در حالی که تا همین یکی دو هفته پیش، منابع مختلف شمار کشته شدگان قیام مردم مردم شجاع و استوار سوریه را ۴۴ تا ۴۶ هزار نفر اعلام می کردند، آخرین گزارش سازمان ملل متحد این شمار را بیش از ۶۰ هزار نفر می داند و مشخص نمی کند که این تفاوت ۱۴ یا ۱۶ هزار نفری ناشی از خطای آمارهای قبلی است یا این که در همین چند روز اخیر این تعداد از افراد قربانی خیره سری و جنایتکاری یک دیکتاتور وابسته به حمایت دیکتاتوری جنایتکارتر از خودش شده اند.
روز یکشنبه ۶ ژانویه، پس از بیش از ۶ ماه وقفه در ظاهر شدن و سخنرانی در مجامع عمومی، بشار اسد به یک سخنرانی پرداخت که محتوا ـ یا بی محتوایی ـ ی آن بار دیگر موجب حیرت فراوان شد. حیرت از این که یک دیکتاتوردر برج عاج نشسته و بریده از واقعیت های جامعه، تا چه حد می تواند برای مردم ـ و حتی خودش ـ زیانبار و خطرناک باشد.
سوریه همچنان در آتش و خون است
فزون براین، رفتار و گفتار بشار اسد یکبار دیگر ثابت می کند که دیکتاتورها از سرنوشت یکدیگرعبرت نمی گیرند وگرنه بشار اسد نمونه ای حاضر در گذشته نزدیک، معمر قذافی، دیکتاتور لیبی را برای عبرت گرفتن در برابر چشمان خود دارد.
در سخنرانی روز ۶ ژانویه، بشار اسد (نقل از بی بی سی فارسی) گفت: «تا وقتی حتی یک “تروریست” در سوریه باقی است، مقابله با تروریسم را متوقف نخواهد کرد». بشار اسد همچنین نظر خود را درباره “راه حل سیاسی” بحران سوریه توضیح داد و گفت طرح پیشنهادی اش افزون بر یک کنفرانس گفتگوی ملی، شامل برگزاری همه پرسی درباره میثاق ملی نیز هست. اصول طرح پیشنهادی بشار اسد عبارتند از:
ـ قدرت های بیرونی مسلح کردن آنچه را او “گروه های تروریستی” خواند متوقف کنند.
ـ پس از آن، ارتش عملیات نظامی را متوقف ولی حق دفاع از منافع کشور را همچنان حفظ می کند.
جلد شهروند ۱۴۲۰ مورخ ۱۰ ژانویه ۲۰۱۳
ـ بعد، دولت با افرادی که او “احزاب سیاسی و شخصیت های سوری” خواند، ارتباط می گیرد تا در کنفرانسی برای گفتگوی ملی مشارکت کنند.
ـ در این کنفرانس تلاش خواهد شد تا میثاق ملی تدوین شود، این میثاق به همه پرسی گذاشته می شود و زمینه ساز انتخابات پارلمان و تشکیل یک دولت جدید است.
بشار اسد پس از ارائه این پیشنهادات نبوغ آمیز به ملتی که در درگیری ها برای برکناری او و نظام دیکتاتوری تک حزبی اش تاکنون بیش از ۶۰ هزار قربانی داده اند و شعار اصلی شان از هفته های اول قیام: «الشعب یرید اسقاط النظام»، (مردم سقوط نظام را می خواهند) بوده، در نقش یک صاحب نظر علوم سیاسی به تحلیل و بررسی محتوای قیام مردم سوریه پرداخت و گفت: «حرکت مخالفان دولت سوریه یک انقلاب نیست [زیرا] هر انقلابی رهبر لازم دارد. چه کسی رهبر این انقلاب است؟»!
پس از این تجزیه و تحلیل درخشان ـ که طعنه به تحلیل های مقام معظم رهبری خودمان می زند ـ بشار اسد هرآنچه را لایق خود اوست نثار مخالفان خویش کرد و درمیان هلهله و هورای کسانی که در یک سالن اپرا گرد آورده شده بودند به سخنان خود پایان داد.
