجام داده باشد: «به این امید برای شما می نویسیم تا شما نیز به وظیفه خود برای دعوت مردم عرب به تظاهرات خیابانی و اعتراض به کشتار مردم سوریه اقدام نمایید. مردمی که توسط رژِیم “ال اسد” و در برابر دیدگان جهانیان به خاک و خون و نابودی گرفتار شده، اما اقدامی برای نجات آنها صورت نمی گیرد. امیدواریم شما که در اندیشه، ادبیات، هنر و بیان هم تبار ما هستید، پشتیبان مردم غمزده و سوگوار ما باشید چرا که برای توصیف جرایم هولناک جنایتکاران رژیم حاکم درحق مردم هیچ واژه ای در فرهنگ های لغت نمی توان پیدا کرد».
بیانیه نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران سوریه به نکته مهم و حساسی اشاره می کند و آن شرکاء یا آمران جنایت های رژیم بشار اسد است: «باید به صراحت بگوییم که توطئه علیه مردم سوریه، توسط رژیم اسد به تنهایی صورت نمی گیرد. شرکای جرم این جنایت ها بدون شک رژیم حاکم بر ایران و حکومت روسیه هستند. این دو، با پول، اسلحه، مهمات و تمامی آنچه قاتلان و جنایتکاران بدان نیاز دارند از رژیم حاکم بر سوریه پشتیبانی می نمایند… در هنگامه ای که روس ها سه بار حق حمایت از مردم سوریه را در شورای امنیت وتو نمودند، رژیم ایران به طورکامل هزینه جنگ علیه مردم را تأمین نموده و ضمن پشتیبانی سیاسی از رژیم اسد، هزینه مالی تأمین سلاح ها را به روسیه پرداخت نمودند».
نکته مهم دیگری که بیانیه برآن انگشت می گذارد، دست نشاندگی رژیم جنایتکار بشار اسد است:«حکام ایران که در واقع امر اراده سیاسی خود را بر سه پایتخت عربی یعنی بغداد، بیروت و دمشق تحمیل نموده اند، اینک خود گرداننده آلت قتاله رژیم در سوریه هستند». بیانیه این نکته را توضیح نمی دهد که هزینه “تحمیل اراده سیاسی” و تبدیل شدن به ” گرداننده آلت قتاله” با دزدی از سفره های مردم به فقرکشیده شده ایران تأمین می شود.
در فراز پایانی بیانیه، روی سخن با ما مردم ایران است. مایی که با سرکوب پذیری و عقب نشینی مان در برابر ولی مطلقه فقیه خواه ناخواه سهمی نه چندان کوچک از مسئولیت در کشتار جنایتکارانه مردم سوریه برعهده داریم. مایی که موجب این توهم در سیدعلی خامنه ای شده ایم که نتیجه سرکوب، اگر درآن از هیچ جنایتی ابا نشود، می تواند موفقیت آمیز باشد. برای پی بردن به این مسئولیت توجه به این نکته ضروری است که اگر حمایت های حکومت آخوندی نبود، رژیم بشار اسد حداکثر بیش از دو ـ سه ماه دوام نمی آورد و شمار کشته شدگان مردم سوریه از کشته شدگان تونس و مصر ـ حداکثر ۱۰۰۰ نفر ـ فراتر نمی رفت. دراین مورد، بیانیه با مهربانی و بزرگواری حساب مردم ایران را از حساب حکومت آخوندی جدا می کند و می نویسد: «همزمان با محکوم نمودن سیاست های رسمی [حکومت] ایران در قبال سوریه، نباید انقلاب جوانان ایرانی به همراهی جنبش سبز در ایران را ازیاد ببریم. مردم آزاده ایران همراه و همیار ما در راه مبارزه برای آزادی هستند. از آنان انتظار داریم برای یاری مردم سوریه، در چارچوب آرمان های والای انسانی خود بپاخیزند».
و سرانجام، بیانیه نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران سوریه با این عبارات به پایان می رسد که: «انتظار می رود خطاب به رژیم حاکم بر ایران بگویید: به نام ایرانیان، مردم سوریه را نکشید»!
* شهباز نخعی نویسنده در حوزه ی مسائل سیاسی، ساکن اروپا و از همکاران شهروند است.