سخنان بشار اسد واکنش های بسیار داشت. تنها واکنش مثبت و موافقت آمیز از سوی وزیرخارجه حکومت آخوندی ـ تنها حامی باقی مانده برای بشار اسد ـ بود. علی اکبر صالحی گفت: «جمهوری اسلامی طرح بشار اسد برای حل فراگیر بحران را تایید می کند».
به جز حکومت آخوندی، بقیه اظهارنظرها مخالفت آمیز، محکوم کننده یا حتی استهزا آمیز بودند: سخنگوی بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل گفت که او: «از این که سخنرانی ۶ ژانویه بشار اسد به راهکاری که بتواند رنج وحشتناک مردم سوریه را پایان دهد نرسید، ناامید است». وزیر امور خارجه انگلیس ترجیع بند «رفتن بشار اسد حتمی است» را تکرار کرد و وزیر امورخارجه ترکیه نیز گفت: «رابطه اسد با واقعیت قطع شده است».
ائتلاف ملی سوریه، مهم ترین تشکل مخالفان رژیم بشار اسد، که توسط بیش از ۱۰۰ کشور دنیا به رسمیت شناخته شده، اعلام کرد: «سخنان اسد صرفا در خدمت نابودی تلاش های دیپلماتیک برای حل بحران سوریه است».
روزنامه “واشنگتن پست” در مقاله ای به تحلیل سیاست دولت تازه باراک اوباما در قبال بحران سوریه پرداخت و نوشت: «در حالی سال نو آغاز می شود که دولت اوباما و شرکایش انتظار دارند مذاکرات اتمی با رژیم تهران پس از ۶ ماه وقفه از سرگرفته شود… ۱+۵ همچنان بر تعلیق غنی سازی اورانیوم، بستن تأسیسات زیرزمینی فردو و ارسال موجودی اورانیوم غنی شده به خارج از کشور تأکید دارد… در مقابل رژیم تهران خواسته هایی دارد که بسیاری از آنها در نظر دولت باراک اوباما غیرقابل قبول هستند. از جمله این درخواست ها به رسمیت شناختن غنی سازی اورانیوم برخلاف چند قطعنامه شورای امنیت است که توقف آن را مقرر کرده است، یا این که رژیم تهران می خواهد آینده سوریه را به پرونده اتمی پیوند دهد».
رسانه های دیگر غربی نیز به تفسیر سخنان بشار اسد پرداختند. نشریه انگلیسی “دیلی تلگراف” سخنرانی بشار اسد را «یاد آورنده روزهای پایانی حکومت معمر قذافی دیکتاتور سابق لیبی» دانست و تأکید کرد: «سرنگونی او نزدیک است و هیچ امیدی به پیروزی او نیست». روزنامه “لیبراسیون” فرانسه با استهزاء نوشت: «اسد بعد از ۷ ماه سخن گفت، اما هنوز کر است». نشریه “فیگارو” فرانسه نیز بشار اسد را با وضعیت برخی از دیکتاتورهای سرنگون شده، مثل صدام حسین، اسلوبودان میلوسویچ و معمر قذافی در اواخر حکومت آنها مقایسه کرده و اشاره می کند که بشار اسد هم از قاعده ای که این دیکتاتورها را سرنگون کرد مستثنا نیست.
اما، فراتر از همه این سخنان و تحلیل ها، این اراده استوار و خلل ناپذیر مردم شجاع و مقاوم سوریه است که با رشادتی کم نظیر در ۲۲ ماه گذشته در برابر جنایتکاری های بشار اسد و حامی ولایت فقیهی اش ایستادگی و نظر خود را در مورد طرد حکومت فاسد و آدمکش بشار اسد به کشورهای مماشات گر غربی و در رأس آنها امریکا نیز تحمیل کرده اند و چنان دیکتاتور مفلوک دمشق را به هذیان گویی واداشته اند که در سالن اپرای دمشق نمایش درماندگی می دهد!
* شهباز نخعی نویسنده در حوزه ی مسائل سیاسی، ساکن اروپا و از همکاران شهروند است.
Shahbaznakhai8@gmail.com
